عشق نه زیباست و نه نیکو.
از او پرسیدم که تو ای دیوتیما، آیا گمان می کنی که عشق بدی و زشتی است؟
گفت: خاموش . مگر لازم است آنچه زیبا نیست، زشت باشد؟ مگر نمی دانی که میان دانایی و نادانی فاصله ای وجود دارد؟
من گفتم آن فاصله کدام است؟
گفت: باور درستی که نتواند منطق خود را اثبات کند، دانایی نیست اما چون شناخت به حقیقت است، نادانی هم نمی باشد و این فاصله ی میان دانایی و نادانی است.
 # رساله ای در باب عشق

        

          استاد درس فلسفهِ عشقِ سقراط زنی مانتینه یی به نام دیوتیما بود. و اینجاست که باید گفت حتی در پس تربیت بزرگان خرد و فلسفه چون سقراط و افلاطون و ارسطو، پای یک زن در میان است.
        

          گفتار اندر ستایشِ محمدعلی فروغی
این کتاب با ۳۵صفحه دیباجه به قلمِ آقای «محمدعلی فروغی» آغاز می‌گردد.
اعتراف می‌کنم برای بار دوم است که شیفته‌ی یک دیباجه می‌شوم، نخستین بار پس از خواندنِ «افسانه‌های تبای» با ترجمه‌ی بی‌نظیر و شاهکارِ آقای «شاهرخِ مسکوب» بود که کتاب دارای یک دیباجه و موخره‌ای غیرقابل توصیف بود که از دیدِ من ارزشِ ادبیِ‌ آن کمتر از خود تراژدی نبود و دومین بار هنگام و پس از مطالعه‌ی این دیباجه.
در دیباجه‌ای که به قلمِ محمدعلی فروغی در این کتاب به چاپ رسیده است، از سرگذشت و زندگانیِ افلاطون، اصل و نسبِ او، تعبیرِ خوابِ سقراط و مرگِ او، سفرهای افلاطون، چگونگیِ تاسیسِ نخستین آکادمی توسطِ افلاطون و حضورِ ارسطو در آن، روش‌های تدریس افلاطون، آثار افلاطون، ویژگی‌های رسائلِ افلاطون و چگونگیِ آثارش، ویژگی‌های فلسه‌ی افلاطون و... برای خواننده اطلاعات بسیار با ارزشی به ارمغان آورده است.
از این جهت ضمنِ تشکرِ صمیمانه از ایشان برای روحشان آرزوی شادی و مغفرت می‌نمایم.

گفتار اندر معرفیِ کتاب
ضیافت، عنوانِ فارسی و ترجمه‌شده‌ی رساله‌ی «شب‌نشینی یا مهمانی» از افلاطون است که توسطِ آقای «محمدابراهیم امینی‌فرد» ترجمه و نهایتا توسطِ «انتشارات جامی» چاپ و منتشر گردیده است.
متنِ ترجمه‌ی کتاب روان و بدون مشکل یا هرگونه پیچیدگی‌ِ ادبی‌ست و از دیدِ‌ من خواننده هنگامِ خواندنِ این رساله دچار دلزدگی یا کسالت نمی‌گردد.
از معرفی نام و مترجمِ کتاب که بگذرم باید عرض کنم که این رساله یکی از سی و اندی رساله‌ی تاییدِ اصالت شده‌ی افلاطون است.
شیوه‌ی نگارشِ رساله‌های افلاطون بسیار جالب است، او معتقد بود خواندنِ کتاب به قلم‌های مرسوم نمی‌تواند باعثِ‌ آگاهی خواننده شود مگر آنکه به شکلِ یک گفتگو نگارش شود، به همین دلیل رساله‌های او به فیلم‌نامه‌های تئاتر شباهت بسیاری دارند و عمدتا از گفتگوی او با چند نفر نگارش شده است.

