[سمفونیِ مردگان]: جنگِ جهانیِ دوم: اردبیل:
هوایِ سردِ استخوان‌سوز
کلاغ‌هایی که در تمامِ طولِ داستان فریاد می‌زنند: برف...برف...
آیدین، جوانِ روشنفکر، تنها موجودِ زنده‌ی این فضای مُرده و یخ‌بسته، که در تقابل با غفلتِ مردمِ خواب‌زده، فرهنگِ عقیم و معیوبِ جامعه‌ی پدرسالار و خانواده‌ی تندرو و خُرافی‌اش(پدر و اورهان، برادرِ کوچکتر) به جنون می‌رسد.
مادر و خواهرِ دوقلو‌ی آیدین (آیدا) که به گناهِ زن بودن قربانیِ جامعه و حاملِ اندوه و فلاکتی مُدام‌اند.و سرنوشتِ شومِ آیدا که جنون آیدین را تسریع می‌بخشد.
یوسف برادرِ بزرگتر و ناتوانِ آیدین که قربانیِ رذالتِ اورهان می‌شود.
و اورهان که با تمامِ پَستی‌اش قربانیِ گندابِ تفکراتِ پوسیده‌ی جامعه است.
تمامِ عناصرِ توصیف و فضاسازی و از جانب دیگر رفت و برگشت‌های زمانی در ما یخ‌زدگی و وهمی را ایجاد می‌کنند که درخورِ موضوعِ کتاب است.
گویی جنون سرنوشتِ محتومِ جوان‌هایی بوده که روزی می‌خواستند آدم‌های بهتری باشند. من می‌توانم سال‌ها بر این سرنوشتی که ناگزیر می‌شود بگریم.
سمفونی مردگان را سال‌ها پیش خواندم و با تورق و باز دیدنش دلم میخواهد خواندنش را از سر بگیرم.

بُرِش:
[چه تنهایی عجیبی! 
پدر خیال می­کرد آدم وقتی در حجره ­ی خودش تنها باشد، تنهاست.
نمی­دانست که تنهایی را فقط در شلوغی میشود حس کرد.]
          

            هرچقدر فکر می‌کنم درموردش چی بنویسم نمی‌فهمم. انگار عمیقا کم آوردم. نام "سمفونی مردگان" برای چنین حزنی حقا که برازنده است.
اندوه ان‌قدر توش موج می‌زنه که سر درد بگیره؛ قلب فشرده بشه. چشم حیران و عاجز از باریدن، بایسته.
توصیفات به قدری جان سوزه که فردی مثل من عاشق باران و زمستان متنفر شه از برف و "برف برف" خوندن کلاغ‌ها...
شخصیت پردازی به قدری دقیقه که وقتی راوی عوض میشه انگار وارد دنیای جدیدی شدی. انگار رمان و نویسنده عوض شده. این موضوع در موومان چهارم کاملا آشکاره.
تشبیهات و آرایه‌ها خلاقانه و پر از ذوق ادبیه.
پایان رمان به خوبی یک صفحه‌ی سیاه می‌کشه روی تمام افرادی که به جسم زنده بودن و حالا زیر برف‌ها خوابیدن.
از نمادهای "موومان، کلاغ، هابیل و قابیل، سمفونی، مردگان" به درستی و ظرافت استفاده شده و تا آخرین صفحه‌ی کتاب رو نخونی بر این موضوع اطمینان پیدا نمی‌کنی.
و در کل لایق جایزه‌ای به اون عظمت بوده.