میله‌ای داغ فلزی در قلبم فرو رفته است. می‌سوزد. قلبم را سوراخ کرده است . از خشم دستانم را مشت می‌کنم. دندان‌هایم را روی هم فشار می‌دهم. مثل دلیله. مثل امل.  اینکه بگویم کینه و نفرتم بیشتر شده است حق مطلب را ادا نمی‌کند. از عمق وجودم می‌خواهم هیچ اثری از یهود و اسرائیل باقی نماند. روایت اِشغال فلسطین است. روایت خانواده‌ای‌ که همه چیزشان را از دست می‌دهند. همه‌شان شهید می‌شوند. دنیای رنگی‌شان تبدیل به دود و خاکستر می‌شود. به چه علت؟ بخاطر خودخواهی و ظلم یه مشت آدم زورگو. بی‌شرف. نا عدالتی‌هایی که سرشان می‌آید. کسی صدایشان را نمی‌شنود. همه عالم خودشان را به کری زده اند. حتی در داستان‌های خیالی هم طرف شر انقدر شرارت نمی‌کند. کاش داستان بود. کاش واقعیت نداشت.  این کتاب را باید به کسانی داد که دم از صلح می‌زنند. کسانی که هنوز برایشان خوی وحشی گری اسرائیل جا نیفتاده است. کسانی که هنوز معتقد اند جنگ غزه و اسرائیل را حماس شروع کرده است... 
      

        نه بخاطر فرم بلکه بخاطر محتوا پنج ستاره دادم. فرم هم عالی بود. اگر بخواهم به هر کدام جداگانه ستاره بدهم، محتوا پنج ستاره و فرم هم چهار و نیم. بیست روایت مختلف از مادرها. مخرج مشترک همه روایت‌ها این بود: مادری چیزی نیست که بتوانی از توی کتاب‌ها پیدایش کنی. مادری از دل همان فنچ کوچولو می‌زند بیرون. ما فکر می‌کنیم داریم بچه‌ تربیت می‌کنیم ولی در اصل بچه‌ها هستند که تربیت‌مان می‌کنند. مارا از قاعده و قوانین‌های نظامی‌مان بیرون می‌کشند. نگاهمان را عوض می‌کنند. از این کتاب یاد گرفتم که برای پسرکم نه ماهه ام کتاب بخوانم. اما هیچ شناخت و تجربه‌ای در کتاب کودک ندارم. دنیای جدیدی را به رویم باز کرد. حالا بین لیست خرید کتاب‌هایم باید کتاب کودک را هم اضافه کنم. 
      

        این سفرنامه همدم وقتای بی‌حوصلگی و خستگی‌هام بود. وقتی که ذهنم خسته بود کتاب استامبولی را گوش می‌دادم. این‌بار آقای صابطیان به استانبول رفته بودند و برایمان از آنجا گفتند. کتاب بیشتر از آنکه سفرنامه باشد، تاریخ استانبول بود. اما چیزی از جذابیت آن کم نشده بود. برای منی که عاشق استانبول و ترکیه ام واقعا جذاب بود. و اطلاعات زیادی به دست آوردم. دیدگاهم را نسبت به آد‌م‌ها تغییر داد. اینکه آقای ضابطیان بیش از آنکه به مکان توجه کنند به آدم‌های هر بوم و منطقه توجه می‌کنند را دوست دارم. سفرنامه‌های آقای ضابطیان خوراک وقتایی است که می‌خواهید به ذهنتان استراحت بدهید. بخوانید و کیفش را ببرید.
      

        کتابی که خواندنش یک سال طول کشید.
ذی الحجه سال قبل نیمی از کتاب را خواندم و امسال نیم دیگرش را. کتاب همانند اسمش جذاب و دلرباست اما نمی‌دانم چرا طلسم خورده بود و پس از یک سال توانستم تمامش کنم. شاید هنوز آماده نبودم که سفرنامه‌ای درمورد حج بخوانم. امسال که مادربزرگم را راهی مکه کردیم. برای اولین بار از ته دلم آرزو کردم که سفر حج روزی من هم  بشود. خواندن این کتاب باعث شد کمتر حسرت بخورم و خودم را درمیان حجاج حس کنم.
      

