این کتاب هشداری برای آیندگان بود
دنیایی بدون آب که تمام مردم برای حیاتشان با مرگ دست و پنجه نرم میکنند
روند داستان خیلی هیجان انگیز بود و نمیتونستی پیش بینی کنی که در آخر چه اتفاقی میوفته
          

            می‌خواستم یه چیزهایی درموردش بنویسم، اما وقتی ریویوی خانم توکلی رو خوندم دیدم هیچ چیزی نیست که بتونم بهش اضافه کنم. پس فقط شما رو دعوت می‌کنم به خوندن اون. :)
من هم فقط تأکید می‌کنم که شوسترمن رو می‌ستایم، که دست روی همچین موضوعی گذاشته که هرکی می‌شنوه میگه «ای باباااااا. باشه باشه. خودمون می‌دونیم!» و داستان هولناک (اما واقعی‌ای) نوشته از اونچه ممکنه به سرمون بیاد.
الان آب رو که می‌بینم با همون حسی نگاهش می‌کنم که گرت شیر آب رو باز و بسته می‌کرد.
چقدر الیسا و کلتون و جکی رو دوست داشتم.
          

            خیلی ترسناک و واقعی بود. یه تصویر از واقعه‌ای که اگه به دور و برمون نگاه کنیم، خیلی دور به نظر نمیرسه. این‌که منابع آب شیرین‌مون در دسترس نباشن... و آدم همه‌ش حیرون می‌مونه که چه کاری برای این اوضاع میشه انجام داد. که اصلا آیا از فرد فردِ ما کاری برمیاد؟
و در خوش‌بینانه‌ترین شرایط هم به‌نظرم جوابش منفیه. کافیه یه نگاه به مدل‌هایی که از آینده زیست‌محیطی ایران انجام شده بندازیم تا متوجه بشیم که حتی اگه همین الان هم درست‌ترین قدم‌ها رو برداریم، تا مرز فاجعه پیش رفتیم...
          

            این کتاب حقیقتی رو که ممکنه چند سال آینده برامون اتفاق بیوفته رو میکوبنه توی صورتمون..خشکسالی و بی آبی 
دنیایی که حتی فکرشم اذیت کننده‌ست!
فضای کتاب خیلی دقیق بود و اینو دوست داشتم مهم ترین و قشنگ ترین نکته این کتاب پیام داستانه::یعنی امید داشتن!
شخصیت پردازی خیلی خوبی داشت و اینکه از زبون همه شخصیت ها روایت میشد خیلی خوب بود..!
به شخصه عاشق شخصیت کلتون و گرت بودم🤌

          

            تجربه‌ی جالبی‌بود برام چون میخواستم یه کتابی از شوسترمن بخونم تا با قلمش آشنا بشم یکم و بعدش مجموعه داس مرگ رو بخونم.
موضوع و شخصیت پردازی و تصویرپردازی اوکی بود.
اتفاقات کتاب حتی توی تخیلات هم خیلی دردناکه چه برسه روزی که برای ما هم خدای نکرده همچين اتفاقی بیفته
من از ۵ بهش ۴میدم
          

            این کتاب هم مانند دیگر کتاب های این نویسنده واقعا زیبا بود. همچون بقیه کتب نویسنده یک پدیده رو در سبک رمان مورد بحث قرار داده بود. به زیبا ترین نحو اتفاقات رو به تصویر کشیده بود. اما به نظرم پایان کتاب کمی ضعیف بود. می توانست با تلخ کردن پایان کتاب جذابیت کتاب رو بیشتر کنه. اما در کل کتاب واقعا کامل و زیبا نوشته شده بود

