باید بگم که من نمی‌تونم کتاب نصیحت‌کننده و آیینی‌ای مثل چنین گفت زرتشت رو بدون توجه به سرنوشت نویسنده‌اش مطالعه کنم. برای کتابی که اینقدر مدعای ارائه‌ی راه صحیح زندگی داره و از ادبیاتی شبیه به کتب کهن مقدس استفاده می‌کنه، لااقل انتظار می‌ره که زندگی یک انسان حقیقی رو به درستی شکل بده؛ و اون انسان، نویسنده‌ی کتابه. 
چنین گفت زرتشت بر خلاف عنوانش، اسم نویسنده‌اش و تمام اونچه که سالها منتظر تجربه‌اش بودم، یکی از مطالعه‌های بی‌مزه‌ی امسال من بود.
          

            دو بعد فلسفی و ادبی دارد 
به اعتقاد من این دو باید از هم سوا باشند ولی نیچه اینطور فکر نمیکند 
بعد فلسفی کتاب اینست که 
انسان باید تلاش کند به فراانسان تبدیل شود 
فرا انسان شدن سه مرحله دارد 
۱ شتر که انسان در بند تعصبات خویش است
۲ شیر ک انسان زنجیر تعصبات را پاره میکند 
۳ کودک که انسان تازه متولد میشود و باید خود را بسازد طبق دیدگاه اگزیستانسیالیستی نیچه 
حالا اگر طالب فلسفه هستید دنبال کتاب بعدی نیچه بروید و اگر میخواهید تمثیل های شاعرانه و متن های ادبی بخوانید بسم اللّه
          

            زیستن در میان آدمیان را از زیستن در میان جانوران خطرناک تر یافته ام 
زرتشت به راه های خطرناک می رود بادا که جانوران ام راهبر ام باشند 
چون این بگفت، سخنان قدیس را در جنگل به یاد آورد و آهی کشید و با دل
خویش چنین گفت: کاش زیرکتر بودم! کاش، چون مار ام از بن و بنیاد زیرک می بودم
اما خواستار ناممکن ام پس، از غرورم ام درخواست دارم که همیشه با زیرکی ام دمساز باشد
و اگر روزی زیرکی ام از من بگریزد وای چه گریزپا ست! بادا که غرور ام با جنون ام پرواز کند
          

            از توانایی های نیچه، آمیختن فلسفه و ادبه. این کاری نیست که از دست هر اندیشمندی بربیاد. 
تفکرات رادیکال و عصیانگر نیچه به قالب یک کتاب آسمانی در اومده و حتی قسمت بندی  شده و هر بابی در حکمت چیزیه. 
از نیچه جانب‌داری قطعی نمی‌کنم. از ذات واقعی انسان گفته و هدفی که باید داشته باشه. کاملا ضد مسیحیت نوشته شده و به وضوح در حمایت از خداناباوریه. 
کسی که می‌خواد این کتاب رو بخونه باید تعصباتش رو مدتی ببوسه و بذاره کنار. به این معنی نیست که باید همه چیزش رو قبول کرد، بلکه باید دید کدوم قسمت از تفکرات نیچه به دل می‌شینه و کدوم قسمت هاش نه. 
از نظر من ایرادی که وجود داره اینه که نیچه زیادی به خودش اطمینان داره. هیچ عقیده ی مخالفی رو قبول نمی‌کنه و به همه غیر مستقیم و مستقیم سرکوفت می‌زنه. به شخصه حتی اگر بعضی عقایدش رو بپسندم باز هم نمی‌تونم درباره ی مسئله های فرامادی  به اندازه ی نیچه خودسر و مطمئن باشم. 
همه ی این ها به کنار، ادبیات این کتاب شاهکاره. از منظر ادبی اگر بهش نگاه کنید، چیزیه بین کتاب شعر و کتاب آسمانی. ترجمه ی آقای آشوری هم زیباییش رو دوچندان کرده.
خوندن این کتاب رو به شدت توصیه می‌کنم. چه به افراد مذهبی، چه غیر مذهبی، و چه کسانی که مثل من سردرگم هستن. 
البته باید اشاره کنم که خوبه قبل از این حداقل یکی دو اثر از نیچه رو خونده باشید، چون در غیر این صورت هضم متن براتون سخت میشه.  
          

            کتاب خوبی هستش فقط بقول خود کتاب خوندنش جرات میخاد
و در زمان نگارشش کتابی بسیار نو ون فقط بر در تقابل با مذاهب بلکه کلا بنیان اخلاقی جوامع هستش
کتا پرمحتوایی هستش اما با نگرش مثبت باید خونده بشه
موفق باشید
          

            برای بار دوم رفتم سراغش و اینبار نمیتوانم بخوانمش.بنظرم این کتاب حاصل جنگ درونی نیچه با مذهب مسیحیت هستش که حالا بعضی نکات دیگر هم در آن جای دارند!برای فرد مذهبی اصلا توصیه نمیکنم برای فرد غیرمذهبی هم تا حدودی مخرب هست.ولی این درسته که بقول حضرت علی مردم در خواب ماندگانی هستند که میرانندشان و در مقابل ابر انسان ناچیزند.
          