        این هم جز کتابای صوتی بود که گوش کردم. 
درحین کارهای خانه و پخت و پز سفر کردم‌ به زمان سیدبن طاووس. در شهر حله. کنار هاشم و ریحانه مزه عشق و فراغ را درک کردم و با شیعیان آن دوران همدردی کردم. ظاهر  داستان عاشقانه است، اما وقایع تاریخی را در دل خود روایت می‌کند.  هاشم پسر جوان سنی است که عاشق دختری شیعه می‌شود. ریحانه هم هاشم را دوست دارند. اما بخاطر اختلاف مذهب،  امیدی ندارند. عشق خود را در دل پنهان کرده‌اند که معجزه‌ای رخ می‌دهد. و همان معجزه آن دو نفر را به هم می‌رساند.
      

        کتاب را صوتی گوش کردم. فوق العاده جذاب و دلنشین بود. کتاب در مورد طلبه ای است که به دست اشرار اسیر می‌شود. در این دوران با خود واقعی‌اش روبرو می‌شود. هر زمان که چیر جدیدی از درونش را کشف می‌کند خودش را حمیدک خطاب می‌کند. آن‌قدر تحت فشار قرار می‌گیرد که تا دم مرگ می‌رود. اما معجزه‌ای اتفاق میفتد و نجات پیدا می‌کند. قلم و محتوا عالی. ارزش چندبار خواندن را دارد.
      

        فقط چهل نامه‌ی ساده‌ی عاشقانه نبود. هر نامه اش سراسر درس زندگی بود. در تمام نامه‌ها نادر ابراهیمی تواضع خاصی نسبت به همسرش داشت. و خودش را بدهکار همسرش می‌دانست. به حال زندگی مشترکشان غبطه می‌خورم. خواندن این کتاب را به همه توصیه می‌کنم. 
      

         کتاب ۵۰۰ صفحه ای را در عرض سه روز تمام کردم. ۱۵۰ صفحه اول را دو هفته پیش خواندم. اما نشد ادامه دهم. موج‌ها زندگی بی‌رحمانه خودشان را بر صخره وجودم کوبیدند. در این دو روز که موج‌ها آرام گرفته بود. باقی کتاب را خواندم. این کتاب از لحاظ فرمی و محتوایی ارزش آن را دارد که چندین و چند بار خوانده شود. قلم خانم امیرزاده فوق العاده زیبا بود. تشبیه‌هایی که در کتاب بود هوش را از سر می‌پراند. رفت و برگشت‌های زیبا. همه چیزش عالی بود. این کتاب برایم سراسر درس زندگی بود. مستوره خیلی حالم را خوب کرد آنقدر که دوست نداشتم حتی برای لحظه ای کتاب را روی زمین بگذارم. با او خندیدم، بغض کردم، گریه کردم، فکر کردم و...
۵۰۰ صفحه کتاب را با مستوره زندگی کردم. حالا منِ جدیدی بعد از خواندن این کتاب خلق شده است. مستوره با استقامت خودش مراهم قوی کرد. به روح خسته ام جان تازه ای بخشید.
آخرین صفحه را خواندم و کتاب را بستم به جمله آخر فکر می‌کنم: تو من را زن آفریدی، تو من را مثل یک نهنگ قوی آفریدی.
به زندگی مستوره فکر می‌کنم.
به زنی که در اول کتاب تا خبر بارداری اش را می‌شنود به فکر سقط می‌افتد و حالا که فرزند چهارمش را باردار است و چقدر تغییر کرده است. زندگی دو بخش دارد یک بخش تئوری و یک بهش عملی. بخش تئوری راحت است. کتاب می‌خوانیم پای درس اساتید بزرگان می‌نشینیم و به خیال خودمان خیلی چیزها یاد گرفته ایم. اما در بخش عمل معلوم نیست که چند مرده حلاجیم
مستوره ارشد ادبیات داشت. رزومه کارهای فرهنگی اش پر بود. به قول امیریل( همسر مستوره): رزومه تورو به سنگ نشون بدی آب میشه. شخصیت مستوره مثل کاریکاتور رشد کرده بود. او فقط ابعاد اجتماعی اش بزرگ شده بود و ابعاد زنانگی و مادری اش همانطور مانده بود و خدا طوری زندگی اش را کنارهم چیند تا با مادری کردن و زن بودن باقی ابعادش را رشد دهد.
او عاشق می‌شود و انتخاب‌هایش اورا به غربت می‌کشاند.  ناخواسته باردار می‌شود و از آنجا رینگ بوکس زندگی اش شروع می‌شود. حالا وقت امتحان پس دادن بود. باید آنچه را که آموخته بود را عملی می‌کرد.
در طول خواندن کتاب انگار خودم را می‌دیدم. اول انکار می‌کردم که نه من مثل مستوره نیستم. من آگاهانه مادر شدم. من این توقف بین کارها و رویاهایم را پذیرفتم و...
اما عمیق تر که فکر کردم دیدم من هم ته دلم از اینکه خانه نشسته ام راضی نیستم. از همان روزی که فهمیدم مادر شده ام، گاهی بغضی در آن اعماق دلم فریاد می‌کشد. اما من نمی‌شنوم یا شاید هم وانمود می‌کنم که نمی‌شنوم. 
باید چوب بردارم حوض دلم را هم بزنم و لجن های ته حوض را بالا بیاورم.
      

