کشیش  وارد دهکده ای می شود تا مراسم دفن و خاکسپاری پیرزنی را انجام دهد. زن همسایه او را خبر کرده است. پیرزن جز دخترک نابینا و ضعیفی که خواهرزاده ی اوست کسی را ندارد.  دخترک هیچ کس را ندارد تا از او محافظت کند، پس کشیش دختر را به خانه اش می برد و نهال وجودش را پرثمر می کند‌. تفکر و تکلم  به او می آموزد. دختر که بزرگ و زیبا می شود،  کشیش به او دل می بندد و زندگی خودش ، پسر و همسرش آبستن اتفاقات تازه ای می شود ...

نثر شاعرانه ی آندره ژید در این داستان، لطافت و نسیمی در روح و قلب شما ایجاد خواهد کرد. 

یک عاشقانه ی آرام ، کوتاه و دل انگیز...

پاورقی: پاستورال، سمفونی شماره ی ۶ بتهوون است که ارتباطی است میان انسان و طبیعت.
          

            آهنگ روستایی یا سمفونی پاستورال؛ کتابی که در مجموع دوستش داشتم. به نظر میاد برداشت های متفاوتی میشه از کتاب داشت این از نظراتی که بقیه برای کتاب سمفونی پاستورال نوشتن مشخصه. با همه ش تا حدودی موافقم و بخش دو رویی و توجیه مردان به اصطلاح دینی برای من پررنگ تر شد. دلم میخواد ژرترود رو ببینم :))
          

            من برای شناخت سبک آندره ژید ، سمفونی پاستورال رو خوندم
و واقعا میتونم بگم لذت خاصی توی این کتاب بود
اصلا نمیخوام صورت داستان رو لو بدم
ولی میتونم بگم فقط بخونیدش...
          

            
بگذارید حرف آخر را همین الان بزنیم، اگر دنبال یک کتاب خوش خوان و کم حجم و البته پر کشش بودید می توانید جز لیست انتخابی تان سمفونی پاستورال را هم بگذاریذ، اما… اما نوشتن این کتاب در لیست تان یک شرط دارد. سعی کنید در مسیر بیشتر از زیبایی های محیط لذت ببرید و همه انرژی تان را نگذارید برای مقصد. شاید اصلا مقصدی در کار نباشد و شاید به آن زیبایی که گمان می کردید نباشد.
به گمانم با این تشبیه تصوری از کتاب پیدا کرده اید. اما خب به نظر بد نیست کمی بیشتر در مورد این کتاب صحبت کنیم.
سمفونی شماره شش بتهوون را سمفونی پاستورال هم می نامند. می گویند خالق این اثر شیفته طبیعت بود و آن را تنها محرم راز او می دانند. این سمفونی هم به گونه ای شادی بخش بودن طبیعت برای انسان را القا می کند. حالا تصور کنید این موسیقی برای انسانی نابینا که تنها از زیبایی طبیعت شنیده و البته شنوایی اصلی ترین حس اوست چقدر می تواند دلنشین و زیبا باشد. 
کتاب سمفونی پاستورال که نامش را از این سمفونی وام گرفته داستان تلاش های دختر نابینایی را روایت می کند که سال های ابتدایی از عمرش را  در کلبه ای تنها و نزد پیرزنی ناشنوا زندگی کرده است. 
شاید بشود گفت بخت با او یار بوده و دل کشیش محلی به رحم آمده و تصمیم به سرپرستی و آموزش او گرفته است.
هر چند این کار تقریباً نشدنی به نظر می آید اما کشیش - که راوی داستان هم هست- به موفقیت های خوبی دست می یابد. 
از آنجا که نابینایان در اصلی ترین و پرکاربردترین حس با اغلب آدم ها تفاوت دارند زندگی ایشان به خودی خود می تواند جالب توجه باشد. علاوه بر این آندره ژید در برخی قسمت های این کتاب از تعلیق هایی استفاده کرده که مخاطب را برای ادامه دادن ترغیب می کند. 
اگر متن روان، ساده فهم و زاویه دید داستان که به مخاطب احساس نزدیکی می دهد را هم در کنار تعلیق ها در نظر بگیریم می توان گفت اغلب خواننده ها از مطالعه این کتاب لذت خواهند برد.

          

            داستان از زبان یک کشیش در یکی از بحران‌های جدید زندگی‌ش هست. اصلاً و ابداً با شخصیت اصلی داستان ارتباط برقرار نکردم و البته تمام منفی‌بافی‌های افراطی کشیش نسبت به همسرش، نفرت من رو نسبت به خودش بیش‌تر می‌کرد. علاوه بر همه‌ی این‌ها، نشخوارهای فکری کشیش و احساسات درونی‌ش به دور از عقل و منطق بود. همین.

          

            همان داستان تکراری و همیشگی عشق ممنوعه و...
چندان جذبم نکرد. حرف تازه ای نداشت به نظرم. تنها نکته ای (که اون هم البته جدید نبود) تردید هر عاشقی که وقتی دچار عشق ممنوعه می شه ، اون رو به طریقی توجیه می کنه و ...
در حد یکبار خوندن ، با توجه به حجم کمش ، خوبه.
          

            ببین این کتاب بیشتر مذهبیه، یعنی راجع به مرد کشیشی هست که یک دختر نابینا رو میاره پیش خودش و بهش کمک میکنه ارتباط برقرار کنه و یکسری اتفاقات این میان. داستان تا یک جایی قابل پیش بینی پیش میره تا اینکه مخاطب رو با جریان غیر منتظره ای روبرو میکنه این تکنیک خوبیه که من میپسندم اما خوب از معایبش یکسری جملات زیادی ادبی بود که باید چندین بار میخوندم تا متوجه بشم که خب اینم وقت گیره