یه افسانه قشنگ برای بچه ها، همین.

دوستش داشتم. 

اگه با دید کتاب کودک و خوندن یک افسانه برین سراغش لذت میبرین حتما
          

            بعد از تمام شدن سری کتاب‌های هری‌پاتر از مواجهه با این کتاب اندکی ترس داشتم. درواقع حس می کردم ممکن است جی.کی.رولینگ ناامیدم کند ولی پس از یکی دو فصل فهمیدم سخت در اشتباه بودم. ایاکاباگ داستان یک تحول بود. کورناکوپیا با تمام شهرها و شیرینی‌ها و غذاهای فوق‌العاده‌اش قرار بود خوراک یک هیولای افسانه‌ای شود... ولی گویا هیولاهای دیگری در طمع این سرزمین بی‌نظیر و خوشحال هستند.
          

            من جی کی رولینگ را دوست دارم، شاید چون در 24 سالگی هنوز هم به نظرم مجموعه هری پاتر بهترین کتابی است که خوانده ام. وقتی افسانه ایکاباگ را دستم گرفتم با حسی دوگانه رو به رو بودم. با حس یک نوجوان که کتاب جدید نویسنده خیلی خیلی محبوبش را بعد از سال ها دست گرفته و با حس یک انسان بزرگسال که می خواهد فارغ از احساسات برخورد کند و منتظر است که نویسنده محبوبش ناامیدش کند. بعد کتاب را ببندد و با خودش بگوید جی کی رولینگ با همان هری پاتر تمام شد.
افسانه ایکاباگ شروع باشکوهی ندارد. «روزی روزگاری سرزمین کوچکی بود به کورناکوپیا....» تصور کردم با یک کتاب افسانه ی کودکانه رو به رو هستم. حتی یک لحظه شک کردم که نکند کتاب مجموعه داستان کوتاه است و گول خورده ام و این همه پول پایش داده ام؟ این طور نبود. «افسانه ایکاباگ» داستان سرزمینی به نام کورناکوپیا بود که چهار شهر داشت و خوشحال ترین کشور جهان محسوب می شد. تنها مشکلی که این کشور داشت  افسانه ای بود می گفت در شمال کشور در کنار باتلاقی، هیولایی به نام ایکاباگ زندگی می کند. همه چیز شبیه داستان های کودکانه بود که در انتهای فصل دوم نویسنده خبر اتفاقی را می دهد که داستان را ازافسانه های کودکانه دور می کند. «در آن زمان اگر کسی به برت، پدر و مادرش، همسایه شان، خانواده داوتیل یا هر کس دیگری در کشور کورناکوپیا می گفت چه مشکلات مشقت باری به خاطر همین افسانه ایکاباگ در انتظار کورناکوپیاست. حتما به او می خندیدند. آن ها در خوشحال ترین قلمروی دنیا زندگی می کردند. ایکاباگ ممکن بود چه تهدید برای آن ها باشد؟»همین خبر باعث شد مشتاق شوم ادامه کتاب را بخوانم.