        این کتاب در مورد کاروان جهانی است که برای آزادی فلسطین در سال ۹۰_۹۱ راه افتاده اند. متن روان و خوبی داشت. اما می‌توانست بهتر هم باشد. با اعضای کاروان همراه شدم و تا نزدیکی مرز فلسطین رفتم. 
      

        کتاب را یک نفس سر کشیدم و لاجرعه خواندمش. این کتاب مرا یاد خودم انداخت. دوران نوجوانی ام. انقدر در ادبیات و نویسندگی حرفه ای نیستم که بخواهم نقد کنم. اما کتاب جذاب و روانی بود. به همه نوجوانان و حتی بزرگسالان توصیه می‌کنم بخوانند. داستان درباره دختری است به نام رافا. او تازه وارد کلاس "هفتِ دو" می‌شود. بچه‌های کلاس همه طرفدار گروهی ای بی جی هستند. رافا فیلم ساز است. اما برای اینکه دوستانش او را بپذیرند اوهم ادعا می‌کند که طرفدار آن گروه است. ترانه که طرفدار شش آتیشه آن گروه است برایش مشکلاتی پیش می‌آید و رافا سعی می‌کند به دوستش کمک کند.

      

        تمام لحظاتی که برای خواندن این کتاب صرف شد، از عمرم حساب نمی‌شود. پای درس امام صادق علیه السلام نشستم و به حال جناب مفضل غبطه خوردم که در حضور امامش نشسته بود و از علم بی‌نهایت امامش بهره مند می‌شد. داستان از این قرار است که جناب مفضل از ملحدانی که وجود خدا را منکر می‌شوند ، ناراحت و عصبی است. پیش امام صادق می‌رود و گلایه می‌کند. امام به او حکمت آفرینش انسان حيوانات زمین و... را می‌گوید.  یک بار خواندن این کتاب کافی نیست. باید چندین و چند بار خواند و تفکر کرد. خوشحالم که خدا توفیق داد تا پای درس امامم بنشینم.
      

        کتاب کوچکی است که در قالب داستان فلسفه می‌گوید. نویسنده سعی کرده است که اعتقادات خودش را به شخصیت اصلی داستان نسبت دهد و از این طریق اعتقادات فلسفی اش را بیان کند. داستان در مورد تیمارستانی است که دکترش پس از مدتی در همان تيمارستان بستری می‌شود. 
کتاب را دوست داشتم و از خواندنش لذت بردم. 
با اینکه کم کتاب کم حجمی است. ولی اطلاعات زیادی را به مخاطب ارائه می‌دهد.
      

        شعر‌هایش زیبا بود. اما من همه را نپسندیدم.
به هرحال از خواندن این کتاب لذت بردم 
      

        داستان یه پسر بچه مبتلا به سرطان است که دکتر‌ها از او قطع امید کردند. او هر شب برای خدا نامه می‌نویسد. خانم صورتی یا به قول اسکار مامی صورتی کسی است که اسکار را با خدا آشنا می‌کند و به او توصیه می‌کند که برای خدا نامه بنویسد. از آن دسته کتاب‌هایی بود که میتوانی یه نفس بخوانی و لذتش را ببری. 
کتاب کم حجم و در عین حال  جذابی بود. پیشنهاد می‌کتم حتما بخوانید.
      

        ۳ داستان و یک نمایشنامه. انتری که لوطیش  مرده بود، نام یکی از داستان‌های کتاب است.قلم جناب چوبک فوق العاده است. تصویرگری و روایت جزئیات واقعا عالی بود.انقدر دقیق همه چیز را به‌تصویر کشیده  شده بود  که یادم است وقتی داستان قفس را خواندم 
بعدش بوی مرغ و فضله مرغ در دماغم پیچید.
تشبیه‌ها و کنایاتی که به کار برده بودند هم عالی بود.  
در طول خواندن کتاب انگار آب نبات چوبی خوش مزه‌ای کنار لبم جا خوش کرده بود. و با خواندن کلمه به کلمه اش ذره ذره آن آب نبات چوبی را مک می‌زدم و می‌بلعیدم.