https://taaghche.com/book/91918/%D8%AE%D8%B4%DA%A9%D8%B3%D8%A7%D9%84%DB%8C
          

            از آن کتاب‌ها که مطمئنم با گذشت زمان چیزهایی ازش در من رسوب خواهد کرد و باقی خواهد ماند!
آب تمام شد. قصهٔ «خشکسالی» با این خبر یک‌خطی شروع می‌شود: دیگر از هیچ لوله و شیری آب بیرون نمی‌آید. اما نویسنده بعد از این یک خط، چهارصد صفحه شما را دنبال خودش می‌کشد تا رویه‌‌های دیگری از انسانیت را به شما نشان بدهد. آن‌چه پیش‌بینی می‌کردید و آن‌چه هرگز احتمالش را نمی‌دادید. شوسترمن را به خاطر خلق آثاری که در عین هیجان‌انگیز و پرحادثه بودن، تأمل‌برانگیز و عمیق هم هستند می‌ستایم. این کتاب شاید به نظر برخی خوانندگان -خصوصاً در قیاس با سه‌گانهٔ داس مرگ- کلیشه‌ای و مستقیم‌گو برسد، که به نظرم خیلی طبیعی است. چون اولاً در همین جهان واقعی و آشنا رُخ می‌دهد -که به نسبت دنیای پسامیرایی که در داس مرگ تویش قرار می‌گیریم- خیلی کلیشه‌ای و تکراری است! :)
و دوم به خاطر دست گذاشتن روی موضوعی که گوش‌های همه‌مان ازش پُر است. کمبود آب، تغییرات اقلیمی، ضرورت صرفه‌جویی در منابع، ...
اما آیا این که رسانه‌ها این موضوعات را دستمالی و از معنا تهی کرده‌اند، ضرورت پرداختن به آن‌ها را منتفی می‌کند؟ مسلماً نه.
این هم نشانهٔ دیگری از جسارت شوسترمن که به موضوعی پرداخته که در نظر اول، تکراری و شیره کشیده به نظر می‌رسد و تلاش کرده -تلاشی به زعم بنده قرین توفیق- به گوشه‌های تاریکی از آن نور بیاندازد و زوایای تازه‌ای از آن نشانمان دهد.
نکتهٔ دیگری که دوست دارم اضافه کنم توانایی نویسنده در خلق شخصیت‌های «به یاد ماندنی» است. خیلی ممکن است توالی وقایع و جزئیات داستان را فراموش کنید اما به نظرم بعید است الیسا، کلتون و جکی را از یاد ببرید. همان‌طور که به نظرم بعید می‌رسد کسی داس مرگ را بخواند و سیترا و روئن با گذر زمان از ذهنش زدوده شوند.
آدم‌ها در بحران با خودشان مواجه می‌شوند. حالا وقت خرج کردن اندوخته‌هاست. مادی و معنوی. آن‌چه در روزگار عافیت بر خودت افزوده‌ای، حالا از اعماق بالا می‌آید و ممکن است جوهره‌ای از خودت بروز دهی که حتی خودت را -و بیش از همه خودت را- شگفت‌زده کند.
امیدوارم اگر روزی در چیزی مثل «لوله‌های خالی» قرار گرفتم، جزء «به کمال رسیده»ها باشم نه «سایه»ها!

پی‌نوشت: کتاب آمریکایی‌تر از آن است که نسخهٔ زبان اصلی‌اش برای کسی چون من قابل‌فهم باشد. پر از ارجاعات به چیزهایی که یک آمریکایی معنایش را به راحتی می‌فهمد اما ما ازش سر در نمی‌آوریم. مانند فیما (FEMA) که یعنی ستاد مبارزه با بحران فدرال. ترجمهٔ نشر پرتقال روان و قابل‌فهم بود و پانویس‌های کارگشایی داشت و به نظر هم نمی‌رسید که سانسور ضربهٔ مهلکی بهش زده باشد.

          

            بالاخره تمومش کردم :)
ممنون از دوستانی که تشویقم کردن ادامه بدم، چون حس پایانش خیلی بهتر از حس اون وسطا بود 😊

وسطاش اینطوری بودم که به زور به این کتاب ۳ از ۵ میدم، الان میگم ۴ هم میشه بهش داد :) 
نکات قابل تأملی داشت و مخصوصا آخرش یه طوری یه حس خاصی بهم داد...

نویسنده کتابشو به کسایی تقدیم کرده که برای اصلاح اثرات تغییرات اقلیمی تلاش می‌کنن.
این climate change هم چیزیه که خیلی زیاد باهاش برخورد دارم، ولی مثل همین قضیه آب تو این کتاب انگار تا یه بلایی ازش نازل نشه جدی گرفته نمیشه، بعضیام البته میگن این سر و صداها الکیه و خبری نیست 😁 ولی واقعا چه بلایی سر خودمون و این زمینمون آوردیم؟


این حالت روایت داستان از دید شخصیت‌های کاملا فرعی که ربطی به خط سیر شخصیت‌های اصلی ندارن رو هم دوست داشتم. مدلش رو تو مجموعه آرشیو استورم‌لایت سندرسون دیده بودم. این حالت یه دید کلی از اون وقایع میده که تو جریان اصلی داستان به دست نمیاد و بعد اینکه ببینی چه ربطی به خط سیر اصلی داستان پیدا می‌کنه و شخصیت‌هاش چطور جاهای دیگه سر و کله‌شون پیدا میشه جالبه :)

من نسخه زبان اصلی رو خوندم ولی ترجمه‌ش رو هم از طاقچه خریدم واسه زیرنویساش! چون کتابش خیلی ارجاعات آمریکایی داشت! یعنی کلمات و عباراتی که تو فرهنگ آمریکا کاملا معنیش مشخصه ولی من ازش سر درنمیاوردم! نمونه ساده‌ش FEMA که میشه ستاد مبارزه با بحران آمریکا! 😊