کاترین:  بیا موضوع جنگ رو کنار بزاریم. 
هنری: خیلی سخته! چون دیگه هیچ کناری نمونده که جنگ رو اونجا بزاریم

وداع با اسلحه داستان جوانی آمریکایی است که داوطلبانه وارد ارتش ایتالیا شده . عاشق دختری به نام کاترین میشود و سختی های زیادی را تحمل میکند تا از جنگ فرار کند...
داستان عشقیست که در بطن جنگ شکل میگیرد و با پایانی تلخ، تمام میشود
داستان جنگیست که بی رحمانه حتی آنهایی که موفق میشوند از دستش فرار کنند را به کام مرگ میکشد و جز مرده ای متحرک از آنها باقی نمیگذارد.

این رمان دقیقا نقطه مقابل داستان یک انسان واقعی است . پوریس پوله وی در یک انسان واقعی خلبان جوانی را تصویر میکند که علیرغم سختی های فراوان و از دست دادن پایش در میدان جنگ ، تلاش میکند دوباره به میدان باز گشته و یکبار دیگر حمله ی هوایی به دشمن را تجربه کند . 
با اینکه جنگ طلب نیستم و از جنگ دل خوشی ندارم ولی از رمان هایی مثل «داستان یک انسان واقعی» بیشتر خوشم می آید. روح حماسه را بیشتر از ترس و فرار از جنگ دوست دارم.

وداع با اسلحه را بخوانید چون یک شاهکار است. همینگوی با اینکه این داستان را با قلمی بسیار سبک و روان نوشته ولی جنگ را استادانه توصیف کرده و تصاویری خلق کرده که مطمئنا مدتها در ذهن خواننده خواهد ماند.
.
          

            به نام او

کمتر نویسنده ای به مانند همینگوی پیدا میشود که اینقدر تجربه زیستی داشته باشد و تمام این تجربه ها در آثارش منعکس باشد ، سفر، جنگ، ورزش ، شکار، 
عشق و ... واقعا از این منظر همینگوی بی نظیر است
 وداع با اسلحه هم یکی از رمانهای بسیار زیبای همینگوی است که حاصل همین تجربه ها ست، جنگ، عشق به عبارتی عاشقی در جنگ

یکی از چالشهای من در رمان خوانی این است که در بعضی مواقع آخر رمانها از خاطرم می رود. این علاوه بر حافظه نه چندان قوی من میتواند علتهای دیگری داشته باشد ولی آنچه که در اینجا میخواهم بگویم این است که پایان بندی وداع با اسلحه را هیچ زمان فراموش نخواهم کرد و تلخیش در جانم باقی خواهد ماند و همین پایان بندی است که وداع با اسلحه را از یک اثر ادبی خوب به یک شاهکار بدل میکند

ترجمه اثر هم حرف ندارد بسیار شیرین و خواندنی ست

خلاصه اگر میخواهید یک رمان عاشقانه دوست داشتنی بخوانید وداع با اسلحه را از دست ندهید
          

            کلا اگر عاشق مسافرت کردن و تجربه سایر فرهنگ های دنیا هستید ولی شرایط مناسبی برای از نزدیک دیدن ندارید، ارنست همینگوی کاملا میتونه گزینه مناسبی براتون باشه. با همینگوی در وداع با اسلحه، تجربه زیسته خود نویسنده رو بعنوان امدادگر ارتش ایتالیا در جنگ جهانی اول مشاهده می کنیم. این کتاب بسیار زیبا بود و میشه گفت با تموم شدنش اشک ریختم. همینگوی کلا گرینه مناسبی برای مخاطبانی است که از درشت گویی گریزان اند.
          

            یک. وقتی که در حال خواندن این کتاب بودم، احساسات متنقاصی به من دست می‌داد. گاهی حوصله‌ام را سر می‌برد و گاهی واقعا نمی‌شد کتاب را زمین گذاشت. راوی ماجرا مدام از جنگ و رنج‌هایش به رابطه‌ی عاشقانه و مشروب پناه می‌برد، این هجوم احساسات متناقص به خواننده ناشی از همین دوگانه‌ی آرامش عشق و جنون جنگ بود. دوگانه‌هایی پررنگ: دوستی و جنگ. واقعیت و خیال. آزادی و گرفتاری. و در آخر دوگانه‌ی اصلی: اراده‌ی معطوف به زندگی و هجوم مرگ.
دو. قصه‌ی کتاب به وضعیتی که امروز درگیرش هستیم بسیار نزدیک است. آشوب کرونا. بیرون از خانه آشوبی عظیم برپا است و گویی کاری هم از دست مردمان جهان برنمی‌آید. هر لحظه ممکن است مرگی ناگهانی به سراغت بیاید و امتداد تو را در جهان ناتمام بگذارد. از این آشوب، از این ناتوانی، همه به خلوت خزیده‌ایم و امیدواریم ماجرا به زودی پایان بگیرد. اما خیلی وقت‌ها ماجرا و آشوب دیگر برای ما تمام نمی‌شود. بچه‌ای مرده متولد می‌شود، عزیزی از دست می‌رود، عشقی ناکام می‌ماند و زخمی روی صورتت می‌نشیند که همیشه به یادگار باقی می‌ماند و شرایط دیگر برای تو، نه در خلوت و نه در خیابان عادی نمی‌شود. آشوب برای همیشه در وجودت حکم‌فرما می‌شود.
سه. جنگ و هر چیزی که زندگی آدم‌ها را در دوره‌ای تحت تاثیر قرار می‌دهد شاید به لحاظ تاریخی، در روزی شروع شود و در روزی دیگر متوقف شود. اما هیچ‌وقت تمام نمی‌شود. تا ابد در وجود آدم‌ها و رنج‌هایشان امتداد پیدا می‌کند. تمام.
          

