اغلب افراد آشنا به علم سیاست از اسم نیکولو دی برناردو دی ماکیاولی به نیکی یاد نمیکنن و اغلب از کسی که با نیرنگ کارهاش رو پیش میبره با عنوان ماکیاولیست یاد میکنن. ولی درنظر داشته باشیم آرای ماکیاولی خصوصا در کتاب شهریار مربوط به دورانی پر از دعوا و جنگ و جدل در ایتالیاست و نکات ماکیاولی در کتاب شهریار متاسفانه از واقعیت حکایت میکنند. شهریار علاوه بر درس هایی از علم سیاست، درسهایی نیز برای زندگی شخصی افراد دارد که بسیار هم در واقعیت به کار خواهند آمد
          

            دو دیدگاه وجود داره. 
دید هنجاری یا تجویزی: از باید ها می گه. مثلا اینکه چه کسی باید حکومت کند؟. باید تورم را با افزایش نرخ بهره مهارکرد.
دیدگاه دیگه ای هم وجود داره که نسخه نمی پیچه، از بایدها صحبت نمی کنه، بلکه واقعیت ها را بیان می کنه.

ماکیاولی دیدگاه دوم را وارد سیاست کرده. کسانی که او را متهم به بی اخلاقی و مکر و حیله می کنند، این قضیه را نادیده می گیرند که ماکیاولی در واقع، واقعیت سیاست را نمایان کرد. یعنی چیزی که واقعا بود.
          

            ماکیاولی، نخستین کسی بود که سعی کرد علم سیاست را بر پژوهش رفتار بشری تبیین کند نه پیش داروی های اخلاقی. او می دانست که نیرنگ و فریب جزئی جدا ناپذیر از دنیای سیاست است و در واقع دست شیادانی را که واقعیت سیاست را پنهان می کردند، رو کرد. بدنامی ماکیاولی به خاطر این گناه بود که او ساز و کار قدرت و حکمرانی را آشکار کرده بود. 
اندیشه های او زمینه نظریه رئالیسم در روابط بین الملل می شه. 

اهمیت اندیشه ماکیاولی هم همینه: از پیش داوری های اخلاقی و هنجاری قرون وسطی، به سمت واقعیت رفتارهای سیاسی می رود.
او بدون سانسور آنچه را که برای رسیدن به قدرت و حفظ آن نیاز هست را نشان می دهد.

از دید او فرقی میان پاپ های روحانی و دیگر امیران ایتالیا فرقی نیست. چون هدف اصلی جنگ ها و آشوب های بزرگان ایتالیا، کسب قدرت و گسترش حوزه فرمانروایی به هر وسیله است.

شهریاری: 1.ارثی 2.نوبنیاد
حفاظت: ارثی، راحت تر از نوبنیاد(خو گرفتن مردم، عدم نیاز به آزار مردمص58).

مردم فکر می کنن با اومدن شهریار جدید وضع بهتر میشه. ولی:
اصل طبیعی: شهریار جدید باید به مردم مهار بزنه و بر سرشان سربازهای خود را بگمارد.
          

            اغلب نیکولو ماکیاولی را نه به اندیشه‌ها و کتاب‌هایش که به خاطر واژه مصطلح «ماکیاولیسم» می‌شناسیم. من هم همین‌گونه بودم و گمانم این بود که ماکیاولی قرار است در کتاب‌هایش رذالت را مدح کند و برایمان از راهکارهای هر چه ببشتر عوضی بودن بگوید اما در گفت‌وگو با دوستان متوجه شدم که ماکیاولی در کتاب‌هایش چیزی متفاوت از ماکیاولی چسبیده به عنوان ماکیاولیسم است و همان انگیزه من شد برای مطالعه آثار او و مهم‌ترین اثرش، یعنی همین شهریار.

ماکیاولی یک جنگاور و سیاس باهوش و ذکاوت است که به خدای کلیسا معتقد است و تجربیات و یافته‌هایش را با ما به اشتراک می‌گذارد، شاید برخی مواقع بعضی از راهکارها و اعتقاداتش به مذاق ما خوش نیاید اما نباید اینطور پنداشت که ماکیاولی فردی ضد اخلاق و مروج بی‌اخلاقی است.

خواندن این کتاب برای من سرآغاز خواندن باقی آثار ماکیاولی است. به شما هم پیشنهاد می‌کنم اگر به سیاست، تاریخ و حکمرانی علاقه‌مندید ماکیاولی را از دست ندهید.
          

            «منابع در طبیعت محدود و نیاز‌های انسان نامحدود است. اقتصاد یعنی استفاده از منابع محدود به شکل بهینه برای تأمین نیاز‌های انسان سیری‌ناپذیر.» شاید رد و نشان بنیان اندیشه نیکولو ماکیاولی در این پاراگراف ساده بتوان جست. سیاست از نظر ماکیاوللی چنین ساختاری دارد یا بهتر است بگویم باید چنین ساختاری داشته باشد. گویی سیاست برای او یک حساب و کتاب است. یک هزینه -فرصت!اگر شهریار چنین بینشی نداشته باشد، شکست می‌خورد. 

«زخم را یکباره می باید زد، تا درد آن اندک اندک از یاد برود و نیکی را خرده خرده می‌باید کرد تا مزه آن دیرتر از یاد برود.» چنین گفتارهایی از ماکیاولی، او را بدل به یکی از بدفهمیده‌شده‌ترین فیلسوفان دنیا می‌کند. در ادبیات سیاسی هرکسی که برای رسیدن به اهدافش اخلاقیات را زیر پا بگذارد، اصطلاحا ماکیاولیست خوانده می‌شود. اما دقیق‌تر خواندن ماکیاولی می‌تواند به ما نشان دهد که شاید بهتر است درباره‌ی برداشت خودمان از مفاهیمی مثل قدرت، مصلحت و امنیت تجدیدنظر کنیم. 
 
