"فعل" از آن کتاب هایی - نمایشنامه هایی - است که می تواند در "تاریخ شخصی" هر کسی جا بگیرد و عزیز شود. فراموش نشود و ماندگار شود. اما تاثیرگذاری "فعل" بیشتر از "ارتباط شخصی خواننده با اثر" است.
"فعل" در روایت خود "زمان" را در هم می ریزد، اما این "در هم ریختگی زمانی" تجربه ی جدیدی است که بسیار با فرم های تکراری دیگر "زمان غیر خطی" در ادبیات مثل "پرسه زدن میان خیال و واقعیت" یا "خاطره گویی" و "تغییر راوی" متفاوت است. و از همین طرح نو است که "فعل" می تواند در درون خواننده هم وسوسه ای غریب ایجاد کند؛ وسوسه ی تبدیل شدن از "ضمیر" به "اسم" و از "اسم" به "فعل"، و فعلی که همان "کنش" است. چیزی که امروز غیابش ما را به توده هایی بی شکل و ناتمام تبدیل کرده است. مانند کلمه هایی پشت سر هم، اما بدون "فعل" و ناکام در "جمله شدن". انبوهه ای ناقص، نارس، چنان جنینی مرده.
          

            چقدر خوب بود
چقدر کیف داد
بعد از مدت‌ها با یه نمایشنامه خیلی حال کردم... حالا واقعا انقدر خوب بود(که بود) یا من در حال خوبی خوندم رو نمی‌دونم. اما خیلی چسبید:) 

من و 8 نفر از دوستام، به صورت آنلاین تو گوگل میت این نمایشنامه رو بلند‌خوانی کردیم و هر کسی یه نقشی داشت و منم شیوا پرتوی،دبیر ادبیات بودم 💪🏼😍😍

وسط خستگی‌های درس خوندن و امتحانات، این 4 شبی که تمرین داشتیم خیلییی بهم خوش می‌گذشت و تجربه فوق‌العاده‌ای بود این بلندخوانی.

و فهمیدم یه کارگردان درون هم دارم که خیلی خوب عمل می‌کنه 👍🏻😎

*برای این بلندخوانی از خود آفای رضایی‌راد اجازه گرفتیم. 
          

            به‌شدت حسودی‌م می‌شه به محمد رضایی‌راد که تونسته نمایشنامه‌ای به این شگفت‌انگیزی بنویسه. انقدر تحت تأثیر قرارگرفتم که به‌محضِ تموم کردنش، دوباره از اول یه دور دیگه خوندمش. این‌که بتونی در قالب یه روایت، اونم با درهم‌تنیدگی‌های زمانی و مکانی، به این زیبایی از امکان‌هایی که زبان در اختیار ما می‌ذاره یا ازمون سلب می‌کنه حرف بزنی، حقیقتاً شاهکاره به‌نظرم. این همیشه دغدغه‌ی من بوده که چقدر زبان باعث می‌شه نوع تجربه‌ی‌ زیست‌مون متفاوت باشه و این‌که داشتم در بستری روایی درباره‌ش می‌خونم خیلی هیجان‌زده‌م کرده بود. خیلی دوست داشتم می‌تونستم اجرای این نمایشنامه رو ببینم، دوست داشتم ببینم جابه‌جایی‌های مکانی و زمانی که انقدر قشنگ با دیالوگ‌ها اتفاق افتاده بودن، در عمل چطور رخ دادند.
          

            «- چی رو جا گذاشتی؟
+ پرهای دُرنا رو.»

آخرین باری که چیزی رو این‌طوری یک نفس خونده بودم، یادم نمی‌آد.  
دوهفته‌ی پیش سر حلقه‌ی نمایشنامه‌های ایرانی، یادم آورده شد که رضایی‌راد جزو لیست آدم‌هاییه که دلم می‌خواسته ازشون چیزی بخونم ولی هنوز سر وقتشون نرفته‌ام. امروز صبح توی قطار، وقتی از خواب پریدم و دیگه خوابم نبرد، داشتم دنبال چیزی می‌گشتم که حواسم رو پرت کنم و به «فعل» برخوردم و گفتم چرا که نه، احتمالاً دیگه وقتشه. 
شگفت‌انگیز بود. باورم نمی‌شه. از اون چیزهاییه که آدم ناراحت می‌شه چرا زودتر پیداشون نکرده.
          

            اولین نمایشنامه خوانی جدیم بود👍
ساده شروع شد اما ساده پیش نرفت👌
خیلی دوست دارم شرایطی پیش بیاد بتونم اجرای این نمایشنامه رو ببینم بنظرم مثلِ خودِکتاب میخکوبم میکنه🥲🎭