به خوبیِ "رنگ های رفته ی دنیا" نبود. ولی اینو دوس داشتم:
بدونِ نام
علفزار
با موهای سبزِ ژولیده در باد
کوه
با موهای قهوه ای یک دست
رودخانه
با گیره های سرخِ ماهی
بر موهاش...
هیچ کدام را ندیده!
حق دارد نمی خواند این پرنده ی کوچک...
تهران
کلاهِ بزرگی ست
که بر سرِ زمین گذاشته ایم
