یادداشت شهاب سامانی

                "فعل" از آن کتاب هایی - نمایشنامه هایی - است که می تواند در "تاریخ شخصی" هر کسی جا بگیرد و عزیز شود. فراموش نشود و ماندگار شود. اما تاثیرگذاری "فعل" بیشتر از "ارتباط شخصی خواننده با اثر" است.
"فعل" در روایت خود "زمان" را در هم می ریزد، اما این "در هم ریختگی زمانی" تجربه ی جدیدی است که بسیار با فرم های تکراری دیگر "زمان غیر خطی" در ادبیات مثل "پرسه زدن میان خیال و واقعیت" یا "خاطره گویی" و "تغییر راوی" متفاوت است. و از همین طرح نو است که "فعل" می تواند در درون خواننده هم وسوسه ای غریب ایجاد کند؛ وسوسه ی تبدیل شدن از "ضمیر" به "اسم" و از "اسم" به "فعل"، و فعلی که همان "کنش" است. چیزی که امروز غیابش ما را به توده هایی بی شکل و ناتمام تبدیل کرده است. مانند کلمه هایی پشت سر هم، اما بدون "فعل" و ناکام در "جمله شدن". انبوهه ای ناقص، نارس، چنان جنینی مرده.