یادداشت زهرا امینی رنجبر

                وقتی خودت رو جای یه دختر بچه ی اوتیسمی میذاری، دنیا به طرز عجیبی فرق می کنه.دیگه دغدغه هات اون قبلی ها نیست.دیگه بابت چیزای به ظاهر مهم اما در باطن بی اهمیت، ناراحت نمیشی.اوتیسم دنیایی ساکت و عمیق ست.مثل صدای سوت ممتد.در ظاهر فقط یه سوت  می‌شنوی اما گوشت رو که تیز کنی اون سوت پر از فریاده.کاش جامعه به سمتی بره که اوتیسمی، ناشنوا، نابینا، داون...راحت درک بشن.راحت بتونن به علایقشون و زندگی شون برسن.بدون نگاه های سنگین...
دنیای میلا رو بخونید
کتاب قشنگیه.برای مدتی میشی یه اوتیسمی.یه اوتیسمی که عاشق زندگیه