چه زیباست این نعمت خداوندی ..بارداری را می گویم .
لازم نیست حتی تجربه اش کرده باشی همین که مقدمه این کتاب عزیز را بخوانی دلت لبریز از شکر و تحسین می شود ..
با خواندن کتاب و روایت های متفاوت آن که هرکدام از قلب یک زن تراوش کرده است هربار زبانم به گفتم سبحان الله و حیرت باز شده است ‌‌.
الله اکبر زن چه موجود قدرتمندیست ..فقط قلب یک زن گنجایش این حجم از دلتنگی ها و از خود گذشتگی ها را دارد .
بخوانید همه شما مرد و زن چرا که بشناسید این جنس لطیف شکننده ی قوی را ..بشناسید زنان را در موقعیت های مختلف تا نپرسیم سوالاتی که بشکند این بلور نازک قلبش را .
بعد از خواندن کتاب تصورتان از یک قهرمان تغییر خواهد کرد ..

ممنون از نویسنده این کتاب ارزشمند خانم قدیانی اندیشه ات استوار 

        

          دوجان: بیست خرده روایت در مورد بارداری
کتاب خوبی بود، البته دوست داشتم بعضی روایت‌ها رو بیشتر توضیح می‌دادند.
بعضی روایت‌ها رو می‌خوندم، می‌گفتم بعضی مادرها  چقدر خوب و فداکار هستند، با وجود سختی های بارداری، باز هم دوست دارند بچه دار بشن، حاضرند درد و مشکلات دوران بارداری رو تحمل کنند و فرزندان بیشتری داشته باشند.
بعضی روایت ها هم تلخ بود، بانویی که به هر دری میزد برای بچه دار شدن ولی نتیجه نمی‌داد، 
ان لحظه که روایت رو میخوندم دعا می‌کردم ان شاء الله خداوند بهشون فرزند سالم و صالح عنایت کنه‌.

در کل کتاب خوبی‌بود، ارزش وقت گذاشتن و مطالعه کردن رو دارد.☺️
        

          کتابی جذاب برای یادآوری نعمت‌هایی که خداوند به آدمی داده است و ما گاها فراموش می کنیم
        

          کتاب دوجان، شامل بیست روایت از مادرهای مختلفه که از دوران بارداری شون یا ناباروری‌شون برای مخاطب تعریف می‌کنن.
هر روایت گیرایی خاص خودش رو داره، طوری که مدام دوست دارید بدونید" خب، بعدش چی شد؟"  و فکرتون پیش راوی های کتاب میمونه.
از اون دسته کتاباس که میتونید یک نفس بخونید. 
پ.ن: من چهار روزه خوندم، یک نفس نه، ولی بین زمان های خالی و پرت.
        

          بخشی از کتاب را قبل بارداری ام خواندم. آن زمان دوستانم که کتاب را در دستم می‌دیدند. با شیطنت می‌گفتند : نکنه خبریه که از این کتابا می‌خونی؟ نمی‌دانم چه شد که دیگر نخواندم. تا همین دو روز پیش که از لابه لای کتاب‌هایم خودش را بهم نشان داد. دوجان کتابی است از روایت ۲۰ زن در زمان بارداری‌شان. همه روایت‌هایش را دوست داشتم. قلم نویسنده روان بود و جذاب. همه روایت‌ها برایم امید بخش بود. مثلا روایت زنی که لیسانس و ارشدش را در زمان بارداری گذارنده بود. یا روایت خواهری که برای خواهرش فداکاری می‌کند و رحمش را اجاره می‌دهد. روایت زنی که دوبار در حاملگی اش سفر اربعین رفته و روایت‌ زنانی که در جنگ باردار بودند. به همه توصیه می‌کنم این کتاب را بخوانند. اما به خانم‌های باردار بیشتر. با خواندن روایت‌هایش امید در سلول به سلول خون ‌هایتان جاری می‌شود و حالتان را خوب می‌کند.
        

          
دوجان 
۲۰ روایت از بارداری های موفق و ناموفق 
از دلشکستگی ها و غصه خوردن ها .
از فداکاری ها و انتظار ها . 
نکات جالبی داشت، آموزنده بود . 
نکته خوبش این بود که آدم با خوندن کتاب میدونه که تنها نیست یه عالمه مادر بودن که انتظار کشیدن ، حرف شنیدن ،لذت بردن ، بی خوابی کشیدن .. و یار های عجیب غریب رو گذروندن 😁
        

          دوجان مجموعه‌ی بیست روایت خواندنی از بارداری است، روایت‌هایی ملموس و متنوع از ناباروری گرفته، تا سختی‌های بارداری و زایمان، تست‌های غربالگری و استرس سالم بودن بچه، رحم اجاره‌ای و ... خواندنش در این روزها برایم غنیمت بود. 
گمنام بودن روایت‌ها را بسیار پسندیدم. معمولا در کتاب‌های این‌چنینی خودنمایی عمیقی موج می‌زند که با گمنام بودن راوی‌ها در این کتاب تقریبا از بین رفته.
        

