شاید روانشناس‌ها بپسندند

وارد شدن به دنیایِ شخصیت‌هایِ داستایفسکی، کمی هول‌برانگیز است؛ انگاری سخت است. چون می‌گویند شخصیت‌هایِ روان‌پریشِ قصه‌هایِ این بزرگ‌مردِ عرصه‌ی داستان، برگرفته از خودِ واقعی‌اش است. حالا اینکه چطور یک کسی که خیلی‌ها او را یک «بیمارِ روانی» ـ البته نمی‌دانم از آن نوعِ حاد است یا نه ـ چطور می‌تواند این‌طور داستان‌سرایی کند، خدا می‌داند. آخر شما برادرانِ کارامازوف را بخوانید. مگر می‌شود یک همچون نویسنده‌ای، هذیان‌گو و نمی‌دانم از این مرض‌هایِ قلمبه سلمبه‌ی روانشناسی‌ها را داشته باشد؟
حالا هر چه هست، در این داستانِ 135 صفحه‌ای هم ورود به دنیایِ بزرگ و خیالیِ یک شخصیت می‌شویم که سروشِ حبیبی، مترجمِ این اثر، انتهایِ رمان نوشته که برگرفته از خودِ داستایفسکی است. البته این اثر از کارهایِ اولِ داستایفسکی است و آشِ دهان‌سوزی هم نبود. اما گاهی اوقات از خواندنِ این همه درونیاتِ پیچ‌درپیچ‌ و هزارتویِ یک شخصیت خسته می‌شوم و می‌خواهم کتاب را بگذارم کنار. اما دستِ خودم نیست. با خودم می‌گویم «لابد یک چیزی تویِ چنته دارد برایِ رو کردن.» و می‌بینم هیچ‌ پیرنگِ عجیب و غریب و خاص و شوکه‌کننده‌ای ندارد. ولی وقتی کتاب را تمام می‌کنم، انگار با یک بیمارِ روانی، سر و کله زده‌ام و خسته‌ام. شاید همین نشان می‌دهد نویسنده بلدِ کار است. به قولِ سروش‌خانِ حبیبی، 

پی‌نوشت:
بعد از خواندنِ برادران کارامازوف، ابله، جنایت و مکافات و قمارباز، با خودم گفته‌ام دیگر داستایفسکی بس است. اما نمی‌توانم جلویِ خودم بگیرم. نکند من هم مثلِ فئودور شده‌ام یک بیمارِ روانی؟
          

            اگر قراره این کتاب اولین تجربه شما از ادبیات روس و آثار جناب داستایفسکی باشه توصیه می‌کنم موکولش کنید به بعد!

از دید من بانوی میزبان چیزی بیشتر از یه داستان سرگرم‌کننده نبود. همین‌جا اشاره و تاکید می‌کنم قرار نیست تمام کتابایی که می‌خونیم بار آموزندگی و مفاهیم عمیق داشته باشن. صرفا می‌خوام بگم برای نویسنده‌ای که این قدر در حیطه روان‌شناسی انسان و اخلاق‌گرایی و میهن‌دوستی و ... آثار فاخری داره این کتاب شروع و انتخاب مناسبی نیست.

اما درباره بانوی میزبان!
کتاب با توصیف پسری تنها و خیال‌پرداز به نام اُردینف آغاز می‌شه و آشنایی اون با یه زوج مرموز شما رو تحریک می‌کنه تا برای سر در آوردن از اسرار اون‌ها کتاب رو یک ضرب بخونید.

ممکنه گاهی دشوار بودن تشخیص مرز واقعیت و خیال خوندن کتاب رو براتون سخت کنه. اما تقریبا مطمئنم که کنجکاوی بهتون اجازه نمی‌ده زمین بذاریدش.

امیدوارم یادداشتم شمارو نسبت به این کتاب به طور اغراق آمیز بدبین و یا علاقه‌مند نکرده باشه (خودم هنوزم در مورد منصفانه بودن یا نبودنش گیجم) 

پینوشت: ۳ امتیازی که به کتاب دادم بر مبنای مقایسه با سایر کتابای جناب داستایفسکی و ارزش مطالعه نسبت به اونا بود.
          

            از اولین داستان های کوتاه نوشته شده توسط داستایوفسکی.
داستان راوی زندگی جوانی محجوب،باهوش و علاقه مند به علمی است که به دنبال محلی برای سکونت جدید خود است.جوان که در تفکرات و عالم خود سیر میکند ناگهان با دختری دیدار میکند که میل و کشش بی وقفه ای نسبت به او و حالاتش پیدا میکند و سعی در برقراری ارتباط با او دارد و این شروع ماجرای دردناک اوست
          

            چقدر دلش می‌خواست برای اولین بار در زندگی بگوید: «سلام، روزت بخیر، عزیز دلم!

