یه خطی داستان زندگی ون گوگ :
" اذیت شدن جزئی از عشقه "
با دو صفحه ی آخر این کتاب شدیدا اشک ریختم.........
          

            
ونگوگ در یکی از نامه هایش به برادرش می نویسد:
" آتشی در وجود من است که نمی توان بگذارمش تا خاموش شود. بر عکس باید آن را تیز کنم، گرچه نمیدانم به سوی چه فرجامی ره خواهد کشانید؛ به احتمال قوی، این فرجامی تیره است، لیکن در موارد خاصی بهتر است که آدم مغلوب باشد تا غالب "
          

            قبل از اینکه هر چیزی بگم درباره‌ی این کتاب،اینو بگم که من زندگی‌نامه خون نیستم،پس شاید نتونم خوب قضاوت کنم.
ولی درکل،از بین همون چند تا زندگی نامه‌ای که خوندم این کتاب از همه بهتر بوده،چون اصلا به شکل گزارش نوشته نشده و موقع خوندنش احساس رمان خوندن بهتون دست میده. توصیف هاش هم خیلی خوبن،میتونی بدون اینکه متن بیش از حدی بخونی،کاملا درک کنی فضا رو.
زندگی ون‌گوگ هم آنقدر پستی و بلندی داره که شما نمیتونی اصلا بزاری زمین کتاب رو.
          

            توى قلبم يه حس عجيبى دارم. حس اندوه، رنج، شور، جنون، رنگ. اون زرد عجيب و عميقى كه در آفتاب‌گردان‌هاى ونسان بود هميشه با من مى‌مونه. و تئو، تئوى نازنين. باورم نمى‌شه برادرى انقدر زيبا و همراه بوده باشه كه حتى مرگ ونسان رو نتونست تاب بياره. زندگى ونسان تجسم خود طبيعت بوده. مثل همون سروهاى رقصان در بادش؛ رها و مقاوم و سحرآميز.
          

            فیلمش با بازی کرک داگلاس فیلم نسبتا خوبیه
البته فیلم به اندازه شخصیت ون گوگ هنری نیست و بیشتر با معیارهای هالیوود جور در میاد.
کوروساوا در فیلم رویاها یک اپیزود را به شخصیت ون گوگ اختصاص داده. اون یه اپیزود به تمام این فیلم میارزه به نظرم.
و متعجب خواهید شد اگر بدانید چه کسی نقش ونگوگ را در همان مجال اندک بازی میکند ☺😉
          

            Savoir souffrir sans se plaindre.
بیاموز که رنج ببری و شکوه نکنی.
همین.

-------------------------


ای کاش نشر نگاه، یک نفر ویراستار یا نمونه خوان استخدام میکرد. این حجم غلط های املایی و نگارشی واقعا افتضاحه.
          

            وقتی کتابو شروع کردم فکر نمیکردم انقدر مجذوب این مرد و زندگیش بشم...
این کتاب دید منو به نقاشی های ونگوگ تغییر داد...نور و اکلیل هایی که الان توی اون نقاشیا میبینم را قبلا نمیدیدم...
مهر و صبر و پشتیبانی بی قید و شرط برادرش قابل ستایشه که اگر نبود ونگوگ ونگوگ نمیشد....
          

            نمی‌دونم باید چطور درباره این کتاب صحبت کنم این کتاب برای من کتاب خیلی عمیقی بود اونقدر دوستش دارم که حتی نمی‌دونم باید از چه کلماتی برای شرح موضوع و هر آن چیزی که درون این کتاب هست استفاده کنم
 داستان زندگی ونسان یا همون ونگوک خودمون عجب زندگی غمگین و دوست داشتنی :)
حدود یک سال پیش این کتاب را خوندم هنوز هر وقت اسم ونکوور رو می‌شنوم به یاد این کتاب می‌افتم و قلبم باز هم می‌شکند ادمه زمانی که این کتاب رو خوندم ساعت‌ها گریه کردم اونقدر  بلند  که حتی خودم باورم نمی‌شد
من گفت بعد از این کتاب برای من دیگر هنرمندی عادی نبود رای من هنرمندی افسانه‌ای جذاب و غم انگیز شد فکر نمی‌کنم چیزی باشه که شما رو ترغیب خوندن این کتاب کنه جز اینکه با دنیای سحرآمیز زندگی ونگوگ آشنا می‌شید
          

            زندگی ما سفر درازی است از زمین به بهشت. غم از شادی بهتر است و دل آدمی حتی در نشاط احساس غم میکند.
اندوهی نیست که آمیخته با امید نباشد.
آدمی پیوسته زاده میشود پیوسته از عالم ظلمت به عالم نور میرود
          