            دو ستاره ازش کم کردم، یکی بخاطر محتوا که نپسندیدم و یکی بخاطر تعلیق نداشتن.
چیز‌های زیادی برای نوشتن میشه از یاد گرفت، دیالوگ‌های قویی داره، راوی، شخصیت پردازی، لحن و ریتم رو خوب درآورده.
 به ترجمه پنج ستاره می‌دم فوق العاده خوب و روان بود.
 به عنوان یه کتاب که بخونی و ازش لذت ببری توصیه‌اش نمی‌کنم چون حسابی میخوره تو ذوق آدم.
کتاب درمورد جنگِ و راویش یه شخصیت سرد و بی‌تفاوت. این توی کل رمان معلومه. حتی توی قسمت‌های عشق آتشین (کلیشه ای :/ ) بین هنری و کاترین. که البته تضاد جالبی رو به وجود آورده.
:)
من فکر می‌کنم همینگوی این مدلی که سطحی بهش نگاه کنی مسخره به نظر میاد، عمیق که بشی، پس نماد‌ها و شخصیت و دیالوگ ها چیز دیگه‌ای وجود داره. که خب لازمه حوصله کرد و عمیق‌تر نگاه کرد.
          

            ۱. جنگ و عشق، شاید به گمان دورترین مفاهیم از یک‌دیگر باشند؛ اما گاه زندگی، آن‌ها را بر دو روی یک سکه می‌نشاند، بر دو چهره از یک انسان. این است که عشق، در قلب سربازی می‌نشیند که تفنگی را به سمت قلب دیگری نشانه رفته. 
جنگ به یک‌باره از راه می‌رسد؛ همان‌طور که عشق. و عشق ناگزیر می‌نماید؛ همان‌طور که جنگ. و از هر دو یک چیز باقی می‌ماند: اندوه. کتاب وداع با اسلحه، تقابل این دو معناست و جدال آن‌ها برای آن که زندگی را به راه خود بیاورند؛ اگر بتوانند.

۲. خواندن کتاب وداع با اسلحه، مانند تماشای مسابقۀ دوی استقامت است. باید ساعت‌ها به تماشای آن بنشینید بدون اینکه در انتظار رخدادی خاص یا اتفاقی هیجان‌انگیز در طول مسابقه باشید. برخلاف مسابقات دوی سرعت، که خواندن بسیاری از کتاب‌ها به آن شباهت دارد، در دوی استقامت، شاهد دویدن تعدادی ورزشکار هستیم که ساعت‌ها با سرعتی نه‌چندان زیاد، می‌دوند و اصراری هم بر پیشی گرفتن از یک‌دیگر ندارند. هرچند که تماشای آن خالی از لذت نیست، اما نتیجۀ آن نیز تا آخرین لحظات قابل پیش‌بینی نخواهد بود. برای نوشیدن این شهد باید تا آخرین کلمات به نویسنده فرصت داد.
          

            اگه دنبال کتابی هستید که نویسنده در 400 صفحه شمارو مسخره کنه و بعد از تمام شدندکتاب بنشینید و حرص بخورید، کتاب خوبی رو انتخاب کردید!

ایده ی داستان شاید فقط به درد فیلم‌نامه شدن میخوره و ماجرای عشقی داستان و حتی ماجرای جنگی بسیار آبکی و وحوصله‌سربره.
پس وقتتان را تلف نکنید، فیلم رو ببینید و سمت این داستان نروید
:|
          

            واقعا دلیل استقبال از این کتاب را نمیفهمم. احتمالا صرف اینکه اسم همینگوی روی کتاب است یک عده را مجبور به توصیفات عجیب و غریب از کتاب کرده. شاید اگر نام نویسنده روی جلد تغییر میکرد نظرات منفی بیشتری به چشم می‌آمد.
حتی ترجمه جناب نجف دریابندری، که حقیقتا احترام ویژه‌ای برایشان قائل هستم، در این کتاب خیلی تو ذوق می‌زد.
          

            راوی داستان یه حالت بیگانه ، بیخود و بیجهت ای داره انگار که از اقوام نزدیک مورسو کامو باشه
روایت کنده خیلی کند ، ودر ادامه تکراری هم میشه ، البته نمیدونم شاید نویسنده میخواست خواننده رو از جنگ خسته کنه
اما به هرحال از صفحه ۲۰۰ تا ۳۰۰ به زور خونده میشه 
اما یه شخصیت توی این کتاب هست که همه این چیز ها رو میشوره و وداع با اسلحه رو تبدیل به یه شاهکار میکنه 
کاترین ! تا اینجا بنظرم کاترین جزء ۵ تا زن روانیه دنیای ادبیاته
          

            خیلی معمولی بود، خیلی...
توقع خیلی بیشتری داشتم، اصلا نگرفت منو
در ترجمه هم با وجود اینکه کار‌ نجف دریابندری هست، حس میکنم اشکالاتی وجود داره و ویراستاری جدی میخواد