نکته ای که برایم جالب بود این بود که فضای داستان دقیقاً مشابه فضای افسانه های قدیمی بود. سرزمینی خوش بخت، با پادشاه مهربان و مردمی خوشحال و هیولایی در باتلاق. اما نظم داستان مشابه داستان های مدرن بود. آرام آرام پیش رفتن اتفاقات و شخصیت پردازی های عمیق چیزی بود که در رمان های مدرن دیده ایم. نکته اینجا بود که نویسنده در ابتدای فصل دوم خبر می داد که کورناکوپیا به خاطر ایکاباگ مشکلات مشقت باری خواهد داشت. ولی اتفاق حمله ناگهانی ایکاباگ نبود. بلکه این مشکلات مشقت بار پله به پله اتفاق افتاد، پادشاه اولین اشتباه را مرتکب شد، برای حل اولین اشتباه سراغ دومین اشتباه رفت، دومین اشتباه کاری کرد که مشاور خبیثش بتواند با دروغ او را فریب بدهد و امور کشور را به دست بگیرد، دروغ ها و طمع مشاور آرام آرام کورناکوپیا را به سمت نابودی کشاند. یک سیر منطقی در داستانی افسانه ای. همین تضاد باعث می شد از ماجرا لذت ببرم. از طرفی شخصیت پردازی های داستان شخصیت های تخت و بی روح داستان های افسانه ای نبودند که فقط ماجرا را پیش ببرند. آدم هایی لمس کردنی بودند که جایی می ترسیدند، شک می کردند، مبارزه می کردند و ... همین باعث می شد که ماجرا پیش بینی ناپذیر باشد. آن جایی که انتظار داشتم شخصیت سلحشور داستان شمشیر بکشد و مشکلات را حل کند یک مرتبه شک می کرد و پا به فرار می گذاشت. چیزی که از یک داستان کهن انتظار نداریم.
از طرفی روی دوم وجودم، آن قسمتی که هری پاتر را بیش از ده مرتبه خوانده بود. ردپای جی کی رولینگ را در خطوط داستان احساس می کرد.مثلاً توجه به جزییات در ساخت دنیای خیالی(مثل اسم گذاشتن برای تک تک شیرینی های کورناکوپیا، لهجه ی متفاوت اهالی هر شهر، سوغاتی هر کدام از شهرها و...). یا توجه به شخصیت پردازی شخصیت های فرعی، چیزی که در هری پاتر هم می دیدیم. در هری پاتر سیموس فینیگان و لاوندر براون همان قدر شکل یافته و قابل باور بودند که هری و هرمیون. رولینگ هیچ کدام از شخصیت ها را وسط داستان به امان خدا رها نمی کرد که ماجرا را پیش ببرند. همه شان برای خودشان سر و شکلی داشتند. سر و شکلی که خواننده را جذب می کند، حتی اگر داستان جالب نباشد. از طرفی شوخ طبعی ظریف رولینگ مثل کتاب هری پاتر، در چند نقطه از داستان دیده می شد. همان شوخ طبعی ای که باعث می شود یک جایی بلند بلند بخندیم. و این خنده نه از سر نکته ای طنز که از سر حیرت و تعجب بود.
و به نظرم همین جزییات و ظرافت هاست که از «افسانه ایکاباگ» یک کتاب خوب و خواندنی می سازد. مطمئناً کسی که کتاب را دستش می گیرد نباید توقع هری پاتر را داشته باشد. اما می تواند از آن به عنوان یک کتاب فانتزی نوجوان تک جلدی لذت ببرد.

