کتاب پر از خاطرات یک رزمنده است. رزمنده ای که  بیشتر سال‌های جنگ را لمس کرده. از بهدار  بودن تا اطلاعاتی بودن. از رزمنده ساده بودن تا رانندگی زیر دریایی. مجروح شد، زخمی شد، و حتی روحش زخم خورد، آنجایی که نزدیک ترین دوستش پر کشید به آسمان.
در خاطرات حاج حسین یکتا همه صنف خاطره ای هست.
بغض می‌کنی، میخندی، اشک می‌ریزی، اطلاعات بدست می‌آوری، و جواب سوال‌هایت را پیدا می‌کنی.
متن بسیار روان و عالی بود. حس ها کاملا ملموس بودند. و به راحتی همه را درک می‌کردی.
من کتاب را صوتی گوش دادم و خوانش آقای ایوب آقاخانی واقعا بی نظیر بود. حظ بردم هم از کتاب هم از خوانش.
          

            تنها انگیزه من برای مطالعه این کتاب، ماجراجویی در زندگی زنی عجیب و غریب بود...
‌
اوایل مطالعه این کتاب به زمین و زمان بدو بیراه میگفتم. بابت هدر دادن وقتم سر این کتاب عذاب وجدان داشتم. اما به وسط کتاب که رسیدم دیدم که نه! اونقدرا هم بد نیست! کتاب باحالیه.‌‌.

جنی لاوسون نویسنده این کتاب از چالش ها و سختی های زندگیش می‌گه، اما به زبان طنز.
این کتاب سرشار از شوخی و طنزه. گاهی اوقات بی مزه گاهی وقتا هم فوق‌العاده خنده آور اما چیزی که به نظرم توی این کتاب خیلی مهمه.. نوع نگاه نویسنده به زندگیه!
باید لابه لای نوشته ها و خاطراتش، هدفشو کشف کرد..
حدس میزنم جنی لاوسون در زندگی واقعی هم همین نوع نگاه رو به کار گرفته تا این نوع نگاه منجر به شادی اون بشه.

ممنون از اجرای صوتی حرفه ای خانم لیلا برخوردار🙏🏻
          

            یکی از بدترین منابعی ست که برای ویرایش متن به نوآموزان ویراستاری پیشنهاد می‌شود. در سراسر کتاب استدلال‌های بسیار اشتباهی در باب فارسی‌نویسی و ترجیح کلمات یافت می‌شود.
اگر کسی ویرایش را با این کتاب شروع کند، نگاهی کاملاً وارونه و درک نادرستی از ویرایش صوری و زبانی به دست خواهد آورد.
اگر ابتدای راه ویرایش هستید، این کتاب را شروع نکنید.

علی‌رغم نارسایی‌ها و اشتباهات این کتاب، متاسفانه همواره در کارگاه‌های ویرایش این کتاب را پیشنهاد و تدریس می‌کنند.
          

