به نام او

بالاخره یک نویسنده بریتانیایی دوست‌داشتنی پیدا کردم. البته بگویم زیاد داستان بریتانیایی نخوندم و هنوز هم که هنوز است هیچ داستانی از چارلز دیکنز را نخوانده‌ام ولی با توجه به  همینهایی که خوانده‌ام با اطمینان می‌توانم بگویم ادبیات انگلیسی ادبیات مورد علاقه من نیست یعنی یک رمان‌نویس صرف آنکه یک قصگوی درجه یک باشه نمی‌تونه نظر من رو به خودش جلب کنه باید که ذوق و جنونی در لابه لابه‌ی سطور داستان یا رمانش باشه
و اسکار وایلد در  نمایشنامه سالومه و رمان تصویر درویان گری این جنون ذاتی رو به رخ می‌کشه
در کل رمان یکی از رمانهای مورد علاقه منه ولی به شدت معتقدم که اگر تصویر درویان گری به مانند غالب کارهایش نمایشنامه بود با یک اثر به مراتب قویتر و جاندارتر روبرو  بودیم، اصلا اساس داستان و تقدیرگرایی آن، اثبات کننده این نکته است که با یک تراژدی روبرو هستیم و به نظرم اگر درویان گری نمایشنامه بود حتما در رده شاهکارهای شکسپیر قرار می‌گرفت، هرچند الان هم به خودی خود اثر قابل توجه و خوبی است
 در بعضی از فصلها عملا با پس و پیش کردن پارگرافها به راحتی می‌توانیم آن را به شکل نمایشنامه دربیاوریم و باز هم به نظرم اگر وایلد درویان گری را در قالب نمایشنامه می‌نوشت بسیاری از زواید داستان خود با خود از بین می‌رفت مثلا به راحتی می‌شود بعضی از قسمتها و حتی فصلها رو حذف کرد، فی المثل فصل پانزده به تمامی، یا فصول اولیه را خلاصه‌تر کرد کلا داستان خیلی دیر شروع می‌شود صفحه ۱۴۰ تقریبا نیمه حجم کتاب

با این حال کتاب کتاب بسیار خوبی است از آن کتابهایی که در رده رمانهای کلاسیو خواندی قرار می‌گیرد. و نکته‌ای که با نگاه کردن به زندگی وایلد به آن پی میبریم این است که انگار وایلد در تصویر درویان گری سالها پیش از مرگش داستان زندگی خود را نوشته است.
          

            بسم الحق؛
۱. پیش از هر چیز سفارش می‌کنم این رمان (و هر رمان دیگری) را با ترجمه‌ی خوب بخوانید. من با ترجمه‌ی‌ «رضا مشایخی» (نشر جامی) خواندم که هرچند کامم تلخ شد ولی داستان آنقدر جذاب بود که مرا مشتاق دوباره خواندن خود کرد. این بار با ترجمه‌ای بهتر البته.
۲. مانند بیشتر رمان‌های کلاسیک، پر است از اضافه‌گویی‌ها و توصیف‌های غیر ضروری. اما تحمل کنید و بخوانید. می‌ارزد!
۳. رمان، سرشار است از لحظات غافل‌گیرکننده و پایانی شگفت‌آور دارد که در حکم تیر خلاصی است بر پیکر نیمه‌جان خواننده!
۴. خود رمان از نظر من ۴ ستاره را به راحتی می‌گیرد. اما به خاطر این ترجمه‌ی افتضاح، به دادن ۲ ستاره بسنده می‌کنم.
          

            یه جا خوندم که هر کسی با خوندن این کتاب گناهان خودش و توی دورین میبینه، بنظرم درست اومد چون توی کتاب ما خیلی از جزئیات اعمال دورین رو نمی‌بینیم، همیشه واضح نیست که دورین دقیقا چکار  کرد به به سیاهی مطلق تبدیل شد، اما این آزادی رو برای خواننده دوست داشتم، که این خودمون باشیم که تصور میکنیم، خودمون باشیم که کارهای پلید دورین رو از کوچیک به بزرگ توی ذهنمون تصور می‌کنیم.
روند تبدیل دورین معصوم رو به دورین پلید دوست داشتم، انگار توی سیر داستان سفیدی رو می‌دیدی که کم کم به خاکستری و بعد به سیاه تبدیل میشه، و این خیلی برای من جذاب بود، اینکه تغییر رو توی دورین ببینم.
اما با اینکه من دورین رو دوست داشتم، بنظرم دورین شخصیت پوچ و خالی داشت، دورین هرچی داشت از لرد هنری داشت، هر حرفی که میزد، هر حرکتی که می‌کرد و هر رفتاری که داشت همش تقلید بود. دورین مثل یه عروسک خیمه شب بازی بود که توی دستان لرد هنری به نمایش گذاشته میشد، همونقدر پوچ و تو خالی.
و اما شخصیت مورد علاقم: لرد هنری.
لرد هنری سیاه داستان بود، اما چه زیبا و فریب دهنده بود، همیشه قسمت هایی رو که لردهنری صحبت می‌کرد رو از همه بیشتر دوست داشتم، با اینکه میدونستم خیلی اوقات حرفاش چرت و پرت محضه اما همچنان دوست داشتم گوش بدم، لرد هنری حرف زدن رو خیلی خوب بلد بود.
بخاطر همین هم من دورین رو برای اینکه لرد هنری رو بجای بزیل انتخاب کرد، و بخاطر اینکه تحت تاثیر حرفاش قرار گرفت هیچ وقت سرزنش نکردم، چون میدونم اگر من هم جای دورین بودم همین کار رو میکردم، من هم گول میخوردم.

