یادداشت مصطفا جواهری

        فهم من در ناداستان، به اینجا رسیده است که در خلق یک جستار، سلیقه و نظر شخصیِ نویسنده، اثرگذار است. و گمان می‌کنم یک جستارنویس، هنگامی موفق می‌شود که بتواند نظرات و سوگیری‌های شخصی‌اش را با ظرافت و طمانینه لابلای واژه‌های جستارش بگنجاند.
از همین جهت، خانم مهراوه فردوسی، در کتاب «خیابان گاندی؛ ساعت پنج عصر»،یک جستارنویس موفق است. چون با هوشمندی، از دل یک پروندهٔ جناییِ هولناک، به تحلیلی اجتماعی، سیاسی، اقتصادی و حتا فرهنگی می‌پردازد. این کتاب، یک‌ نمونهٔ فوق‌العاده موفق برای «استفادهٔ صحیح از فرم به منظور انتقال محتوا» است.
به طور کلی به‌خاطر محتوای تلخ و آزاردهندهٔ هستهٔ تشکیل‌دهندهٔ اثر، کتاب قابل پیشنهادی نیست. اما اگر اهل جستارنویسی، روایت‌نویسی، یادداشت‌نویسی و حتا داستان‌نویسی هستید، خواندن این کتاب برای شما تقریبا واجب است. کلاس درس جستارنویسی است. خصوصا در امر توجه به پژوهشِ پیش از نگارش.