این چند وقت هر چی به هر کی پیشنهاد میدم که به نظرم شاهکاره چه فیلم چه کتاب بقیه با بهونه های چرت و پرت ی چیزی راجبش میگن که کَلم در ثانیه جوش میاره و دلم میخواد پامو از پهنا بکنم تو حلقشون.
انگار دورم پر شده از آدمایی حرفه من نمیفهمن چیزی ک من میبینم نمیبینن انگار اصلا خیلی از رنگ ها رو نمیبینن بعد جای اینکه به خودشون شک کنن به شاهکار هایی ک من بهشون معرفی میکنم توهین میکنن.😅
ولی در اعماق وجودم یک ترسی منو برداشته که نکنه واقعا نمیبینند نکنه من نتونم کسیو پیدا کنم که مثل من رنگا رو ببینه شاهکار ها رو درک کنه این هم خودش یه نمونه ای از تنها موندنه دیگه 
مثلا الان کسی نباشه بیام بهش بگم بنظرم محمود دولت ابادی یه نابغه است تو نویسندگی که یه کتابی بنویسه و کتاب تو رو ببره به یه روستای کویری ایران و در اوج فقر و درد و گشنگی دوران کنه و به مفهوم عشق و مادر بپردازه 
چه زیبا تمام کلمات این کتاب کنار هم میرقصند که حتی تمال نداشته باشی جهان روستایی و بی پولی و کارگری و لحظه ای ول کنی و به این زندگی شهری و ماشینی و رومزه خسته کننده برگردی 
این کتابم یدونه از اون شاهکار هاست که یکی از دوستام وسط کلاس دانشگاه از شدت بی حوصلگی از کلاس کتابو برداشت که یه صفحه شو بخونه و بعد با یه قیافه ک بهتره نگم چجوری برگشته بهم میگه خسته کننده نیست این کتابه برات ...:///
باید یوگا و تنفس عمیق و دوباره شروع کنم وگرنه دوباره دارم به قاتل شدن نزدیک میشم.