رمانی فوق العاده
انتظار در عشق
فداکاری در عشق
اشتباه در عشق
بنظرم نویسنده با نوشتن چنین رمانی تمام زوایای عشق از فراق تا وصال رو بهش پرداخته
        

          "عشق سال های وبا" داستانِ عشقی است که بیماری وبا تشبیه شده است. عشق جوانی به نام فلورنتینو به فرمینا، که پدر فرمینا با ازدواجشان مخالفت می‌کند و فرمینا به همسری پزشکی به اسم اوبرینو در می آید. اما فلورنتینو عهد می بندد که به این عشق همیشه وفا دار بماند.

شاید بتوان گفت کتاب های مارکز در صدر  ادبیات کلاسیک کلمبیا قرار دارد. با وجود طرفداران بسیار آثار گابریل و خاصه "عشق سال های وبا" با احترام میخواهم بگویم که من به قلم و ذهن او میل و رغبتی ندارم.
        

          کتاب خیلی زیبایی بود و ترجمه‌ش مناسب بود اما وقتی با نسخه‌ی کیومرث پارسای مقایسه کردم دیدم حذفیات داشت چندین جا.
        

          من اهل ژانر درام و رومنس نیستم، چه کتاب باشد چه فیلم؛
اما هرطور بود در اواخر نوجوانی نسخه پی دی اف این کتاب به دستم رسید و خواندمش.
روایت مارکز از عشق نمیدانم چقدر واقعی ست اما هرچه که بود، این داستان واقعی می نمود.
بهتر بگویم، نمیدانم چقدر آدم هایی که خلق کرده و دنیایی که در این کتاب ساخته، برگرفته از روایت واقعی انسان های دور و بر و گوشه و کنار زندگی اش بوده که دور از ذهن هم نیست، و نمیدانم چقدر احتمال دارد چنین اتفاقاتی مثل داستان بین آدم ها واقعا رخ دهد اما وقتی کتاب را میخوانی احساس قصه های پریان به تو دست نمی دهد و این خوب است. البته بد هم هست، چون بهرحال قصه ای بیش نیست و اگر حواسمان به این نباشد، شاید ناخودآگاه توقعمان نسبت به جریان رخ دادن عشق غیرواقعی شود.
هرچند که این داستان مثل بقیه داستان های مارکز، پر است از توصیفات و توضیحات زندگی آدم های مختلف دنیای ساخته شده در ذهن او، و نمیتوانم بگویم کاش کمش میکرد جون سبک مارکز این است. ولی ترجیح میدادم صحنه های زن و شوهری طور کمتری نوشته میشد که واقعا در روند داستان هم موثر نبودند.
        

          بی نظیر بود 
        

          حدود هفتاد صفحه ی اول خوب بود و با لذت خوندم. اما بقیه ی این کتاب پونصد صفحه ای اونقدرا ارزش خوندن نداشت. پر از غم و بی اخلاقی های جنسی بود.
در حقیقت مارکز می تونست این ایده رو توی یک کتاب ۲۰۰ صفحه ای بنویسه و استعدادش رو الکی هدر نده
        

          چه داستان عاشقانه زیبایی که برخلاف خیلی از داستان ها که عاشق و معشوق با گذر از موانع به مراد دل می رسند اما در این داستان این دو عاشق تن به همزیستی با موانع می دهند.
        

          فلورنتینو آریزا سنگینی عشقی را در دلش ۵۰ سال با خود حمل می‌کند و می‌کوشد پیشرفت کند و از جایگاه مهمی در جامعه برخوردار شود تا عشق دیرین خود را از زمان نوجوانی بدست آورد. فلورنتینو آریزا هیچ وقت فرمینا دازا را فراموش نمی‌کند و تمام هدف زندگی اش را صرف رسیدن به او می‌کند. در واقع این عشق دیوانه وار تمام فکر و زندگی را از فلورنتینو آریزا گرفته اما نمی‌داند که در این راه موفق می‌شود یا نه!
کتاب خیلی قشنگی بود و داستان جالبی بود و حتما بیشتر از گابریل گارسیا مارکز خواهم خوند..ولی به نظر من فلورنتینو آریزا مشکلش عشق نبوده، بلکه گیر زیاد به یه آدم بوده که ۵۰ سال از زندگی خودشو بی دلیل صرف اون کرده.. در حالیکه میتونست زندگی خوب و مرفه و همراه با عشقی با زن دیگه ای بسازه و راحت زندگیشو بکنه..به هرحال بعضی آدما تو زندگیشون ممکنه همچین چیزی رو تجربه کرده باشن و خب جالبه که آدم با طرز فکر های مختلف راجب عشق آشنا بشه، در واقع هرکسی تعریف متفاوتی از عشق داره..
        