          بسم الله الرحمن الرحیم

تنوع روایت‌ها از نقاط قوت این کتاب بود. تلاش شده بود لحن راویان حفظ شود اما این اتفاق کامل رخ نداده بود. از دل هر روایت نکات کاربردی و آموزنده‌ای می‌شد استخراج کرد که بعد از خواندن کتاب دلگرم بودی که وقتت را خوب صرف کرده‌ای.
        

          کتاب «دو جان: خرده روایت‌های بارداری بیست زن»، توسط زهرا قدیانی نوشته شده است و موسسه فرهنگی مطبوعاتی آن را به چاپ رسانده است. در متن حاضر، نویسنده با مصاحبه عمیق با بیست زن باردار، مخاطب را با مسائل جزئی و خاصی که در بسیار مواقع در حین بارداری ممکن است نادیده گرفته شوند، آشنا می‌کند. ضمن تأکید بر نگاه رهبر انقلاب در خصوص مسئله ازدیاد نسل، بر نظرات کارشناسان این حوزه نیز تأکید شده است و نشان داده می‌شود که عدم تمایل زنان جوان ایرانی به داشتن فرزند و حاملگی، یکی از دلایل اصلی کاهش جمعیت در کشور است. با این وجود، متن حاضر هیچ‌گاه تلاش ندارد تا با نگاهی خشک صرفاً این مسئله را به مخاطب خود بقبولاند، بلکه در تلاش است تا با استفاده از گفتگو و مطرح کردن این مسئله، زنان ایرانی را نسبت به فرزندآوری ترغیب کنند تا جامعه از این بحران خودساخته رهایی یابد.
        

          کتاب خوبی بود و از خوندنش واقعا راضیم. البته دو سه تا از روایت ها رو هنوز نخوندم به خاطر مشغله. اونایی که اولش معلوم میشد مربوط به زندگی های تامین شده خانواده های متوسط به بالا بود. یه کم اولش احساس کردم بیشتر روایت ها مربوط به خانم های تحصیلکرده س بعد دیدم چندان این طور نیست بعلاوه به هر حال مخاطب اصلی کتاب هم همین قشر باید باشن احتمالا. در مجموع تنوع روایت ها خوب بود ولی از اون مهم تر عمق روایت ها بود که به نظرم نویسنده از پس عمیق کردن این روایت ها تا حد خوبی بر اومده بود. جاهایی هم که روایت نمیخواد حرفای عمیق بزنه و نتیجه گیری کنه به نظرم مخاطب میتونه سپیدخوانی کنه. عجیب ترین و جالب ترین روایت به نظرم اونی بود که نوزاد با دستگاه جلوگیری از بارداری در مشتش متولد شد! نمونه تیپیک تصویری که یه دنیا حرف داره
        

          گاهی اوقات داشتن  یک خواهر یا برادر از نان شب هم واجب تره، 
        

          دوجان را برای حلقه ی کتابخوانی سفارش داده بودم اما خیلی دیر به دستم رسید تقریبا وقتی که همه ی اعضای حلقه ی کتابخوانی مان کتاب را خوانده بودند.

اما نام کتاب آنقدر برایم جذاب بود که بدون هیچ معطلی، بعد از اینکه کتاب را از پستچی گرفتم، خواندنش را آغاز کردم.

مترو، کتاب و من، تقریبا بهم گره خورده ایم. ترکیب مورد علاقه ام شده است این ترکیب. 
منی که قبلا از مترو فراری بودم به خاطر ازدحام و وقت تلف شده اش، حالا مشتاقانه به سمت واگن ها میدوم و کتابم را از توی کیف درآورده و شروع به خواندن میکنم.
حتی گاهی اوقات دعا دعا میکنم مترو کمی آرامتر حرکت کند تا صفحه ی نیمه خوانده ام را به اتمام برسانم.
یکی از همین روزها موقع برگشت از سر کار میرزا قاسمی ناهار آن روز را هم توی همان پلاستیکی گذاشتم که دوجان هم همانجا بود.
ایستگاه طالقانی آنچنان شلوغ بود که مجبور شدم کمی پلاستیک را مایل در دستم بگیرم. اما آنقدر از ظرف میرزاقاسمی مطمئن بودم که لحظه ای شک نسبت به سرازیر شدن روغن آن نکردم.
بعد از اینکه در ایستگاه دروازه دولت کمی از ازدحام جمعیت کم شد، توانستم کتابم را از توی پلاستیک دربیاورم. همین که کتاب را بیرون آوردم چشمم به پایین کتابم افتاد که حالا رنگ خاکستری جلدش به رنگ نارنجی تبدیل شده بود.
میرزا قاسمی پایین دوجان را بغل کرده بود و کمی از عطرش را به آن بخشیده بود.
از آن روز هرچه میگذرد بوی میرزا قاسمیِ دوجان کم و کمتر میشود اما حالا هروقت نام این کتاب می آید، قبل از هرچیزی به یاد میرزا قاسمی می افتم. مادر بودن و غذا درست کردن دو جز جدانشدنی از یکدیگر هستند و حالا بر روی کتاب دو جانِ من هم این پیوند، نقش بسته است. دوجان و میرزا قاسمی…

