من متن انگلیسی رو خوندم و که روون و راحت بود، اما جزئیاتی از بعضی روابط تشریح شده بود که برای من آزاردهنده بود، و باعث شد اولا فکر کنم این کتاب برای نوجوون‌ها مناسب نیست و دوما عمیقا از ته دلم بگم درود بر سانسورچی!
شخصیت چارلی کاملا برای من قابل درک بود و عمیقا براش متاسف شدم. هم به خاطر آزارهایی که در بچگی و حتی نوجوانی دید، هم به خاطر دسترسی راحتش به سیگار و مواد و الکل، هم به خاطر خانواده‌ش: خواهر و برادری که تنهاش گذاشتن و مادری که توصیه‌ش به یک نوجوون درون‌گرای با سابقه‌ی افسردگی این بود که بره تو اتاقش بشینه و کتاب بخونه!
          

            ”The perks of being a wall flower”
A teenage diary which ladens with tons of social anxieties and puberty crises that has written in a simple yet expressive way.

To tell you the truth, I thought the book isn't any good, but the minute I began reading it took my mind to a journey which reminded me the days of high school. ( except for those drugs and romantic parts!) Having a suitable plan according to the person’s character is one of the main points in the story which has often been observed teenagers who struggle with misunderstanding and having trouble fitting among others.

This story might be favorable for teenagers who are trying to obtain a better view of their own life.
          

            در اول کلام بگم که سبک داستان آمریکاییه پس با فرهنگ ایرانی ما خیلی متفاوته، نسخه ترجمه فارسی دارای سانسور هست، ولی  با به خرج دادن تخیل می‌شه فهمید چی سانسور شده( بعد تموم شدن کتاب، یه نگاه به کتاب می‌کنی می‌گی قرار نبود این طوری بشه و درود بر سانسورچی)  نسخه اصلی پر از روابط نامشروع  حواس پرتی و ارتباط بد والدین با فرزندان و اسامی از مواد مخدر و... است. 
من اولش با توجه به اسم کتاب فکر می‌کردم یه چیزی تو مایه‌های کاش وقتی ۲۰سالم بود می‌دانستمه بعد دیدم زده داستان‌های آمریکایی. 
اگر تاحالا از این سبک نخونده باشی یا ندونی، ممکنه با کتاب احساس راحتی نکنی و از خوندنش معذب باشی. 
نکته خیلی مهم اینکه برای خوندنش ذهن بازی داشته باشی و کتاب برای نوجوان‌ها اصلا مناسب نیست.  
دیگه چیزی یادم نمی‌یاد که بنویسم ولی خوندن بعد صفحه ۴۰ این طوریه که این چه کوفتیه من دارم می‌خونم.
          

            برای عشق کردن با این کتاب باید infj یا infp باشی :)
فیلمشو چند سال قبل خوندن کتاب دیده بودم و انقد دوسش داشتم که میترسیدم کتابشو بخونم 
اما وقتی  خوندمش دیدم بهتر هست که بدتر نیست 
درحالیکه یکی از بهترین اقتباسای سینمایی رو‌ داره 💚
          

            اولین کتابی که چون تموم شد گریم گرفت.
واقعا ١0/١0
همه چیزش عالی بود، من خیلی ارتباط گرفتم باهاش
چیزایی که میگفت، توصیف هایی که میشد
همشون کپیه خودم بودن
و درست تو زمانی خوندمش که به شدت نیازش داشتم
به شنیدن حرفاش و داستانش
اینکه میدیدم یکی دیگه هم دقیقا داره همین حس هارو تجربه میکنه، بی‌نظیر بود.
من موقع خوندن این کتاب، بی‌نهایت بودم.
بی‌نهایت ترین حالت خودم بودم، با اهنگایی که چارلی دوست داشت بی‌نهایت بودم، با احساساتش، با اینکه چقدر شبیه منه، چقدر همزادپنداری میکنم باهاش، چقدر چیزایی که تجربه میکنه رو تجربه میکنم، اینکه چقدر کتاب بی‌عیب ونقص بود، اینکه چقدر با هر سطری که میخوندم بیستر عاشقش میشدم،بی‌نهایت بودم.
وقتیکه آخرین جملات رو میخوندم، بی‌نهایت بودم، با همه چیز کتاب، بی‌نهایت بودم و عاشق این بی‌نهایت بودن هستم.
وقتی که با تموم کردنش گریم گرفت بی‌نهایت بودم.
وقتی که آروم اروم میخوندمش تا دیرتر تموم بشه ولی برعکس زمان برام بی‌معنی میشد هم، بی‌نهایت بودم.
من با عشقی که چارلی داشت بی‌نهایت بودم، با درک کردن ذره ذره از عشقش بی‌نهایت بودم.
من با چارلی بی‌نهایت بودم.
من با این کتاب بی‌نهایت بودم.
تونستم بعد از مدت ها بگم
"بالاخره یه کتاب خوب"
ولی این از خوب هم خوبتر بود، عالی بود، محشر بود، پرفکت به تمام معنا.
من به معنای واقعی کلمه عاشق این کتاب شدم. و مطمئنم فقط یبار خوندنش اکتفا نخواهد کرد.
خیلی خوشحالم که تو این دوره از زندگیم خوندمش و تواین وضعیت خوندمش.
به دست مريزاد به نویسندش که انقدر زیبا و قشنگ همه چیز رو به تصویر کشیده بود. نمیخواستم تموم شه ولی دوروز بیشتر طول نکشید، ولی طول روز رو من فقط مشغول خوندن بودم، چطور باید بگم عالی بود؟
با خنده هاش خندیدیم با گریه هاش گریه کردم و با هما احساساتی که توش بکار رفته بود ارتباط برقرار کردم و زندگی کردم.
من این کتابو زندگی کردم.
پیشنهاد صددرصدی.. بخونیدش، پشیمون نمیشین. شاید برای همه جذاب نباشه روندش
ولی
من
عاشقش
شدم
. 
          