پ.ن: کتاب را از ترجمه نشر پرتقال خواندم که در گودریدز موجود نبود.
          

            غرورش خدشه دار شده بود و این موضوع را بهترین فرصت برای اثبات خودش می دانست . واقعا هم مایه حقارت است که دختر بچه ای بخواهد با القابی ، آبروی پادشاه کشور را ببرد . شاه فرد با اشتیاق و یاران با بی میلی ، مارش لندز را هدف گرفته بودند . فلاپون و اسپیتلورث و شاید بقیه هم ، با خود می گفتند : مسخره تر از این نمی شود که خود را به خاطر خیال بافی های یک پیرمرد ژنده پوش ، به زحمت انداختیم . اما مثل اینکه خیال بافی در کار نبود . همه با چشم خودشان دیدند ، ایکاباگ در دورافتاده ترین نقطه ی کورناکوپیا ، در دره ای عمیق ، نفس می کشید ...
کتاب شروع خیلی خوبی داشت . مکان ها از همان ابتدا به خوبی توصیف شده بودند و کار خواننده برای ادامه دادن کتاب راحت تر شده بود . البته جی کی رولینگ در این کار مهارت بسیاری دارد . چیزی که در هری پاتر هم مشاهده می کنیم . او چیزی خلق کرده که وجود خارجی ندارد و داستانی فانتزی است . نه کشور کورناکوپیا ، نه شیرینی های خوشمزه اش و و نه شهر پنیر ها وجود ندارد ! اما آنقدر زیبا و خوب وصف شده بودند ، که من به عنوان خواننده می توانستم خودم را در مکان ها بگذارم و حتی حس ها را درک کنم . مثلا طعم شیرینی آرزوی بهشت ، گندم زار های شوویل ، ژامبون های بارونزتاون و همین طور بدبختی و اوضاع بد مارش لندزی ها .
علاوه بر مکان ، شخصیت پردازی های داستان هم خیلی خوب بود و از بهترین ها بود . نویسنده فقط به خصوصیات ظاهری افراد بسنده نکرده بود و هم ظاهر و هم باطن را خیلی دقیق و جزیی برای خواننده ترسیم کرده بود . مثلا موهای طلایی و سبیل های تاب خورده شاه فرد و سخاوتمندی او ، موهای سیاه و چهره ی زیبا بانو اسلاندا و باهوش بودنش ، لاغری اسپیتلورث و حیله گری اش و...
حتی احساساتشان هم خیلی خوب منتقل می شد . من به شخصه تمام مدتی که اسپیتلورث مشغول حیله گری هایش بود و افراد زیادی را در این راه قربانی می کرد ، خیلی حرص می خوردم و دوست داشتم ببینم عاقبت این کار هایش چه می شود و آیا دستش برای فرد رو می شود ؟ یا همین طور دیزی وقتی مادرش را از دست داد .
اما با این وجود این جزییات همیشه نکته ی مثبتی به شمار نمی آید . گاهی اوقات افراط در این کار ، باعث کسل شدن خواننده می شود که اتفاقا در این کتاب هم ما شاهد چنین چیزی بودیم . برخی اوقات نویسنده اتفاقاتی بی اهمیت و توصیف های بیش از حدی از مکان ها کرده بود . مثلا زمانی که برت در جرجوم بود ، قهوه خانه و توصیفش حدودا 2-3 صفحه شده بود و اتفاق خیلی مهمی هم نمی افتاد . یا مثلا زمانی که بیمیش مرد و فرد و لشگرش بر می گشتند ، بهتر بود جزییات توقف هایشان در شهر ها بیان نمی شد .
از خصوصیات باطنی که بگذریم ، در مورد ظاهر کتاب حرف می زنیم . من همیشه معتقدم پرتقال یکی از بهترین طراحی جلد ها را در بین نشر ها دارد . این بار هم همین طور بود و طراحی جلد شامل رنگ های زیبا و عکس از چیزهایی که مربوط به داستان بودند ، بود . مثلا تبر ، کیک ، آتش و... که این نکته ی جالبی به شمار می آمد .
علاوه بر این ، نقاشی های کشیده شده توسط کودکانی که در مسابقه ی ایکاباگ شرکت کرده بودند ، جالب توجه بود و برای من به شخصه خیلی جذاب بود . در کنار جذابیت ، در برخی قسمت ها تصور ما از موقعیت ها و اشخاص را ، تکمیل می کرد .
اما در مورد اسم کتاب ، نکته ای که درباره ی هری پاتر هم صدق می کرد را دارم . خانم رولینگ معمولا ساده ترین حالت نام گذاری یعنی همان کلیت داستان یا نام شخصیت ها می گذارند . شاید می شد از اسم های خلاقانه تر و به دور از کلیشه ی نام شخصیت هم استفاده کرد تا جذابیتش بیشتر شود .
اما به طور کلی کتاب خیلی خوبی بود و در کنار اینکه داستانی فانتزی و تخیلی بود ، اما مفاهیم عمیقی هم منتقل می کرد . مثلا همین شخصیت اسپیتلورث ؛ پر از حسادت ، حیله گری و خصوصیات منفی بود . همین که سخت زندگی می کرد و همه ی حواسش به این بود که دروغ هایی که گفته و نقشه هایی که کشیده خراب نشود و عاقبتی که دچار شد ، جالب و آموزنده بود . جملات نهایی کتاب هم الهام بخش و زیبا بودند و نتیجه ی داستان را به نحوی زیبا بیان می کردند .
« شاید وقتی تغییری در ما رخ می دهد و بهتر یا بدتر می شویم ، نوعی از زاریدن را تجربه می کنیم . تنها چیزی که می دانم این است که کشور ها ، مثل ایکاباگ ها ، می توانند با مهربانی آرام بگیرند ...»
          