گفتار اندر معرفیِ شخصیت‌ها
فدروس
پوزانیاس
آروکسی ماخوس
آریستوفانس
آگاتون
سقراط
آلکیبیادس
گروهی شراب‌خوار

گفتار اندر داستانِ‌ کتاب
آگاتون به واسطه‌ی نوشتنِ یک تراژدی به شهرت و محبوبیت رسیده بود و به همین منظور ضیافتی ترتیب می‌دهد و دوستان و نزدیکانِ اهلِ حکمتِ خود را از جمله فدروس، پوزانیاس، آروکسی ماخوس، اریستوفانس، آگاتون، سقراط، آلکیبیادس و ... را به آن ضیافت دعوت می‌کند.
پس از صرف شام، آگاتون موضوعِ بحث و گفتگو را به پیشنهادِ «فدروس»(یکی از حاضرینِ جمع) «عشق» تعیین می‌کند چون از نظرِ فدروس شاعرانِ یونانی در آن دوران در وصف و ستایش هر چیزی شعر سروده بودند جز عشق و ستایشِ «اروس»(خدایِ عشق) و نهایتا حاضرین نیز موافقت می‌کنند که در موردِ آن به بحث و گفتگو بنشینند.
به ترتیبِ نام‌های ذکر شده در فوق، هر کدام در توصیفِ عشق سخن‌وری می‌کنند تا اینکه نوبت به سقراط می‌رسد و ... .
پس از اتمامِ صحبت‌های سقراط نیز ناگهان «آلکیبیادس» مست و خراب به شرحی که در کتاب می‌خوانیم وارد مجلس می‌شود و شروع به ستایش و نقدِ سقراط می‌پردازد... .

نقل‌قول نامه
"تا سرانجامِ کسی را ندانی، نمی‌توان حکم کرد که خوشبخت است یا نیست. (سولون)"

"چه خوب بود اگر حکمت همانندِ آب می‌بود که چون از یک ظرف لبریز گردد بتواند به رفِ خالیِ‌دیگری ریخته شود. تا هر دو به اندازه‌ی یکدیگر از هم بهره‌مند شوند. (سقراط)"

"بدبختیِ آدم‌های نادان در این است که خود را دانا می‌شمارند."

"میان دانایی و نادانی فاصله وجود دارد. باورِ درستی که نتواند منطقِ خود را ثابت کند، دانایی نیست اما چون شناختِ به حقیقت است، نادانی هم نمی‌باشد و این فاصله‌ی میانِ دانایی و نادانی است. (سقراط)"

کارنامه
این کتاب به شدت خواندنی‌ست اما از آن دسته از کتاب‌هایی‌ست که باید در زمانِ‌ مناسب و با تمرکزِ کافی خوانده شود تا مفاهیمِ بنیادین و فلسفیِ آن‌را درک کرد، خواندنِ این کتابِ ارزشمند را به نمامِ‌ دوستانِ‌ اهلِ مطالعه‌ی خود پیشنهاد می‌کنم و ۵ستاره برای آن منظور می‌کنم.

بیست و یکم اردیبهشت‌ماه یک‌هزار و چهارصد
        

          کسایی که می گن افلاطون چیزی از هنر نمی دونسته و با هنرمندا لج بوده، اونم بر اساس اینکه شاعرا و هنرمندا رو از آرمانشهرش تو جمهوری انداخته بیرون معلومه اصلا درست حسابی نفهمیدن افلاطون رو. سرتاسر نوشته های افلاطون ادبیات فلسفیه. چون آدم با یه مقایسه سرسری با کسی مثل ارسطو می فهمه چقدرسبکاشون متفاوته و شاید تو تاریخ فلسفه هیچ کس جز افلاطون انقدر با اسطوره سعی نکرده منظورش رو بیان کنه.
مهمانی یکی از بهترین محاورات افلاطون بود که تا الان خوندم نه با خاطر موضوعش که درباره ی " عشق " بود، برای همین زبان اسطوره ایش. اسطوره تولد اروس، اسطوره انسان هایی که به هم وصل بودند و از هم جداشدند، دیوتیما که به سقراط یاد داده عشق چیست. یکی از جالبترین قسمت هاش برای من توجیه هم جنس گرایی بود. و البته دلیل نیاز آدم ها به عشق که همان جاودانگی است.
        