            روایت این کتاب در مورد پسر بچه ای به نام چارلی هستش که حدودا ۱۶ سالشه ...
 چارلی ، بخاطر مشکلات و از دست دادن عزیزی در گذشته  آسیب روحی میبینه و به همین دلیل گوشه گیر و منزوی میشه.
اطرافیان و دوستان چارلی به درمان اون کمک میکنن و معلم چارلی متوجه نبوغ چارلی هست و سعی در شکوفا کردن اون داره ؛ اما با این حال چارلی ماجراها ، چالش ها و احساساتی داره که روایت اونها ، مطالعه کتاب رو دلچسب کرده..
          

            از گریه ها، از آزاردهنده ها...



از بهمن نودوپنج تا اردیبهشت نودوهفت.
          

            کتابی که واقعا یک احساس نزدیکی داشت واسم و داستان کشش خیلی قوی ای داشت و از کتابهایی بود که میشد توش غرق شی و تو دنیاش زندگی کنی 
و البته فیلمی با همین عنوان وجود داره که من بعد از مطالعه این کتاب دیدمش و خوب بود اما انتقال حس و حالی که کتاب داشت واقعا از توان اون فیلم خارج بود 
بهرحال اگر بی حوصله اید و دنبال یه داستان تو حال و هوای ۱۸سالگی و هیجانات مثبت و منفی اون سن و سالید بشدت پیشنهادش میکنم✨
          

            شاید اگه اول فیلمشو نمی دیدم خیلی بیشتر بهش امتیاز میدادم.

فرمت نامه وارش رو خیلی دوست داشتم و حس میکنم نویسنده قصد داشت منِ خواننده خودم رو اون "دوست"ی که چارلی براش نام می نوشت بدونم ولی راستش من این حسو نداشتم. و بخاطر همین نامه وار بودنش از همه مسائل سریع رد شده بود. 

راستش من با سم و داداش تو کتاب خیلی ارتباط برقرار نکردم و حس میکنم بیشتر از اونا از مری الیزابت خوندم که دوست داشتم برعکس باشه. کشمکش های درونی چارلی رو میشد بهتر نشون بده و یکم عمیق تر باشن.

(راستشو بگم من خیلی خیلی خیلی فیلمشو دوست داشتم. شاید بخاطر همینه که با کتابش نتونستم خیلی ارتباط برقرار کنم. مثلا خجالتی بودن چارلی رو تو کتاب اصلا حس نکردم ولی توی فیلم کاملا محسوس بود.)

در مجموع برام کتاب متوسطی بود.
          

            به قولی؛ همان نسخه مدرن ناتور دشت.
شخصا علاوه بر کتاب؛ پیشنهاد می کنم فیلمش رو هم ببینید.
خیلی خفنه که نویسنده خودش کارگردان فیلم کتابش شه!
حالا در مورد کتاب:
دوستش دارم. حس زندگی کردن می ده. شاید سخت زندگی کردن؛ تو هوا زندگی کردن یا هر چی. ولی می شه بفهمی که یه زندگیه. یه حیات تو این کتاب هست؛ و فقط منظره نیست.
دوستش دارم؛ هم چارلی رو؛ هم زمانش رو هم اطرافیانش رو.
          

            داستان درواقع نامه‌های شخصیت اصلی داستان(پسر) به دوست نادیده و احتمالا خیالیش درمورد اتفاقات روزانه و البته گذشته‌اس. روند داستان معمولیه. نه کنده و نه سریع و اتفاقاتی که رخ میده هم خیلی حاوی هیجان نیستند. بیشتر روایتگر دوران نوجوانی و چالش‌های ارتباطی و البته عواقب عدم توجه افراد خانواده به احوالات همدیگه‌اس. شخصیت اصلی البته انسان حمایتگریه چه درحق دوستانش و چه خواهر برادرش.
کتاب یکسری توصیفات و رخدادهایی داره که در ترجمه سانسور شدن و یکم فهم اتفاقات رو سخت میکنه و البته مناسب نوجوان‌ها نیست😐
          

            کتاب خوبیه، ارزش مطالعه داره، ترجمه قابل قبوله و... اما در مورد مقایسه شدن با ناطور دشت خیلی موافق نیستم، هر دو نوجونایی ان که مشکلات خاص خودشونو دارن ولی این دو تا اونقدر با هم فرق دارن که حوصله ندارم بنویسم و اگه خودم هم می‌بودم حاضر نمی‌شدم اونجور متن بلندی رو بخونم. در کل ناطور دشت رو خیلی بیشتر ازین کتاب دوست داشتم.