          با احترام به کسایی که کتاب رو دوست دارن باید بگم که ادبیات کتاب خیلی متوسط بود با یه پایان بندی خیلی خیلی بد که به شدت حالمو گرفت
محتوای داستان رو هم اصلا نپسندیدم
واقعا وقتی شروعش کردم خیلی توقع بیشتری داشتم از کتاب...
        

          سال ۷۶ خواندمش. از بین کتابهای مارکز با این یکی ارتباط بیشتری برقرار کردم. شاید به خاطر تکنیک معمولی و قصه‌گویانه‌اش. بر خلاف صد سال تنهایی که در فضای دیگری است و سخت‌خوان است. رمانی با این همه شهرت نیازی به تعریف من ندارد. هر کسی که اهل رمان خواندن است یکی از رمان‌هایی که باید بخواند همین عشق سالهای وبا است.
        

          مارکز یکی از بهترین نویسنده های معاصره قطعا و این یکی از بهترین کتاب های ایشونه، شرح حال عشقی نافرجام، کتابی که اصلا قابل حدس نیست و خیلی هیجانی و طوفانی تموم میشه 
        

          چقدر زیادی قصه‌گو بود. وقتم رو زیادی گرفت، دو.
        

          روند عادی زندگی رو خوب نشون میده
        

          گمان می‌کنم مارکز همان نویسنده‌ تمام عیاری است که همه نیازهای یک خواننده را می‌شناخته‌است.
هنر مارکز همان جزئیات و توصیفات داستان‌هایش است. 
حتی تا فرش خانه‌هارا هم گاهی توصیف می‌کند.
شاهکار تکرار نشدنی مارکز ، البته پس از صدسال تنهایی .
        

          داستانی زیبا بود. ولی برعکس آنچه که بهمن فرزانه گفته به نظرم صدسال تنهایی بهتر است.
        

          عشق در روزگار وبا کتابی بود که تا صفحه ی حدودا ۱۰۰ فکر میکردم امتیاز ۴ستاره بهش میدم.  ولی از یه جایی به بعد نظرم عوض شد به ۳ ستاره چون فکر میکنم میتونست کوتاه تر باشه کتاب.
 اولین کتابی بود که از اقای مارکز میخوندم، بنظرم قلمش فوق العادست. با خوندن بعضی جملات و عبارتها واقعا لذت میبردم. لحن روایت داستان برای من خیلی شیرین و دلنشین بود و بنظرم همین نقطه قوتش باشه. اما یه قسمتهایی بود که برای من و میدونم خیلی از ایرانیهای دیگه شاید موردپسند نباشه ولی خب باید توجه کنیم که اقای مارکز نه ایرانیه و نه هم فرهنگ با ما‌.
در مجموع میتونم بگم از خوندن این کتاب لذت بردم و دوستش داشتم فقط کاش ۶۰-۷۰ صفحه آخر  کوتاه تر میشد و زودتر به سرانجام میرسوندش. من که دیگه اون اواخر یکم کلافه شده بودم از اینکه تموم نمیشد. درباره ترجمه هم، من با ترجمه اقای میرعباسی خوندم و خیلی راضی بودم.
        

          یک صفحۀ خوب از یک رمان خوب | صفحۀ پنجم
مردی که نامه‌های عاشقانۀ رایگان می‌نوشت

<img src="http://shahrestanadab.com/Portals/0/Images/Content-Images/marquez2.jpg" width= alt="description"/>

شهرستان ادب: در یک صفحۀ خوب از یک رمان خوب، هربار به سراغ یکی از شاهکارهای ادبیات داستانی جهان رفته‌ایم و صفحه‌ای از آن را با یکدیگر خوانده‌ایم. این‌بار به سراغ «عشق در روزگار وبا» رفته‌ایم از گابریل گارسیا مارکز. چندسطری از این رمان را با هم می‌خوانیم:

