گاهی عجیب  مسیر زندگی خود را تغییر میدهیم...! 
همانند شهید سعید نامدار
        

          حقیقتا به واسطه خواندنش با بخش قابل توجهی از سبک زندگی و سختی های مردم غزه رخ در رخ شدم و...
قلم روان و کتاب خوش ‌خوانیه
علاوه بر این انگار عبارات روی موتور تنده ‌
        

          🌻  آنجا که لطافت و اشک به هم می‌رسند 🌻

در ابتدا باید بگویم که
 یک هفته‌ای طول کشید تا کتاب را تمام کردم. تمام این مدت فکر کردم " شرح الف خمیده "یعنی چه؟ سر آخر به این معنا رسیدم که شاید منظور نویسنده این بوده که حضرت فاطمه زهرا س  اولین شهید ولایت است. نمی‌دانم. شاید منظور نویسنده این بود. 


فصل اول کتاب تقریبا شگفت زده‌ام کرد. کتاب را دوست داشتم. اشک داشت، غم داشت امّا لطیف بود. نه غم محض بود، نه  لطافت محض. کتاب یک جایی در تلاقی این دو بود در چند جای کتاب -که البته کم هم نبود- نویسنده تعابیر زیبایی  از رابطه صمیمی حضرت فاطمه س با مادر بزرگوار، پدر مهربان و همسر عزیزشان بیان کردند. آنقدر برایم دلنشین بود که علامت گذاری کردم تا دوباره بخوانم. 

        

          «از نظر ما متفکر بزرگ کسی است که اندیشه‌هایش برای مفید واقع شدن در زندگی امروز ما بیشترین اقبال را دارد.»
از متن کتاب:
«فلسفه را هم مشق مرگ دانستهاند (افلاطون) هم هنر زندگی (نیچه). فلسفه، از رهگذر معنا بخشیدن به مرگی که، از قرار معلوم، هر ارزش و هر معنایی در مواجهه با آن بیهوده و بیربط به نظر میرسد، کوشیده است بهشیوۀ خودش زندگی را از بیمعنایی نجات دهد. شیوۀ فلسفه بـرایغلبـهبـرمرگهمانا«خوبزیسـتن»اسـت:بهتریـنتمریِنخوبمردْنخوبزیسـتن است. زیرا بهقول آن فیلسوف، فقط کسی که بههنگام زیسته باشد میتواند بههنگام بمیرد - و بیحسـرت از جهان برود. ارسـطو نیز که در سـنت اسـلامی او را «معلم اول» لقب دادهاند، از دو مدعای مهم دفاع میکرد: یکی اینکه همۀ انسانها از روی طبع بهدنبال معرفت هستند، و دیگر اینکه همۀ انسانها در پی زندگی خوباند (ائودایمونیا). خود وی نیز به پیروی از استا ِد
استادش، سقراط، زندگی خوب را زندگی همراه با تأمل و معرفت َ و فضیلت میدانست.
        

          چرا خواندم؟
خب اثری داستانی از یک نویسنده جوانِ افغان آنهم در بستر زمانیِ فعالیت گروه‌های خارجی و مقارن تسخیر افغانستان توسط طالبان به اندازه کافی وسوسه‌انگیز هست برای من که ژورنالیست فرهنگی و حوزه کتابم. 

خوب بود؟
متوسط بود. 

فایده‌اش؟
بازنمایی و روایتی داستانی که نشان می‌دهد زخم‌های امروز جامعه افغانستان دل‌سوزی ندارد نه داخل این جامعه و نه خارجش و نه گروه‌های خارجی و حقوق بشری. ترکیبی از جهل داخلی و ناآشنایی و شکلِ کارِ حقوق بشریِ خارجی که نسبتی با واقعیات جاری در بطن جامعه افغانستان ندارند.
مهم‌ترین ایرادش اینکه مخاطب در برزخ تخیل و واقعیت باقی می‎‌ماند که اثر تخیل محض است یا بخش‌هایی از تجربه زیستۀ نویسنده که با دستکاری به لعاب داستان در آمده‌اند.