گفتار اندر توصیف کتاب
نمی‌دانم چه حکایتی‌ست که هرچه نوول‌های تولستوی برایم مانند عسل شیرین است، رمان‌هایش خسته‌ و کسل‌کننده و در مقابل در مورد داستایفسکی هرچه رمان‌هایش شیرین مانند عسل، نوول‌هایش خسته‌ و کسل کننده!
بگذریم...
بانوی میزبان را می‌توان تکراری از داستان شب‌های روشن و بیچارگان دانست با کمی تفاوت!
باز هم مردی جوان و تحصیل‌کرده که به تنهایی بزرگ شده و به شدت منزوی‌ست و شاید بزرگترین رویایی که در سر می‌پراند این است که انگشتانی از روی محبت او را لمس کند. این جوان نیز مستاجر است و دست برقضا عاشق زنی می‌شود که به شکلی که در داستان می‌خوانیم با او هم‌خانه می‌شود و ... .

نقل‌قول نامه
"خب دیگر ، بس است. دیگر گریه نکن. چرا برای درد یک نفر دیگر اشک می‌ریزی؟ اشک‌هایت را نگه دار برای وقت ماتم خودت."

"خیلی تلخ است که آدم فقط گذشته‌اش را نشخوار کند. گذشته مثل شرابی‌ست که خورده‌ای! خوشبختیِ گذشته چه فایده‌ای دارد؟"

"ضعیف نباش. آدم که ضعیف باشد، تابِ توان تنهایی را ندارد."

کارنامه
یک ستاره بابت خسته و کسل‌کننده بودن داستان، یک ستاره بابت حرف‌های تکراری، یک ستاره بابت سوال‌های بی‌جواب از کتاب کسر و نهایتا دو ستاره برایش منظور می‌کنم.

بیست و نهم خرداد یک‌هزار و چهارصد
          

            کتاب خوب و دلنشینی بود. برای کسانی که به مطالعه آثار داستایفسکی علاقه دارند و خصوصا قلم داستایفسکی را - فارغ از داستان و موضوع - می‌پسندند، قابل استفاده است و گرنه با دیگر آثار داستایفسکی قابل مقایسه نیست. من دوست داشتم ولی تقریبا مطمئنم که افراد زیادی دوست نخواهند داشت. پایان بندی خاص بود.
          

            سلیقه من نبود. بااینکه حجمِ کتاب کم بود خوندنش کُند پیش میرفت و ازبس جملات سنگین بود سخت میتونستم ارتباط برقرار کنم و انتهای کتاب وقتی متوجه شدم شرح احوالِ خودِ داستایوسکی بوده و کتاب روانشناختی بوده خوشحال شدم که ارتباط برقرار نکردم با داستان... واقعا یک بیمارِ روحی رو توصیف کرده و دمش گرم
          

            «بانوی میزبان» یا در ترجمه‌ای دیگه «خانم صاحبخانه» یکی از اولین داستان‌های داستایوفسکی هست. پسر جوانی که گذشته‌ای در غم و تنهایی داشته و در کنج عزلت به کتاب خواندن و علم آموزی مشغوله که به دلایلی مجبور به عوض کردم خانه‌ی اجاره‌ای خودش میشه و در تکاپوی پیدا کردم خانه به کلیسایی می‌ره و اونجا پیرمرد و دختری رو میبینه که دختر به شدت پریشان و گریانه. با نگاه اول عاشق دختر میشه و دنبالشون میره و تقاضای اتاقی برای اجاره می‌کنه و .... سنگ بنای داستان رابطه‌ی این پسر جوان و دختر و جوان و پیرمرد هست که گهگاهی بین واقعیت و کابوس در رفت و آمده و یه جاهایی هم قصد نویسنده به حدس شما بستگی داره...ه
          

            دومین داستانی‌ست که داستایفسکی نوشته‌است و از این نظر واقعا اعجاب‌انگیز است. جملات و توصیفات شگفت‌انگیز کم ندارد و در کنار آن قصه. داستایفسکی کنار تمام جملات و توصیفات دل‌نشینش قصه می‌گفت و شخصیت‌پردازی داشت. با لفاظی کلاه سر مخاطب نگذاشته بود.
ترجمه هم در انتقال معنای جملات واقعا موفق بود.