یادداشت فاطمه جعفری

                
بگذارید حرف آخر را همین الان بزنیم، اگر دنبال یک کتاب خوش خوان و کم حجم و البته پر کشش بودید می توانید جز لیست انتخابی تان سمفونی پاستورال را هم بگذاریذ، اما… اما نوشتن این کتاب در لیست تان یک شرط دارد. سعی کنید در مسیر بیشتر از زیبایی های محیط لذت ببرید و همه انرژی تان را نگذارید برای مقصد. شاید اصلا مقصدی در کار نباشد و شاید به آن زیبایی که گمان می کردید نباشد.
به گمانم با این تشبیه تصوری از کتاب پیدا کرده اید. اما خب به نظر بد نیست کمی بیشتر در مورد این کتاب صحبت کنیم.
سمفونی شماره شش بتهوون را سمفونی پاستورال هم می نامند. می گویند خالق این اثر شیفته طبیعت بود و آن را تنها محرم راز او می دانند. این سمفونی هم به گونه ای شادی بخش بودن طبیعت برای انسان را القا می کند. حالا تصور کنید این موسیقی برای انسانی نابینا که تنها از زیبایی طبیعت شنیده و البته شنوایی اصلی ترین حس اوست چقدر می تواند دلنشین و زیبا باشد. 
کتاب سمفونی پاستورال که نامش را از این سمفونی وام گرفته داستان تلاش های دختر نابینایی را روایت می کند که سال های ابتدایی از عمرش را  در کلبه ای تنها و نزد پیرزنی ناشنوا زندگی کرده است. 
شاید بشود گفت بخت با او یار بوده و دل کشیش محلی به رحم آمده و تصمیم به سرپرستی و آموزش او گرفته است.
هر چند این کار تقریباً نشدنی به نظر می آید اما کشیش - که راوی داستان هم هست- به موفقیت های خوبی دست می یابد. 
از آنجا که نابینایان در اصلی ترین و پرکاربردترین حس با اغلب آدم ها تفاوت دارند زندگی ایشان به خودی خود می تواند جالب توجه باشد. علاوه بر این آندره ژید در برخی قسمت های این کتاب از تعلیق هایی استفاده کرده که مخاطب را برای ادامه دادن ترغیب می کند. 
اگر متن روان، ساده فهم و زاویه دید داستان که به مخاطب احساس نزدیکی می دهد را هم در کنار تعلیق ها در نظر بگیریم می توان گفت اغلب خواننده ها از مطالعه این کتاب لذت خواهند برد.