          هرچند احتمالا تلاش و اقدام آقای فروغی در زمان خودش ستایش‌برانگیز بوده، اما باز به نظرم ترجمه‌شون در روان بودن اصلا به پای ترجمه لطفی نمیرسه. از نیمه‌های کتاب، رفتم سراغ اون یکی ترجمه.
خیلی لذت بردم از خوندنش. و بعدش که تموم شد و مقدمه کتابِ «ضیافت افلاطون نزد لئو اشتراوس» رو خوندم، فهمیدم که آدم‌ها چقدررررر میتونن عمیق‌تر همچین متنی رو بخونن و چیزهایی رو ببینن که ما (یا حداقل من!) نمی‌بینیم. این اتفاق و فکر کردن به این‌که چقدر کم میدونم و چقدر باید یاد بگیرم، حقیقتا سرحالم کرد‍.
        

          فیلسوف، عاشق است و عاشق، فیلسوف. و تنها یک عاشق است که می‌تواند جهان را به جای بهتری برای زیست خود و زیست بشر تبدیل کند. عشق افلاطونی، تمایل و کشش انسان به فلسفیدن (بخوانید تفکر) و فهم جهان و حقایق آن است. عشق افلاطونی، فیلسوف را به سوی والاترین فرم عالم ایده‌ها، یعنی فرم زیبایی و نیکویی که همانا هم‌ارز با خرد است، رهنمون می‌شود. عشق، طلب خرد، طلب حکمت و طلب شناخت است؛ و بالاترین مرحله‌ی عشق، فهم و به فرا چنگ آوردن زیبایی (=خرد) مطلق است.
        

          به نظرم نوشتن واسه افلاطون،این مرد بزرگ واقعا سخته ولی دلم نمياد واسه همچين کتاب بی نظیری چیزی ننویسم!
اول که کتاب و خریدم میترسیدم برم سراغش چون فکر میکردم يه متن خیلی سنگین مثل جمهور در انتظارمه واسه همین خوندشو همش عقب مینداختم تا اینکه بالاخره يه هفته پیش طلسم و شکستم و شروع کردم به خوندنش!
و قبل از اینکه برم سراغ خود کتاب قسمت دیباچه رو خوندم که حقیقتا بسیار ماهرانه و روون نوشته شده بود که به همین خاطر هم از آقای محمد علی فروغی ممنون هستم.
ترجمه و ویراستاری خود کتاب هم همچنین خیلی روون و بی غلط بود.
و اما خود کتاب! حقیقتش همیشه میخوندم که آثار افلاطون به غیر از نظریات فلسفی که توشون گفته از شاهکار های ادبی هم محسوب ميشن و هيچوقت باور نمیکردم این حرفو تا رسیدم به این کتاب و تازه فهمیدم همه چی ميگفتن! روند داستانی زیبا و کوتاه که تو رو وادار به ادامه کتاب میکنه و توصیف های خیلی خوب از صحنه مثل اینکه داری تئاتر میبینی. و بیاید افسانه ها و اسطوره های بی نظیری هم که در وسط داستان گنجونده رو فراموش نکنیم چرا که قطعا از قسمت های خیلی لذت بخش کتاب بود!
يه چيز ديگه که خیلیییی واسم جالب بود يه سری از نظریات افلاطون درباره عشق بود که میبینم چقدر از زمان خودش جلو تر بوده! در واقع در آخر های کتاب تونستم شباهت های بسیار زیادی بین نظریه های خودش و نظریه های شوپنهاور در مورد عشق پیدا کنم! 
در آخر بگم که خیلی زیاد از خوندن این کتاب که حقیقتا گنجی بود از حدود ۲۴۰۰ پیش لذت بردم و به همه خوندشو،حتا شده یک بار( که من فکر میکنم حقیقتا يک بار واسه این کتاب کم باشه!) پیشنهاد میکنم!
        

