این کتاب تجربه‌ی قشنگی برام بود از این جهت که سفرنامه‌ی خانومی رو می‌خوندم که برمی‌گرده به حدود ۱۳۰ سال پیش. شاید برای بعضی‌هامون تعجب‌آور باشه ولی در اون زمان بوده‌ن زن‌هایی که بدون همسر و محارم به سفر می‌رفتن و سفرنامه (روزنامه‌ی سفر) هم می‌نوشتن. شاهزاده خانم قاجاریِ نویسنده‌ی این سفرنامه هم از همون دسته افراده که با مادر و چند نفر از نزدیکان و خدمه‌ش راهی سفری برای حج و زیارت عتبات می‌شن؛ سفری که یک سال و تقریبا سه ماه طول می‌کشه!

این سفرنامه نوعی روزانه‌نویسی هست که راوی در اون مسیر سفر، شهرهای محل توقف، مردمی که باهاشون برخورد داشتن و فعالیت‌هاشون در شهرهایی که توقف‌شون طولانی‌تر بوده رو توصیف می‌کنه. تقریبا از این نظر ریتم یکنواختی داره ولی بعضی جاها اتفاقات خاصی رو هم تعریف می‌کنه و گاهی لحن طنز هم داره و این‌ها از اون یکنواختی کم می‌کنن.
با خوندن این کتاب می‌تونیم قشنگ درک کنیم که چقدر سفر اون زمان دشوار بوده، چه اتفاقای تلخی می‌تونسته در مسیر بیفته و از طرفی چقدر ساکنین مناطق مختلف مهمون‌نواز بودن.

توی کتاب «سه روز به آخر دریا» تغییری در متن اصلی سفرنامه داده نشده، ولی معنی تعدادی از کلمه‌ها و اصطلاحات آخر کتاب آورده شده. با این‌حال باز هم جملاتی بودن که متوجه معنی‌شون نمی‌شدم ولی در کل می‌شد منظور رو فهمید.
چیزی که موقع خوندن بیشتر اذیتم می‌کرد اسم‌های زیاد و طولانیِ دوست و آشناهای نویسنده و افرادی بود که در شهرهای مختلف بهشون برمی‌خورد. کم‌کم فهمیدم نباید خیلی روی این اسامی تمرکز کنم که بفهمم هر کدوم دقیقا کی هستن، چون خیلی‌هاشون در ادامه دیگه نقش خاصی نداشتن.

در کل از خوندن این سفرنامه لذت بردم و اگه به این موضوع علاقه دارین به شما هم پیشنهادش می‌کنم :)
          

            کتاب سه روز به آخر دریا جلد دوم مجموعه‌ی «سفرنامه‌های قدیمی زنان» است. شاهزاده خانم قاجاری از یک‌سو نوه‌ی فتحعلی شاه است و از سوی دیگر نوه‌ی نادرشاه افشار. زن نازپرورده‌ای که کمالاتش زبانزد است و به لطف ناصرالدین شاه سر از حرمسرای حکمران طبس در می‌آورد و سفرش به عربستان و عراق را از همان‌جا آغاز می‌کند. جذابیت سفرنامه‌های زنان در این است که در کنار اتفاقات سفر، ریزه‌کاری‌ها و روزمرگی‌ها را هم ثبت کرده‌اند و این روایتِ جزئیات است که به ما امکان می‌دهد تصویر روشن‌تری از آن دوره داشته باشیم. در این سفرنامه‌ها متن به زبان شفاهی نزدیک‌تر می‌شود و صراحت و جسارت زنان راوی که برخلاف دیگر سفرنامه‌نویسان، ترسی از مناسبات مرسوم دولتمردان وقت نداشتند، وجوه نادیده‌ی آن دوره‌ی تاریخی را به ما نشان می‌دهد.
          

            سفرنامه یا به قول شاهزاده خانم روزنامه نویسیِ سفر یک سال و نیمه به مکه و مدینه و عتبات و ... . بدجور دلم خواست در این روزهای قرنطینه!
با این که بیشتر سفر هوا به شدت گرم بود، دزد و راهزن زیاد بودند، شترسواری در راه های نامناسب آن زمان احتمالا خیلی سخت است، کشتی شان مرتب به گل می نشست و کلی آدم از مریضی های مختلف می مردند (یا از شتر می افتادند)، دلم این چنین سفری خواست!
          

            نوه نادرشاه و نوه فتحعلی‌شاه به سفر حج می‌رود. شاهزاده‌ خانمی قجری، که ما هیچ‌گاه نامش را نمی‌فهمیم در سفری پانزده ماهه، از طبس به مکه می‌رود و باز می‌گردد.
در این کتاب دنبال قصه‌های عجیب و فضاهای متفاوت نباشید. یک سفرنامه روزانه ساده است از زنی جوان که با مسئولیت و مدیریت خودش، به این سفر قدم می گذارد.
شاده، سرراست، بی‌تکلف و خودمانی حرف می‌زند و از آنچه که در این مسیر از آدمها و شهرها و روستاها برایش جالب بوده نوشته است. جملاتی کوتاه، بدون توصیفات پیچیده و با رعایت سلسله اتفاقات.
در انتهای کتاب، معادل امروزی برخی کلمات سخت و سنگین را آورده است و می‌تواند راهگشا باشد.
به خواندنش می‌ارزد؟ اگر طالب یک سفرنامه کوتاه و ساده و در عین حال با یک راوی متفاوت می‌گردید بله!
          

            از طبس تا قم و از قم تا کرمانشاه؛
از کرمانشاه تا کربلا و از کربلا تا مکّه...
شهر به شهر
و کو به کو همسفر و هم قدم و هم صحبت شدن
با  یک شاهزاده خانوم قاجاری
که از صحبت‌هایش پیداست اهل علم و فضل هم هست..
.
زنی که از یک طرف نواده‌ی نادرشاه افشار است و از طرف دیگر نواده فتحعلی‌شاه قاجار.
مدتی نامزد ناصرالدین‌شاه قاجار بوده امّا نامزدی‌شان به هم می‌خورد و در نهایت او همسر حاکم طبس می‌شود.
.
خوش صحبت است و اهل شعر؛ قلم روانی هم دارد.
قلمی ساده و روان که حتی همین امروز هم میتواند با قلمش آدم را از میان ورق‌های سفرنامه‌اش به  دل سفر حجی در صد و اندی سال پیش ببرد...😊!منزل به منزل و شهر به شهر...
حتی سوار بر کشتی در دل دریا!