گابریل گارسیا مارکز به اعتقاد بسیاری از کارشناسان، یکی از بزرگ‌ترین نویسندگان قرن بیستم به حساب می‌آید و رمان «صد سال تنهایی» او را احیاکنندۀ رمان در عصر حاضر می‌دانند.
مارکز که سرآمد ادبیات غنی آمریکای لاتین محسوب می‌شود، اگر نه مبدع سبک رئالیسم جادویی باشد، به‌طور‌حتم به کمال‌رسانندۀ این سبک خاص و پرمخاطب است. سبکی که پس از مدت‌ها رونق را به جریان رمان‌نویسی معاصر برگرداند و توانست آثار خوب و قابل توجهی را به گنجینۀ رمان معاصر اضافه کند.
گابریل گارسیا مارکز که در سال 1982 موفق به کسب جایزۀ نوبل ادبیات شد، علاوه بر رمان‌نویسی در زمینه‌هایی چون داستان کوتاه، زندگینامه‌نویسی و مستندنگاری نیز دارای آثار متعددی است. از میان کارهای او می‌توان به کتاب‌های «صدسال تنهایی»، «پاییز پدرسالار»، «عشق در روزگار وبا»، «ژنرال در هزارتوی خود»، «کسی به سرهنگ، نامه نمی‌نویسد»، «گزارش یک آدم‌ربایی» و «زنده‌ام که روایت کنم» اشاره کرد.
اقبال مخاطبان فارسی‌زبان به آثار مارکز به حدی است که از هرکدام از آثارش ترجمه‌های متعددی در بازار کتاب موجود است و چاپ‌های پیاپی این ترجمه‌ها نشان‌دهندۀ اقبال روزافزون به آثار اوست. در ادامه نیز قسمتی از رمان «عشق در روزگار وبا» که پیش از این با اسامی «عشق در زمان وبا» (به ترجمۀ مرحوم بهمن فرزانه) و «عشق سال‌های وبا» (به ترجمه کیومرث پارسای) در اختیار مخاطبان قرار گرفته بود، آورده شده است.
«عشق در روزگار وبا» به ترجمۀ آقای کاوه میرعباسی تازه‌ترین ترجمه از این اثر پرآوازۀ مارکز است و از جهتی یکی از کامل‌ترین آن‌ها محسوب می‌شود؛ چرا که میرعباسی آن را از زبان اصلی برگردان کرده است و وفاداری بسیار خوبی نسبت به متن اصلی داشته است. همچنین تا پیش از این، میرعباسی کتاب‌های «خاطرات دلبرکان غمگین من»، «زنده‌ام که روایت کنم» و «صد سال تنهایی» را از مارکز ترجمه کرده بود که تمامی آن‌ها با استقبال گستردۀ مخاطبان روبرو شد.
در ادامه، قسمتی از رمان «عشق در روزگار وبا» را میخوانیم:


«مشکل فلورنتینو آریثا در مدتی که کارمند دبیرخانۀ «مؤسسه رودپیمایی کارائیپ» بود، علتی نداشت جز اینکه نمی‌توانست از شرّ لحن شاعرانه و سوزناکش خلاص شود؛ چون که یک لحظه هم از فکر فرمینا داثا بیرون نمی‌آمد و هرگز یاد نگرفت بدون آنکه حواسش پیش او باشد، بنویسد. سپس، هنگامی که به سِمَت‌های دیگر منصوب شد، آنقدر عشق در وجودش زیادی بود که نمی‌دانست باهاش چه کند، و ناچار به دلدادگانی پیشکش می‌کرد که دست به قلم نبودند و نزدیک «دروازۀ عریضه‌نویسها» برایشان نامه‌های عاشقانۀ رایگان می‌نوشت. کارش که تمام می‌شد به آنجا می‌رفت. سرداریاش را با طمأنینه درمی‌آورد و روی پشتی صندلی آویزان می‌کرد، دست‌هایش را در نیم‌ آستین‌ها فرو می‌برد تا پیراهنش کثیف نشود، دکمه‌های جلیقه‌اش را می‌گشود تا فکرش آزادتر باشد، گاهی تا دیر وقت شب با نامه‌های دیوانه‌کننده‌اش به بنده‌های درماندۀ خدا روحیه می‌بخشید. هر از گاهی به زنی بینوا برمی‌خورد که با پسرش مشکل داشت یا کهنه‌سربازی که پافشاری می‌کرد حقوق بازنشستگی دریافت کند، کسی که مالش را دزدیده بودند و می‌خواست به عدلیه عارض شود، اما هرقدر به خودش زحمت می‌داد موفق به جلب رضایت‌شان نمی‌شد، چون فقط نامه‌های عاشقآن‌هاش مردم را متقاعد می‌کرد. از مشتری‌های جدید هم چیزی نمی‌پرسید؛ زیرا کافی بود به سفیدی چشم‌شان نگاهی بیندازد تا از حال و روزشان باخبر شود و برگ‌های پی‌درپی را با شرح شوریدگی‌شان سیاه می‌کرد. شیوۀ مؤثری داشت که در همۀ موارد جواب می‌داد؛ تمام مدتی که می‌نوشت، شش‌دانگ حواسش پیش فرمینا داثا بود و به چیز دیگری نمی‌اندیشید. در پایان ماه اول، ناگزیر شد به افراد نوبت بدهد و آن‌ها را در فهرست انتظار بگذارد تا از هجوم هم‌زمان دلدادگان بی‌قرار در امان بماند.
خوشایندترین خاطره‌اش از این دوران، مربوط می‌شد به دختری نوسال و خجول، که کم و بیش بچه به نظر می‌آمد و هول‌زده و لرزان ازش خواست پاسخ نامۀ مقاومت‌ناپذیری را بنویسد که تازه به دستش رسیده بود و فلورنتینو آریثا فوراً شناختش؛ چون خودش عصر روز قبل نوشته بودش. با سبکی متفاوت و متناسب با سن و سال و وضعیت عاطفی دخترک و با خطی که بشود باور کرد مال اوست، نامه را نگاشت؛ زیرا بلد بود دست‌خط‌های مختلف را تقلید کند و به مقتضای هر موقعیت و شخصیت هرکس تغییرشان بدهد. این دفعه، مجسم کرد فرمینا داثا چه پاسخی بهش می‌داد. اگر به قدر آن طفلکِ بی‌پناه، دلبسته و خاطرخواهش بود. دو روز بعد، صد البته، ناگزیر شد جوابِ نامه را هم از طرف نامزد دختر نوسال بنویسد؛ با دست‌خط، سبک و نوع دلباختگی که در نامۀ نخست بهش نسبت داده بود و به این ترتیب، سرانجام درگیر مکاتبه‌ای پر تب و تاب شد با خودش. هنوز یک ماه نگذشته جفت‌شان، جداگانه به سراغش رفتند و ازش سپاس‌گزاری کردند بابت اینکه در نامه، پسره از دختره خواستگاری کرده بود و خودش در نامۀ دختره با سرسپردگی بهش پاسخ مثبت داده بود؛ قصد داشتند با هم عروسی کنند.»  
گفتنی است رمان «عشق در روزگار وبا» در 470 صفحه و قیمت 38500 تومان توسط انتشارات «کتاب‌سرای نیک» در اختیار علاقمندان حوزۀ ادبیات قرار گرفته است.
        

          من هم‌چنان باید بگم نثر و نگارش مارکز رو دوست دارم که سراغ کتاب‌هاش میرم. البته کمی هم در برابر پرداختنش به جزییات خسته میشم اما در نهایت از فضاسازی داستان‌هایش در دوران و سرزمینی بسیار ناشناخته برای من، در مجموع، لذت می‌برم. گرچه که شاید به دنبال داستانی قوی‌تر بودم. از آن‌جایی هم که به دلیلی نتونستم صد سال تنهایی رو کامل بخونم، یک کتاب دیگه در این زمان از این نویسنده به خودم بدهکار بودم.
 
«پس از آن، هنگامی که آهنگ هق‌هق فرمینا را، که بالش را به دندان گرفته بود و می‌گریست، شنید، دچار حیرت شد، چرا که
خوب می‌دانست زنی مانند او با هر مصیبتی، گریه سر نمی‌دهد. فرمینا تنها هنگامی هق‌هق کنان می‌گریست که خشم جام درونش را لبالب کرده باشد؛ به ویژه در هنگامی که احساس مقصر بودن وجود زنانه‌ی او را در میان می‌گرفت، به گریه پناه می‌برد و هر اندازه که می‌گریست،
آتش خشمش نیز بیشتر می‌شد و این شعله‌ور شدن لحظه به لحظه‌ی خشمش نیز، از این احساس گناه درونی بود که چرا نمی‌تواند از سستی
خود در برابر سیلاب گریه‌ها جلوگیری کند.»
        

          روایت داستان خیلی اروتیک بود. خواندن این کتاب باعث شد به این فکر کنم که حالا خیلی هم لازم نیست نوجوان ها را به خواندن کتاب های کلاسیک ترغیب کنیم.