            کتاب حاضر داستان زندگی ونسان ونگوگ به تحریر ایرونیگ استون است. نویسنده برای نوشتن این کتاب به محل زندگی نقاش رفته و از نزدیک مشاهده‌گر آنجا بوده. همچنین از نامه‌های ونگوگ حداکثر بهره را برده. گرچه داستان گاهی غیر واقعی می‌شود اما دور از واقعیت هم نیست. نامه‌های ونسان به برادرش از منابع مهم برای گردآوری این کتاب مهم است. وقتی نام ونسان ونگوگ به میان می‌آید ناخودآگاه تابلوهای کارتونی و جنون وار او در ذهن تجلی می یابند. به نظر من تابلوهای نقاشی هر کس جلوه گر درون اوست پس خواندن زندگی‌نامه‌ی نقاش کم لطف تر از دیدن آثار او نیست و حتی لازم است. خصوصا اگر داستانی نوشته شده باشد. 
نامه هایی که ونسان از خانواده اش دریافت می‌کرد بیانگر نارضایتی ها و اعتراض‌های پدرش بود‌. او ونسان را فردی بی‌عار می‌دانست که باید به فکر شغل مناسب برای خود و مفید بودن در جامعه باشد. ونسان نقاش پراحساسی بود که در اوج موفقیت خود به جنون رسیده و تراژدی‌ای تلخ برای تاریخ هنر به جا گذاشت. این کتاب بیوگرافی ونسان است که در قالب داستان بسیار جذاب آورده شده است. مشخص است که نویسنده کتاب به نقاشی آگاهی حتی تکنیکال دارد و این مهم سبب خواندنی تر شدن کتاب شده است.
نویسنده ما را با زندگی پرتلاطم و پراحساس ونگوگ آشنا می‌کند. مانند دست و پنجه نرم کردن او با فقر و تمام لحظاتی را که در جنون سپری کرد یا از روایتهای مختلفی که از بریده شدن گوش ونگوگ تا عشق او به یک روسپی طرح می‌کند. 
رابطه ونسان با برادرش تئو در طول داستان شدیدا خواندنی است. برادری که هیچوقت از او ناامید نشد و همیشه به او ایمان داشت.
اگر علاقه مند به خواندن زندگی نامه مشاهیر هستید این کتاب جز بهترین زندگی نامه هاست.


          

            واقعا زندگی تا چه حد میتونه از درِ ناسازگاری با یه آدم وارد بشه ، همه اطرافیان ونگوگ بجز برادرش اون رو دیوونه می دونستن در حالی که به نظر من سطح درک شون نسبت به ونگوگ پایین بود . آنچه که ذهنم رو مشغول کرد این بود که عدم درک اطرافیان میتونه آدم رو به سمت  چه جنونی سوق بده ... ونگوگ با وجود هجمه های فراوان تونست به خوبی مسیر خودش رو پیدا کنه و به خواسته اش برسه ولی افسوس که سراسر زندگیش رنج بود .
 داستان در نهایت تلخی بسیار زیبا ، ترجمه روان و خوب و در کل پنج ستاره تقدیم می شود . 
          

            حالا من به تابلوهای نقاشی با دقت بیشتری نگاه میکنم، دلم برای ونگوگ و تمام رنجی که به واسطه نبوغ و درک نشدنش متحمل شد عمیقا می‌سوزد، دیگر به گوش بریده اش نمیخندم و یواشکی توی دلم «مشنگ دیوانه» خطابش نمیکنم.
و مگر بزرگترین کارکرد داستان چیزی جز این است؟ تغییر زاویه دوربین نگاه ما به زندگی و باز کردن آغوش ذهن و قلب به روی معناها و آدم‌های جدید... 
«شور زندگی»،روایت پرشوری از نبوغ، شوریدگی، شوقِ خلق کردن و معنای زندگی.


          

            اگه مثل من به ونسان ونگوگ و سبک نقاشیش علاقه دارید و میخواین بدونین در طول زندگیش چه سختی هایی رو از سر گذرونده، قطعا این کتاب رو بهتون پیشنهاد میکنم! 
داستانی بسیار غمگین از نقاشی که هیچوقت اونطور که باید به استعدادش بها داده نشد و نقاشی هاش در طول زنده بودنش دیده نشدن تا اینکه با خودکشی به زندگی خودش پایان داد..
وقتی کتاب رو شروع کردم فکر نمیکردم صفحات آخرش منو به گریه بندازه:) 
از متن کتاب:
تو تمام زندگیم همیشه سعی کردم بفهمم که چرا یه نفر باید از دیگری داشته باشه، چرا یکی باید سخت کار کنه در حالی که همسایه بغل دستی اش بیکار و بی عار نشسته! 
          

            تشخیص مرز بین خوب و بد بودن یک آدم سخته و سر همینم این جمله که نباید قضاوت کرد پر طرفدار شده. ولی به نظر من، ونسان، که نمیگیم آدم بدیه، تئو رو‌ که مشخصه آدم خوبیه نابود کرد. و وقتی نقاشی‌هاشو نگاه میکنم، به نظرم اصلا نمیرزید. وقتی تو همون پاریس کلی نقاش بودن، قبل ونسان کلی نقاش بودن، و بعدشم کلی نقاش هستن.