نسبت به کتابی که پیش‌تر ازش خونده بودم، سه‌گانه‌ی خاورمیانه، خیلی ضعیف‌تر بود. در میان تصویرسازی‌هاش فقط یک ماجرا ذهن‌مو درگیر کرد:‏
‏"من بچه بودم‏
مادر ظرف می‌شست
و پدر با سبیل سیاهش به خانه برمی‌گشت،‏
بمب‌ها که می‌باریدند
هر سه بچه بودیم..."‏

باقی کتاب، چیزی قابل اعتنا نبود.‏
        

          «تاریکی، از نبودنت نشت می‌کند به اتاق،
پلک می‌زنم
و کاسه‌ی چشمانم با اولین قطره پر می‌شود.»

ما روی مرگ لباس پوشیده بودیم...
        

          نکتۀ خاصی شاید در باب این کتاب نتوان ذکر کرد 
ولی آنچه می توان گفت این است که هنجارگریزی ها شاید بارز ترین مشخصه اشعار گروس عبدالملکیان است.
        

          اگرچه قالبهای سنتی شعر را بیشتر می پسندم ولی کتابهای عبدالملکیان را بین شاعران معاصرتر (نه مثل نیما و اینها! اینا دیگه برای امثال من از معاصری در اومدن تا حدی! منظورم بیشتر شاعرهایی هست که زمان زنده بودنشون بودم!!!) که خارج از قالبهای سنتی شعر می سرایند ، بیشتر به جهت موضوعات خاص و نگاه خاص اش می پسندم.
البته اینم رو هم بگم که من شخصا کتاب پذیرفتن رو بیش از حفره ها پسندیدم. هم موضوعاتش به نظرم بدیع تر بود ، هم نگاه و بیان و زبانش!
        

          از میان شاعران نو-نویس، گروس عبدالملکیان رو از همه بیشتر دوست دارم. قلم خاص خوش رو داره و من واقعا لذت میبرم از هر چی که ازش میخونم.

" می‌خواستم بمانم
رفتم
می‌خواستم بروم
ماندم
نه رفتن مهم بود و
نه ماندن...
مهم
من بودم
که نبودم"
علاوه بر این شعر "بدون نام"  "کلمات" هم از موردعلاقه‌هام بود.
        

          مثل همیشه شاهکاری از آقای عبدالملکیان 
با کلمات به طرزی بازی می‌کند که برای هر یک سطر شما باید  زمانی صرف فهمیدنش کنید .
        

          مثل باقی کتاب‌ها و اشعار جناب گروس، بسیار تجربه‌ی لذت بخشی داشت خواندنش. البته که من سه‌گانه خاورمیانه را بیشتر دوست میدارم همچنان. تصویری و خیال‌انگیز بودن اشعار گروس بسیار برایم خوشایند است و فکر می‌کنم در شعر سپید فارسی، کسی به خوبی او نیست همچنان.
        

          به خوبیِ "رنگ های رفته ی دنیا" نبود. ولی اینو دوس داشتم:


بدونِ نام


علفزار 
با موهای سبزِ ژولیده در باد
کوه
با موهای قهوه ای یک دست
رودخانه
با گیره های سرخِ ماهی
بر موهاش...

هیچ کدام را ندیده!
حق دارد نمی خواند این پرنده ی کوچک...
تهران
کلاهِ بزرگی ست
که بر سرِ زمین گذاشته ایم