کتاب "سایه سنگین خانم الف" روایتی را از یک دلبستگی بازگو می‌کند. دلبستگی زن و شوهر به خدمتکارشون و دلبستگی خدمتکار به دنیا. در صفحه های اول کتاب نورا شخصیت بابِت(خدمتکارشون) رو اینجوری توصیف میکنه: بابت باعث جسارت ما میشه. آدمها در جسارت بخشیدن به یکدیگر بخیل‌اند و جوری به خود میقبولانند که انگار تو از آنها کمتری..
بابِت ناگهانی از نورا و شوهرش که راوی داستانه و اسمشو نمیدونیم درخواست استعفا میکنه و دلیلش رو نمیگه که با پیگیری های نورا می‌فهمن که بابت سرطان ریه گرفته. جلوتر وقتی که درگیر درمان سرطان بابت میشن، شوهر نورا با خودش فکر میکنه و میگه: من و نورا در آینده زندگی میکنیم، در انتظار مداوم چیزی هستیم که از بار اکنون برهاندمان. اگر بهترین سال‌های عمر ما واقعا همین باشد، از بهره ای که از آن می‌بریم راضی نیستم...
در قسمت های پایانی بابت خوابی میبینه که در اون شوهرش رِناتو اومده و میخواد با خودش ببردش و بابت اونو پس میزنه و میگه نه! با وجود اینکه قبل ها سنگ قبری کنار شوهرش خریده بود و سالها از نبود شوهرش می‌گذشت و تنها بود بازم نمیتونست از دنیا دل بِکنه و تموم تلاششو برای بهبودی کرد ولی نشد..
وجود بابت تو زندگی نورا و شوهرش در واقع درس های بزرگی رو برای این خانواده گذاشت و در آخر دردی عمیق و فراموش نشدنی باقی گذاشت..
داستان کوتاه و تأمل برانگیزی بود. و بعد از دوری طولانی از کتاب و کتابخونی، کتاب خوبی برای مطالعه بود :)
          

            از متن کتاب: آسایش خیالی گذراست.

داخل جلد کتاب نوشته‌ام:
«چه قلمی! چه ترجمه‌ای! چه روایتی!
خیلی دوستش داشتم.
میم.جیم
پادگان شهید ادیبی
مرزن‌آباد
یکشنبه ۰۲/۵/۲۲»
          

            لطیف و نرم و واقعی؛ مثل زندگی. هیچ فکر نمی‌کردم روزی داستانی دربارهٔ خدمتکاری بخونم و مثل «ظرافت جوجه‌تیغی» باز هم شگفت‌زده بشم. البته که این دو کتاب شباهت چندانی به هم ندارند، ولی خانم الف به‌خاطر شغلش مرا به یا رنه می‌انداخت، البته مثل او روشنفکر و کتابخوان نبود. برعکس مرا یاد مادربزرگ‌ها می‌انداخت. 
علاوه بر کاراکتر دوست‌داشتنی خانم الف، ویژگی جالب کتاب برایم راوی بود؛ مرد فیزیکدان و آکادمیکی که با چالش‌های زندگی روزمره و عادی در جهان امروزی خودمان دست‌وپنجه نرم می‌کرد. برای همین داستان خیلی واقعی و ملموس و عزیز می‌شد.
          

            سایه سنگین خانم الف از بهترین کتاب‌هایی بود که به تازگی خوندم. لطیف، آهسته و غمگین.
نکته‌هایی ریز از روابط آدم‌ها با هم، از زندگی و مرگ.
موشکافانه زندگی یک خانواده سه نفره رو روایت می‌کنه. خانواده‌ای که ستونش خانم بابته، خدمتکارشون. کسی که ازشون مراقبت می‌کنه، در کارهای خونه کمکشون می‌کنه، و چشمیه که زندگیشون رو سر پا نگه می‌داره. همونطور که خود راوی (که اسمش رو نمی‌دونیم) می‌گه: «هر عشقی، در درازمدت، نیازمند کسی است که ببیندش و تصدیقش کند و بر آن صحه بگذارد، اگر نه ممکن است اصلا عشق نباشد. بدون نگاه او ما در خطر بودیم.» 
‌
در قلبم جای گرفت.