            مرحوم سیدمحمد سلطان الواعظین شیرازی از دانشمندان مشهور شیعه می‌باشد. در سال ۱۳۴۵ قمری از طریق هندوستان به قصد زیارت امام هشتم (ع) عازم ایران می‌شوند. که در راه، در شهر پیشاور هند (پاکستان اکنون) به پیشنهاد رجال مهم این شهر در جلسات مناظره‌ای شرکت می‌کنند که ده شب به طول می‌انجامد و در پایان ۶ نفر از رجال اهل سنت مذهب شیعه را انتخاب می‌کنند.
مناظراتی که انجام می‌گیرد به این صورت است که چندین نفر از علمای اهل سنت سوالاتشان را پیرامون مذهب شیعه از جناب واعظ می‌پرسند، که البته بیشتر این سوالات مربوط به دوران صدر اسلام است.
ازسوالاتی که از ایشان می‌پرسند می‌توان به این سوالات اشاره کرد:
	- چرا شیعه نمازها را جمع می‌خواند؟
	- آیا حاجت خواهی از غیر خدا شرک است؟
	- آیا زیارت اولیای الهی شرک است؟
	- آیا خلافت ابوبکر اجماعی بوده‌است؟
	- وصی پیامبر کیست؟
	- دلیل شیعه بر حلیت متعه چیست؟
جناب واعظ در خلال سوالات اهل سنت به بیان احادیث معتبری مانند حدیث ثقلین، منزلت، یوم‌الدار، غدیر و آیاتی مانند ولایت هم می‌پردازند. ایشان در جریان مناظرات تماما از آیات قرآن و احادیثی که از افراد موثق در کتب اهل سنت آورده شده‌است برای بیان استدلال‌هایش استفاده می‌کنند تا مردم و بزرگان اهل سنت راحت‌تر سخنان ایشان را بپزیرد.
آقای سلطان الواعظین در حین گفتگو اغراض‌های شخصی را کنار گذاشتند و هیچ هتاکی به کسی نمی‌کنند اما آقایان علمای سنی چندین مرتبه به ایشان صفت‌هایی از قبیل متعصب، لجباز و... نسبت می‌دهند که البته این مورد بیشتر در شبهای ابتدایی مناظرات صورت می‌گیرد و با گذر زمان پی می‌برند که جناب واعظ اهل تندروی نیستند و از اخبار جعلی به هیچ عنوان استفاده نمی‌کنند، همین باعث می‌شود که از استحکام مبانی مذهب نورانی تشییع بیش از پیش آگاه شوند و خودشان آگاهانه این مذهب بر حق را انتخاب کنند.
          

            فکر کنم دبستان بودم.عاشق کتاب.و بیشترین کتاب هایی که خوندم از کتابخونه ی پدرم بود.بابام برای تولدم  این کتاب رو هدیه داد.علی الظاهر برای یه دختربچه ی نهایتا ده دوازده ساله، جذاب نیست.اما من یه نصف شب تا صبح، در حالی که اون شب تنها بودم و یه نمه ترس به دلم افتاده بود، داستان هاش رو با شوق خوندم.و ترسمو با یاد امام زمان(عج) از بین میبردم.همون موقعا به امام زمانی که اونموقع خیلی کمتر میشناختمش، محبت بیشتری پیدا کردم :)
          

            #چمدان_های_باز تلاش کرده به موضوع هجرت یک انسان به کشوری دیگر در جهتِ تحصیل و اشتغال و اساساً ساختن یک زندگیِ مستقل فارغ از کلیشه‌های داخل کشورش بپردازد و تصویری که ترسیم می‌کند می‌تواند معادلات ذهنی آدم‌هایی که نگاه موافق و مخالف به این موضوع دارند را به‌هم بریزد.

من نگران بودم نوشته‌های این کتاب برای مَنی که هیچ پیش‌زمینه‌ای در مورد زندگی بیرون از کشور و کیفیتِ نگاهِ یک خارجی به یک ایرانی را نداشته‌ام غیرقابل لمس باشد ولی روایت ساده و روانِ نویسنده باعث شد تا این نگرانی کم‌‌رنگ شود.
البته ممکن است برداشتِ من از این کتاب با توجه به آن پیش‌زمینه متفاوت‌تر از اهداف نویسنده باشد.

دو نکته در کتاب به‌شدت برای من پررنگ بود
اول نگاهِ ریزبین و جزئی‌نگرِ نویسنده که هر چیزی را از جزئیاتِ دنیای اطرافش به خُردترین حالتِ ممکن شرح می‌داد که البته گاهی تصویر‌سازی‌اش برایم سخت می‌شد و تشبیه‌های هوشمندانه‌ای که درکِ عواطف و احساساتی که در آن لحظه تجربه می‌شد را آسان‌تر می‌کرد.