            کتاب واقعا خوب بود. به طور غیر مستقیم به تاثیر انسان بر محیط زیست هم اشاره داشت. به نظر من واقعا از هری پاتر بهتر و پخته تر بود. به طور بسیار خلاصه تر و جذاب تر از هری پاتر. داستان چیزی بین داستان نوجوان و بزرگسال بود که برای یک کتاب واقعا عالی هست. ایکاباگ ها هم واقعا جالب بودند. پادشاه داستان هم شخصیت جالبی داشت.

https://taaghche.com/book/90314/%D8%A7%D9%81%D8%B3%D8%A7%D9%86%D9%87-%D8%A7%DB%8C%DA%A9%D8%A7%D8%A8%D8%A7%DA%AF
          

            نویسنده کتاب، جی.کی. رولینگ نویسنده‌ی شناخته شده‌‌ی مجموعه هری‌پاتر کار خودش رو به خوبی انجام داده و موضوعی نو را بیان می‌کند. ترس های ایجاد شده‌ی بی‌مورد در پل افراد، دوستی، اتحاد و... از جمله مسائلیست که نویسنده به اون توجه کرده. طبق گفته نویسنده در مقدمه کتاب، این کتاب در ابتدا برای فرزندانش در سنین کودکی گفته شده و برای کودکان نوشته شده. لازمه دو تا نکته رو بگم: ۱. این کتاب مناسب نوجوانان است، نه کودکان! توضیحات بیشتری نیاز نیست تا خودتون کتاب رو مطالعه کنید. ۲. در مورد ترجمه باید بگم ترجمه خوب و روون بود اما مواقعی کلماتی دیده می‌شد که حتی برای نوجوانان سنگین و ناآشنا بود اما در کل ترجمه خوب بود.
          

            قصه ای مثل قصه ی پریان؛ کشوری کوچک که شهرتش به خاطر شیرینی ها و غذاهای لذیذ و خوش مزه اش بود..در این کشور که همه در اون در شادی و آرامش زندگی می کردن، افسانه ی موجود عجیب و ترسناکی به نام #ایکه_باگ نسل ها بین مردم دهن به دهن می گشت تا اینکه خبر رسید ایکه باگ واقعی دیده شده...پادشاه برای اینکه دل مردمش رو بدست بیاره لشکرکشی می کنه و آماده ی نبر با هیولا می شه که.........
.
جوآن رولینگ، ایکه باگ رو اولین بار در سال ۲۰۲۰ هنگاه شیوع کرونا و قرنطینه ی اجباری برای بچه ها به صورت آنلاین منتشر کرد و بعد تصمیم به چاپ گرفت....
💭پی نوشت:
به نظر من این داستان مناسب گروه سنی ج هست ولی خب من خوندم و واقعا لذت بردم....داستان متمایز و جدیدی بود...
.
انتشارات و مترجم مورد علاقه ی منن 🥰❤️
.
          

            من عاشق کتاب های هری پاتر بودم و گفتم به این کتاب هم سری بزنم . داستان تخیلی و مورد پسند من. 
احساسات بالا . و واقعا داستان گیرا  و خوب و پویایی داره . من کلا این سبک داستان های هفسانه ای و تخیلی را خیلی دوست دارم . کسایی که نخوندن حتما بخونن و اکر کسی به دنبال کتابی شبیه به ای کتاب می گردد من کتاب پیتر نیمبل اثر جاناتان اکسییر را پیشنهاد می کنم