          اگر با دانش امروزین قیاس کنیم، پنج ستاره برای این کتاب خیلی زیاد است ولی اگر درنظر داشته باشیم که محتوای کتاب و مباحث آن بیش از دو هزار سال قبل نگاشته شده، حق کتاب 5 ستاره هست.
خب بالاخره ۴ قرن پیش از میلاد مسیح مردم و فلاسفه برای شناخت جهان، افسانه هایی می ساختند و به اونها اعتقاد داشتند که در چنین کتابهایی  به خوبی مشاهده میشه. 
 نحوه نگارش و آموزش افلاطون به صورت داستان از نکات جالب توجه کتاب هست
        

          بخش دوم کتاب برای دانشجویان فلسفه میتواند جذاب باشد. در قسمت پیشگفتار به قلم محمد علی فروغی به زندگی و مرور آثار افلاطون پرداخته شده و نثر دوران خود را دارد. حکایت گونه است.
        

          از مقدمه پربار و ترجمه زیبای محمدعلی فروغی تشکر می‌کنم که من رو به فلسفه سقراط و افلاطون علاقمند کردند. این کتاب برای من نقطه شروع مجدد کتاب خوندن و شناخت سقراط و افلاطون بود و باعث شد برم دنبال کتاب‌های دیگه‌شون.
ضیافت از عشق برامون میگه، از زبان سقراط و افرادی که در مهمانی هستند و هرکدوم معنی لطیف و زیبایی به عشق میدن و دلتون می‌خواد عاشق بشید.
افلاطون واقعا ذهن و احساستون رو لمس می‌کنه.
داستان نیمه گمشده و اینها رو هم تو این کتاب می‌خونید و می‌فهمید که چرا شما یه نصفه از خودِ کاملتون بیش نیستید :))
        

          اولین نکته جالبی که متوجه ش شدم این بود که توی کتاب شخصیت ها حرفاشون رو به نقل از افراد دیگه ایی بیان میکردن؛ مثلا سقراط از دیوتیما نقل می‌کرد و اصلا حرفی از خودش نمی‌زد و حتی اول داستان هم شخصیت ها واسه شنیدن ماجرای مهمانی به دوستاشون ارجاع میدادن؛ برداشت من از این قضیه این بود که افلاطون (یا حتی سقراط) نمیخواد حرفاش از قول خودش باشه، جوری که خود من به شخصه نمی‌دونم حرفهای کتاب، حرف دل افلاطون بود یا حرفهایی بود که افلاطون از سقراط شنیده بوده و تو این کتاب آورده یا اصلا این حرفا از شخصی به اسم دیوتیما بوده یا نه؛ این می‌تونه نشون دهنده بی آلایش بودن افلاطون و استادش باشه که هیچ دانشی رو از خودشون نمی‌دونن و هیچ غروری از خودشون نشون نمی‌دن که تو کتاب هم این موضوع ذکر شد.
تو کتابی که من خوندم (از انتشارات کوله پشتی) یه مقدمه از دکتر شیده احمدزاده بود که ارتباط کتاب ضیافت رو با نظریه صُور افلاطون نوشته بود که من خودم موقع خوندم کتاب متوجه این ارتباط نشدم بخاطر همین هم این مقدمه برام جالب بود.
کتاب میخواد راجب عشق صحبت کنه که از دهان شخصیت هاش اون رو از نگاه اساطیری بررسی می‌کنه و راجب قدرت های خدای عشق صحبت می‌کنه و حتی تو سخنرانی سقراط هم به این موضوعات میپردازه که البته این برای ما ایرانی ها شاید خیلی ملموس نباشه اما خالی از لطف نیست.
مکالمه های سقراط با دیوتیما اوج داستانه که در اون به خود مفهوم و معنی عشق میپردازه، درسته که بعضی موضوعات خاصش رو خودم قبول نداشتم اما از مطالعه ش بشدت لذت بردم و کلیت موضوع برام اقناع کننده و لذت بخش بود؛ خصوصا اون قسمت که به معنی عشق («پیوسته» به دنبال خوبی ها و زیبایی ها بودن) میرسه یا اونجا که به کمال عشق (یعنی آفرینندگی زیبایی) میرسه.
در کل کتاب خوبی بود و اگر فرصت کنم کتاب های دیگه ایی از این قبیل رو خواهم خوند.❤️💎
        

          محتوای این کتاب عشق است. جمعی از بزرگان اهل ادب و فنون از جمله افلاطون و ارسطو و غیره در یک مهمانی دور هم جمع می‌شوند و هریک نظر خود را پیرامون عشق می گویند.