وقتی فضای کتاب بر‌پایه بی‌کششی گذاشته بشه، بهتر از این نمیشه! نادرِ فارابی شخصیتی بود که میشد زاویه دید بهتر و زندگی پرفراز و نشیب‌تری رو براش نوشت و گره‌های به کتاب" سه‌گزارش کوتاه درباره نوید و نگار" محکم‌تر و کور‌تر، توی این کتاب زده میشدن.
        

          لعنت به این دنیا. کاش می‌شد سوزن بزرگی، سوزن خیلی بزرگی، سوزن خیلی خیلی بزرگی از قطب شمال در زمین فرو کرد تا از قطب جنوب بزند بیرون و بعد زمین را مثل فرفره روی نوک سوزن آنقدر تند چرخاند تا همه‌ی آدم‌ها از روی آن پرت شوند بیرون. 

- از متن کتاب
        

          کمابیش ایده‌ی خوبی داشت و می‌شد پربارتر و خوش‌تراش‌تر باشد. انگارنای نوشتن نداشته و شور و شعف نوشتن را از دست داده بوده.
        

          خوشایند ترین کتاب مصطفی مستور!و چه سخت می شود صفت خوشایند به کتاب های مستور داد
        

          این اولین کتابی است که از مصطفی مستور می‌خوانم و گیج و سردرگمم. یک عالمه سرچ کردم تا بفهمم نادر فارابی یک شخصیت واقعی است یا کاملا به وسیله‌ی نویسنده خلق شده؟ همه جا مطالب مربوط به کتاب است و هیچ اطلاعاتی جز این از او نیست. حدس می‌زنم کاملا ساختگی باشد، با این‌که خیلی واقعی به نظر می‌آید.

نادر فارابی را می‌توانم شخصیتی بسیار حساس توصیف کنم. این از آن مدل کتاب‌هایی است که کسی که دوستش نخواهد داشت، نباید بخواند، از آن کتاب‌هایی که نباید به کسی هدیه داد، یا کسی را ترغیب به خواندنش کرد، چون با این درجه از ارزشمندی، به من برمی‌خورد اگر کسی از کنارش به سادگی بگذرد.

فقط آن که شعر را می‌فهمد توان درک این کتاب را دارد. سرشار از احساس بودن برای اکثریت آدم‌های دنیا قابل لمس نیست. 

عجب نویسنده‌ای است مصطفی مستور، چطور کلمات را کنار هم می‌چیند؟ چگونه کلماتی چنین خاص برای توصیف انتخاب می‌کند؟ در برنامه‌ی اکنون از روش آموزشی‌اش گفت و من الان، بعد از خواندن کتابش، می‌فهمم از چه حرف می‌زد.

دوستش داشتم. خیلی زیاد. اردک‌های مدرسه‌ی درختی را هم.

متاسفم که نمی‌توانم آن‌طور که شایسته‌ی مقام این کتاب است درباره‌اش بنویسم.
        

          «رساله نادر فارابی»
خواندن، نوشتن و گفتن درباره ی کودکی برای دل نازکان عالم سخت،شیرین،عمیق و حسرت زا است.

«نادر فارابی»،«متولد اهواز»،«زندگی سخت ایام کودکی»،«تنبیه شدن سر کلاس»،«خودکار لای انگشت گذاشتن»،«دل شورگی های کودکانه » و در نهایت «متفاوت بودن» کافی بود که جذب این روایت شوم.
روایت (به گواه نویسنده) مستند کتاب و نثر روان و زاویه دید نو، مخاطب را بین مرز داستان و واقعیت نگه می دارد و تلاش برای کشف راز  گم شدن «نادر» با کاویدن شخصیت درونی و تعاملات اجتماعی او باعث می شود تا نویسنده هم هنرمندی اش در عبارت پردازی را به رخ بکشد و هم تسلط اش بر کشف معانی پنهان جهان رفتار و افکار انسان ها.
هرچند توصیه یک کتاب به ادم های خاص، با ایده های خاص در این زمانه ی بمباران ادعاهای واهی خاص، خلاف «باورهای عدالت اجتماعی در تمام حوزه ها»ی من است! اما مطمئنا اهل تامل و نظر از این داستان حظ وافری خواهند برد.
        