کتاب دوجان کتابی است مادرانه برای همه ی زنانی که مادری را به نحوی تجربه کرده اند حتی با بچه ی نداشته شان. خواندنش فقط به خانم ها منحصر نمی شود. مردها هم میتوانند بخوانند و حتی با آن همدردی کنند. کتاب را با تمام وجودم خواندم و از خواندنش لذت بردم. اگر چه برخی از روایت ها میتوانست بهتر نوشته شود اما در کل کتاب خوبی بود و من اکثر روایت ها را دوست داشتم. با بعضی از روایت ها خندیدم و با بعضی از آن ها اشک ریختم. امیدوارم نور مادرشدن به هر کسی که آرزویش را دارد بتابد.
        

          به عنوان یک مذکر که تا حالا تجربه بارداری نداشته و قرار هم نیست در آینده تجربه‌شو داشته باشه 😅، لذت بردم از خوندن چندین روایت‌ متفاوت و گاها عجیب از بارداری.
و اصلا این شاید یکی از جذابترین ویژگی‌های ادبیات باشه، یعنی شریک کردن مخاطب در یک زیست و تجربه‌ی جدید.
خلاصه سبیل‌های عزیز! از دست گرفتن و خوندن این کتاب نترسید. فوق فوقش یه خورده مسخره‌تون میکنن و ازتون میپرسن کوچولو کی به دنیا میاد😬
        

          " دو جان " کتاب خوشخوانی که هر روایتِ آن دنیایی‌ست از زنان متفاوت با بیست فرایند انسانی!
        

          «دو‌جان»ی که همه باید بخوانند

قدیانی سوژه‌ای را برای روایت‌نویسی گذاشته وسط که خودش در حال تجربه‌اش بوده: «بارداری». و همین است که یک حسی از لابه‌لای خطوط روایت‌ دهانش را باز می‌کند و فریاد می‌زند: «دو جان» از جان برآمده.
«خرده‌روایت‌های بارداری» که زیرنویسِ عنوان کتاب آمده غلط‌انداز است و انگاری درِ گوشی به کسی که کتاب را می‌بیند می‌گوید: «این کتاب زنونه‌س.» اما سهم مردانه‌ی کتاب کم نیست. و اصلا مگر می‌شود تفکیکش کرد؟ 
نمی‌خواهم اینجا بنویسم کِه‌ها بخوانند کِه‌ها نه؛ اما اگر تازه ازدواج کرده‌اید، بخوانید. اگر یک‌بچه دارید، دو بچه دارید یا بیشتر هم از کتاب نگذرید. هنوز ازدواج نکرده‌اید هم این کتاب بخوانیدش بُرد کرده‌اید. اگر از بچه متنفرید بخوانید. دل‌تان برای بچه غنج می‌رود بخوانید. فقط اگر از سن باروری رد شده‌اید، شاید با خواندنش کمی حسرت هم بخورید که «کاش...». و آنقدر روایت‌های متنوع توی این ۲۰ روایت است که هر خواننده‌ی زنی، با یک روایت بگوید «این خودِ منم» و قلقلکش بیاید. و هر خواننده مردی از روایتِ زنِ باردارِ کتاب از حال‌وروزِ شوهرش، سر از روی خطوط کتاب بردارد و بگوید: «نگاه نگاه... مثل من!»
و الآن که رسیده‌ام پایان یادداشتم و می‌خواهم بگویم حتی آن‌ها که سن باروری را هم رد کرده‌اند بخوانند. حیف است... گاهی حسرت خوردن‌ها آدم را بزرگ می‌کند.
        

          دوستش داشتم ملموس ،گاها غم انگیز یا اشک در آر
واقعیت
واقعیت
زنانگی .... بدون روتوش