دوم این‌که نویسنده در جای‌جای کتاب به راحتی از فعل (نمی‌دانم، بلد نیستم، یا دانسته‌هایم کفاف نمی‌دهد) استفاده کرده و به نظرم اینکه آدمی به راحتی از ندانستن حرف بزند عین شجاعت و آگاهی‌ است که من یقین دارم (آن‌کس که ندانَد و بداند که ندانَد) یک هیچ از بقیه جلوتر است.

 آن‌جا که نویسنده در مقام دفاع از فرهنگ و تمدن و سبکِ زندگی ایرانی حاضر می‌شود و سعی می‌کند با نگاهی قاطع و البته دوستانه واقعیاتی از کشورش را که به هزار دلیل ممکن است از چشم مخاطبِ غیر‌ایرانی‌اش دور مانده باشد شرح دهد احساسی که به منِ مخاطب می‌رساند احساسی توام با غرور و تحسین است.

ولی آن‌جا که مخاطبِ خارجی اگر نگوییم از روی غرض‌ورزی صرفاً به‌خاطر بی‌اطلاعی و عدم‌ِشناختش از ایران و ایرانی نقد و نظراتی مطرح می‌کند که اشتباه بودنش برای هر ایرانیِ واقع‌بین مثل روز روشن است، از سکوت و خون‌سردی نویسنده کم حرص نخوردم، البته سکوت ذاتاً کنشِ ارزشمندی‌ است البته به شرطی که در جای درستش به کار گرفته شود. به‌هرحال ترجیحِ نویسنده سکوت بوده شاید به این دلیل که اساساً ماهیت حضورش در آن‌جا این نبوده که کسی را در مورد موضوعی قانع کند و شاید مطمئن بوده جوابش هیچ تاثیری در نگاهِ طرف مقابل ندارد.
مثلا فصلِ (پدر یا صاحب) برای من از بهترین و البته لج‌درآورترین فصل‌های کتاب بود که بعد از خواندن و کمی فکر با چاشنیِ حرص خوردن چند دقیقه فقط داشتم به‌جای نویسنده جواب‌هایی را که می‌توانستم برای پروفسورِ آمریکایی ردیف کنم حاضر می‌کردم که یک چیزهایی در این دنیا خارج از منطق و درک امثال اوست و اگر پیگیر منطقش شود با آن بار علم و دانشش حتما گیرپاژ می‌کند یا آمپر می‌چسباند.

و باید اعتراف کنم که جاهایی از کتاب را انگار که بیینده یک مسابقه کُشتیِ ایران و آمریکا باشم، هی دلم می‌خواست هم‌وطنِ ایرانی‌ام بزند طرفِ آمریکایی را فیتیله‌پیچ کند.

ولی آن‌چیزی که روشن و مهم است نگاه واقع‌بینانه‌‌ی نویسنده در تقابل با آدم‌هایی از کشورها و ادیان و فرهنگ‌های مختلف و نوعِ برخورد با نقدها و مقایسه‌ها و موضع‌گیری‌هایی بود که صرفاً به‌خاطر ایرانی بودن می‌توانست مطرح باشد که حکایت از این دارد که عشق‌ورزی به میهن و خاک و داشتنِ عِرق ملی منافاتی با این‌ ندارد که کسی در مقام انتقاد از سیستم، ساختار، قوانین یا هر چیز اشتباهی برآید که می‌تواند مسیرِ پیش‌رفتِ کشور و مردمش را بگیرد و البته هم‌چنان بر باورهای قلبی‌اش استوار بماند.
و به نظرم بهترین و کامل‌ترین نگاه نگاهی‌ست که نقطه قوت و ضعف را به موازات هم ببیند و بشناسد و ساختار فکری و منطقی‌اش را بر اساس آن انتخاب کند.



پی نوشت:  کتاب‌هایی که آدمی را به نوشتن وادار کنند برای من قابل احترامند. از کمتر کتاب‌هایی بود که قبل از تمام شدنش تصمیم گرفتم در موردش بنویسم.