            من تا قبل از خوندن آثار نیچه، صرفا به خاطر شایعات بدی که دربارش شنیده بودم قضاوتش میکردم و نهایت سعی ام این بود که به آثارش هیچ جوره نزدیک نشم. ولی بعد از موارد مقدماتی که درباره این آدم فهمیدم، تصمیم گرفتم که برخی آثارش رو بخونم و ببینم حرف حسابش چیه... دیدم که حتی اون جمله معروفش درباره مرگ خدا هم استعاریه و چیز دیگه ای رو میخواسته بگه... چنین گفت زرتشت کتابیه که معتقدم هرکی اون رو خونده باید دربارش گفت خوش به حالش؛ چرا که بخش عظیمی از برهوت زندگی رو به نوعی متوجه شده. در کل من بعد از خوندن این کتاب بود که ارادتمند نیچه شدم😄 و ارادت اینجانب بعد از غروب بت‌ها هم دوچندان شد البته لازمه اشاره کنم که وقتشو داشتین یه سر شارحان نیچه رو هم نگاهی بندازین تا راحت تر متوجه این کتاب بشین.
          

            پیش از هر چیز بگم که این کتاب اصلا قرار نیست درباره‌ی زرتشت و فلسفه‌ی دین ایرانی بحث کنه. کلا ربط خاصی به زرتشت نداره.
خب... بریم سر ریویو.
ایده‌ی محوری این کتاب، مرگ خداست و پرسش اصلی اینه که ار خدا مرده باشه باید چطور در این جهان زندگی کرد. اگر کمی غیراستعاری‌تر نگاهش کنیم منظور نیچه اینه که مفهوم خدا در جهان امروز کارکرد خودش رو از دست داده.
نیچه قطعا خداناباور بوده و در این کتاب هم نقدهای تندی به ادیان (به ویژه مسیحیت که باهاش دمخور بوده) وارد می‌کنه که ممکنه برای افراد مذهبی خوشایند نباشه اما پیشنهادم اینه که با هر عقده‌ای کتاب رو تا پایان بخونید. آدم باید دست‌کم یک‌بار جملات بی‌رحمانه به سبک نیچه رو بشنوه؛ هرچند که لزومی نداره حتما اون‌ها رو بپذیره.
من ترجمه‌ی کتاب و لحنش رو دوست داشتم اما ممکن برای خیلی‌ها دلپسند نباشه و خسته‌شون کنه. این کتاب رو به چشم رمان نبینید. «چنین گفت زرتشت» باید با تمرکز خوانده بشه.
          

            مواجه‌ی نخست من با این کتاب حدود سه سال پیش بود. اگر چه آن زمان هم کتاب مرا درربود اما چندان نمی‌توانستم آن را بفهمم.
به نظرم فهم این کتاب دستکم دو پیش‌نیاز دارد:
۱) آشنایی با عهدین(دستکم باید قسمت‌هایی از عهد جدید و عتیق را خوانده باشید و با زبانش آشنا باشید).

۲) به لحاظ درونی/روحی هم باید در شرایط خاصی باشید. بی‌پرده بگم باید عمیقاً درگیر مسأله‌ی معنای زندگی باشید.

اگر کتاب را می‌خوانید و با آنچه نیچه می‌گوید نمی‌توانید هم‌ذات‌پنداری کنید پیشنهاد می‌کنم که همان‌جا کتاب را ببندید.
چنین گفت زرتشت از آن دسته کتاب‌هایی است که خواندن‌اش بیش از آنکه به اطلاعات پیشین شما مرتبط باشد به حال درونی‌تان مرتبط است.
باید یک دوره بی‌معنایی شدید و ملال را تجربه کرده باشید و کاملا از درون تهی شده باشید تا به کتاب راه یابید و با آن همدلی کنید.
          

            کاش کتاب رو وقتی جوون‌تر بودم می‌خوندم. احتمالاً اگه اون موقع می‌خوندم - یعنی زمانی که از پیش با اندیشه‌های کلیدی نیچه آشنا نبودم و نقدها و ایرادات وارد به‌ش رو نمی‌دونستم - قطعاً نه تنها عمیقاً ازش لذت می‌بردم بلکه به‌شدت تحت تأثیرش قرار می‌گرفتم. تنها چیزی که در این خوانش برام جالب بود شیوه‌ی روایی منحصربه‌فرد نیچه در این اثر بود.