ماکیاوللی در ابتدای جستار پانزدهم کتاب شهریار می‌نویسد:«برآنم که به جای خیال‌پردازی به واقعیت روی بیاورم.» پروژه ماکیاول بررسی ساختار سرد و بی‌روح واقعیت سیاست بدون هیچ آگاهی کاذب است شاید به همین علت است که نام او با مفهومی مثل خشونت سیاسی گره خورده است. 

ماکیاوللی معتقد بود یک رهبر مسیحی نمی‌تواند سیاست‌مدار خوبی باشد. او صراحتا بعضی صفات شر را لازمه جایگاه شهریار می‌داند. ماکیاول در برابر این ایده که شهریار باید انسان با اخلاق(به معنای مسیحی کلمه) باشد سرپا می‌ایستند و با آوردن مثال‌های تاریخی از  ایران، یونان، فرانسه و ایتالیا ثابت می‌کند که شهریاران بااخلاق به چه رذالتی افتاده‌اند. پس شهریار باید چه داشته باشد؟ ویرتو(ویرچو). ویرتو را هم فضیلت ترجمه کرده‌اند و هم هنر. ویرتوی هوش، جسارت، قساوت، استراتژی و تلاش.
          

            دوتا مواجهه با شهریار وجود داره، یا ماکیاولی میشناسید و اهمیت شهریار رو میدونید، و یا فقط شنیدید که شهریار کتاب مهمیه.
اگه مواجهتون از نوع اوله که هیچی؛ ولی اگر مواجهتون از نوع دومه -که خود من هم اینجوری بودم- پیشنهاد من اینه که قبل از این کتاب به کتاب فلسفه سیاسی اشتراوس رجوع کنید و بخش شهریارش رو بخونید (اگه با متن سخت‌تر هم مشکل ندارید در کنار اشتراوس به کتاب سپیده دمان فلسفه تاریخی بورژواییِ هورکهایمر هم کتاب خوبیه).
ضمن اینکه درسته که نمیشه اهمیت ماکیاول و شهریار رو نادیده گرفت، ولی میشه دوستشون نداشت، برای همینم سه دادم...
          

            تا به حال شده کسی به عنوان راهنمایی با ژست همه چیز دانی به شما بگه چرا فلان کار رو نکردی؟ یا بهمان کارو انجام بده تا یه فرد موفق محسوب بشی؟ 
حتما می پرسید ابن سوال چه ربطی به شهریار و ماکیاولی صفت بودن داره. الان میگم بهتون🤌
جونم براتون بگه که همه ما حداقل یک بار تو موقعیتی قرار گرفتیم که  ندونیم چطور باید کاری رو انجام بدیم یا بدتر ازون به انجام برسونیم. همه ما حداقل یک بار تجربه کردیم که میدونیم باید کاری انجام بدیم ولی نمی دونیم چطور؛ و اغلب از همه چیز دانهای اطرافمون شنیدیم که مدام تکرار میکنن باید فلان کار رو انجام بدی امااااااا روش انجام کار رو بهمون نمیگن🤦‍♀️
حالا ربطش به شهریارِ نیکولو ماکیاولی : در قدم اول من نیکولو رو یه معلم مسلط به بحث اموزش دیدم که بسیار جامع ، تجربیات خودشو مثل یک دایره المعارف در اختیار خواننده کتابش گذاشته و در واقع اگر میگه فلان کار رو بکن ، از همه جوانب همه احتمالات رو در نظر گرفته و برای تک تکش نمونه و الگو و شرح و بسط چرایی نتایج مثبت و منفی رو بیان کرده. این روش اموزشی برام قابل تامل بود.
این کتاب نه تنها یک اموزش جهت شهریار ماکیاولی صفت بودن هست بلکه روش تربیت شاگردی تحلیلگر رو هم نشون میده.که فقط ازین جهت برام تحسین برانگیز هست.
و اما بُعد ماکیاولی صفت بودن در سیاست و اداره کشور و در واقع سیاست خارجه:این کتاب  به زبان ساده طرز فکرو رفتار حاکمیت های کشورهای غیراسلامی  رو تشریح میکنه که به نظرم برای شناخت ایدئولوژی سیاسی غرب عالیه.
توصیه میکنم حتما ترجمه داریوش آشوری رو بخونید که خیلی خوب نثر کتاب رو به فارسی برگردونده و باعث شده کتاب به سبک نگارش نیکولو نزدیک باشه.
          

            ترجمه‌ی داریوش آشوری، همان‌گونه که جلال توکلیان گفت اگه ماکیاولی فارسی می‌نوشت چیزی شبیه به همین می‌بود. کاملاً درست می‌گفت؛ اما ماکیاولی برای امروز نیست و چند قرن از او گذشته است. 
در کنار این، جذاب‌ترین بخش کتاب واکنش‌های مردم و جامعه در زمان‌های مختلف به این کتاب بود. و بعد از خواندنش مشتاق شدم که بدانم اگر ماکیاولی امروز زنده بود در مورد جمهوری اسلامی چگونه قلم ‌می‌زد.
          

            این کتاب رو برای ارائه کلاسیم، طوری که به اجبار خوندم .
کتاب تاریخی است و درمورد سیاست های حکومت کردن است. راه هایی رو نشون میده که چطور یه سرزمین رو بچرخونی حالا چه تکنیک های انسانی یا غیرانسانی.

          

            خوانش این کتاب واقعا لذت بخش بود
متون قدیمی و اسامی عجیب و البته موضوع سیاست و...
کتاب خوبی بود
پیشنهاد میکنم👌🏻