اسکار وایلد نویسنده فوق العاده ایه، رمان خیلی کوتاهه، اما هیمن کوتاه بودنش برام جذاب بود، داستان این کلاسیک مثل بقیه کتاب های کلاسیک خسته کننده و طولانی نبود، و جملات توش دم از زیرک و متبحر بودن نویسنده میزنه.
(من این کتاب رو به زبان انگلیسی خوندم و نمیدونم که متاسفانه چقدر در زبان فارسی سانسور تا تحریف شده💔)
          

            بسم الله الرحمن الرحیم
تصویر دوریان گری ، روایت تازه ای از زشتی و زیباییست. روایتی از حقیقت روح و تمایلات بی حد و حصر انسانی ، که هرچه آزادش بگذاری و افسارش را نگیری ، وحشی تر و حریص تر می شود.
هنری همان شیطان انسان نماییست که با فلسفه به ظاهر زیبا اما مسمومش زندگی دوریان را نابود کرد .
احساس کردم نویسنده هم مانند بازیل خودش را درون اثرش ریخته است و تک تک انسان های درون داستان ، نویسنده را لو میدهد.
شاید برای  رمان خوانانی که به دنبال هیجان و قهرمان میگردند این کتاب حوصله سر بر باشد ، اما تصویر دوریان گری برای من آینه تمام نمای حقیقت بود با چاشنی کنایه و تخیل.
از داستان لذت نبردم و بیشتر با آن رنج کشیدم.

          

            چه‌داستانی!چه فضایی!چه شخصیت هایی!چه جملاتی!


          

            تصویر دوریان گری ، یکی دیگه از آثار نویسنده بزرگ انگلیسی ، اسکار وایلده‌.
تا قبل از این اثر ، من فقط نمایشنامه از این نویسنده خونده بودم که به نظرم آیینه تمام نمایی از اشرافیت و لندن قرن نوزدهم بود.
اما این اثر هم نشون داد که ما با نویسنده قدری طرفیم که متاسفانه عمر طولانی ای نداشته‌.
کتاب از لحاظ فرمی به شدت ادبیات جذابی داره. سیر داستان ، خود قصه ، دیالوگ ها ، فضا سازی این کتاب در بهترین حالت خودش قرار داره. گرچه در اواسط کتاب کمی در حد ۱۰ الی ۲۰ صفحه زیادی توصیف داره و آدم رو از اصل ماجرا دور میکنه اما در کل خیلی خیلی کتاب خوبیه.
اینکه کسی روحش به شیطان بفروشه و تاثیراتی که این کارها بر روی روح آدم میذاره ، چیزی یه از دیرباز در ادبیات سابقه داشته و الحق که شاهکارهای بی بدیلی مثل دکتر فاستوس ( چه نمایشنامه کریستوفر مارلو و چه رمان توماس مان ) ، فاوست گوته و... خلق شده.
نمیدونم چرا احساس میکنم که این اثر میتونست نمایشنامه بهتری بشه تا رمان ، گرچه حتی در این قالب هم اثر بسیار زیبایی خلق شده.
به نظرم این کتاب رو هر آدمی باید بخونه . 
داستان هایی مثل تصویر دوریان گری و دکتر جکیل و مستر هاید میتونن خیلی در نگرش و بینش و خودشناسی آدم تاثیر بذارن.
هنر قلمروی حسه و مستقیما در ناخودآگاه آدم تاثیر میذاره.
هنر رو باید حس کرد ... با چشم حس و احساس به هنر نگاه کنید.
          

            وجدان
به راستی اگر وجدانی ما می‌توانست مخالفتش با افعال ما را به گونه ای که همگان ببینند نشان دهد، آیا بالاجبار رویه مان را تغییر نمی‌دادیم؟
کتاب در پی پاسخ به این پرسش است که آیا اگر بشر با صورت ماورائی کارهایش روبرو شود، دست از اعمال زشت و شرم آور برمی‌دارد؟ یا برای ترک این چنین اعمالی به چیزی قوی‌تر از وجدان عینی نیاز است؟
نویسنده به خوبی توانسته تغییر دوریان گری و تبدیل شدنش به هیولایی قابل ترحم را به تصویر بکشد.
هیولایی که با وجود رذالت ها، خواننده بر سر دوراهی گیر می‌کند که حق را به او بدهد یا نه.
داستان تعلیقات و غافل گیری های غیر قابل پیش بینی دارد.
نهایتا، دوریان گری خسته إز جدال با نفس لوامه ( نفس سرزنش گر) دست به اقدامی می‌زند که خواننده پس از آن آه از نهادش بلند می‌شود. 
          

            دوریان گری، پسر جوان و زیبائیه که همه ما باید حداقل یه بار توی زندگیمون باهاش آشنا بشیم و درمورد شخصیتش فکر کنیم. چون این احتمال وجود داره که توی دنیای واقعی، هرکدوم از ما قابلیت تبدیل شدن بهش رو داشته باشیم!🔄
پس بیایم با خوندن این کتاب، به خودمون یه فرصت هرچند کوتاه بدیم تا جای کسی مثل دوریان بخوابیم، فکر کنیم، دوست انتخاب کنیم، معاشرت کنیم و از همه مهم‌تر دغدغه‌هاش رو با تموم وجود حس کنیم.🙃
البته من با دوریان گریِ نشر افق تونستم ارتباط بگیرم.
          

            بهترین کتابی که تو عمرم خوندم
مسیر زندگی رو تغییر میده #
(سلیقه شخصی بنده هست)
موضوع کتاب به خصلت های زشت و زیبای انسانی اشاره داره که انسان در شرایط مختلف چگونه تغیر میکند!



((بنده  از لحضه ای که سواد خواندن؛
 نوشتن پیدا کردم تا الان مشغول مطالعه بوده ام و جانسوز تر از این کتاب به عمر خود ندیده ام!!