          کتاب در مورد ناپدید شدن نادر فارابی ترانه سرا و دبیر فارسی مدرسه درختی، در 4 بخش نوشته شده. بخش اول یادداشت های یکی از دوست و همکاران نادر در مورد زندگی او، بخش دوم راجع به زندگی نادر به توجه به دیده ها و شنیده ها و مستندات، بخش سوم یادداشت کوتاهی از خود نادر پیش از ناپدید شدن  و بخش چهارم تکمله و جمع بندی است. این کتاب مجموعا بسیار کم حجم است اما در همین تعداد کم صفحات مستور به خوبی توانسته خواننده را جذب خود کند. نثر کتاب شبیه دیگر آثار داستانی نیست. نوع نگارش مانند یک گزارش یا مقاله است. پاورقی های متعدد و طولانی و گاه ارجاعات به کتب دیگر همین نویسنده  و هوجهت آشنایی بیشتر با برخی شخصیت ها (که در داستان های دیگر مستور هم حضور داشته اند) همگی تاییدی بر انتخاب صحیح برای نام گذاری این کتاب است و هوشمندی نویسنده را می رساند. 
به نظر می رشد که این کتاب زمینه ای را ایجاد کرده باشد تا مستور بعد ها بیشتر به نادر فارابی بپردازد. اگر پیش بینی من درست باشد، این کتاب هم یک پیش درآمد عالی به شمار می رود و هم خود به تنهایی نوع جدیدی از داستان را معرفی کرده است.
        

          به شخصه از طرفداران قلم روان و توصیفات قوی نثر اقای مستور هستم . ولی این کتابشون رو تا به حال از تمام آثاری که ازشون خوندم کمتر دوست داشتم . حین خواندنش هی خسته میشدم و کمی بنظرم بی سر و ته شد .
        

          مستور در بخش کوتاهی از کتاب سه گزارش کوتاه درباره ی نوید و نگار پای نادر فارابی را به داستان هایش باز کرد و در پاورقی توضیح داد که در  آینده درباره ی او خواهد نوشت. و اینک این کتاب رساله ای کوتاه درباره ی شرح حال اوست و آنچه که او را به ناپدید شدن سوق داد.

جدید ترین اثر مستور فرقی بسیار مهم و اساسی با هرآنچه که تا به حال از مستور خوانده ایم دارد. سبک نگارش کتاب، اصلا داستان گونه نیست و بیشتر شبیه مقالات اجتماعی است با دغدغه ی آسیب شناسی و ریشه یابی مسائل. این رساله از چهار بخش تشکیل شده است:

بخش اول،گزارش فشرده ای درباره نادر از زبان خسرو، دوست و همکارش. بخش دوم، نگاه کوتاهی است بر روزهایی که نادر در مدرسه تدریس می کرد. بخش سوم، دست نوشته ای از نادر قبل از ناپدید شدنش. و بخش چهارم، یادداشتی کوتاه درباره سرانجام نادر، که به گفته مستور تنها برای احترام به خوانندگانی آورده شده است که بیشتر از زندگی آدم ها به سرانجام آن ها علاقه مندند. 

مستور در مقدمه کتاب گفته است که همیشه نوشتن برایش کاری غیرقابل تحمل و عذاب آور بوده است اما این بار نوشتن درباره ی نادر فارابی آن را به شکل سُکرآوری به کاری لذت بخش تبدیل کرده است. لذتی که نه تنها در برابر رنج نوشتن ایستاده است بلکه به نظر می رسد، آن را مغلوب هم کرده است، آن هم با هدف کمک کردن به خواننده برای جست و جوی راهی معقول برای درک و تحمل زندگی. 


        

          خوب یک اثر متفاوت دیگه بین آثار مصطفی مستور. جدا از این کتابش خوشم اومد. من  کتابهای مستور رو با وجود مضامین تکراری فقط و فقط به خاطر سبک خالص و ادبیات جالبش می خونم ولی این یکی اثرش ، مثل روی ماه خداوند را ببوس و سه گزارش کوتاه درباره نوید و نگار جالب بود. حتی شاید دغدغه های مطرح شده در این کتاب برای من ملموس تر بود.
لذت بردم و توصیه می کنم بخونیدش
فکر کنم با رمان های مستور بیشتر کنار می آم :))
        

          پایان یک نویسنده ‌ی خوب :(