مورسو در بیگانه داستان فردی را در روزنامه خواند که پس از سال‌ها به خانه برمی‌گردد و وقایعی برایش اتفاق می‌افتد، کامو داستان آن فرد را دو سال بعد از انتشار بیگانه (1942) در قالب این نمایش‌نامه منتشر (1944) کرد. 
نویسنده‌ی فرانسوی در این نمایش‌نامه با همان زبان کنایه‌آمیزش از پوچی روابط و ارتباطات انسانی سخن می‌گوید. اینکه چگونه انسان‌ها در قالب‌های تکراری و ناکارآمد زبان محصور شده‌اند و نمی‌توانند منظور خود را به یکدیگر برسانند. اینکه چگونه انسان دوران مدرن برای جلوگیری از سوء‌تفاهم، تن به اجبار سخن گفتن در لفافه‌های گوناگون می‌کند، حال آنکه این لفافه‌ها خود مقدمه‌ی سوء‌تفاهم‌های بیشتری هستند. سوء‌تفاهم‌هایی که ناخشنودی به همراه دارند و بشر را در کنج خلوت فکر خویش به انزوا فرو می‌برند. کامو در این کتاب هم به همان سبک جذاب خود، توضیحی مشروح و مبسوط از احوالات انسان دوران مدرن ارائه می‌دهد. 
آلبر کامو در جایی می‌گوید بزرگ‌ترین مشکلات بشر از آنجا سرچشمه می‌گیرد که او به طریقی روشن و واضح آنچه می‌خواهد را به زبان نمی‌آورد. فکر می‌کنم هدف غایی از روایت این تراژدی نیز همین است. او که معتقد به لزوم سازگاری اعمال و سخن‌هاست، در اینجا این موضوع را مطرح و بر این نکته تأکید می‌کند که در صورت ناسازگاری سخن و خواسته، سوء‌تفاهم‌ها بیشتر می‌شود و بر تمام ارتباطات انسانی تأثیر می‌گذارد و چه بسا که به چنین تراژدی‌هایی ختم شود.
نمادپردازی‌های این داستان بسیار ظریف هستند. شخصیت پیرمرد به خوبی اعتقادات کامو را در مورد مذهب نشان می‌دهد، و این اعتقاد او ما را به دیدگاه اگزیستانسیالیستی او رهنمون می‌سازد. این اعتقاد بنیادین که مسیری از پیش تعیین‌شده وجود ندارد و تمام آنچه که هست، وجود ما در این لحظه و راه‌هایی که می‌توانیم (و  باید) از میان آن‌ها انتخاب کنیم است. اینکه هر یک از ما سرانجام باید معنایی برای خودمان بسازیم و راه خود را خلق کنیم. 
کامو در این کتاب بار دیگر توان خود در به تصویر کشیدن فلسفه‌اش را نشان می‌دهد، در قالب تراژدی‌ای که احساسات را جریحه‌دار کرده و تلخی آن بر زبان می‌نشیند. داستانی قوی با انبوهی از دیالوگ‌های پرمعنی، و شاید این یکی از بهترین‌ها باشد: "خوابیده است. او حساب‌های خود را با این دنیا تسویه کرد. از این پس همه چیز برای او آسان خواهد بود، فقط از رویایی پر از تصویر به رویایی بدون رویا تبدیل می شود. و آنچه برای دیگران به معنای فقدانی وحشتناک است برای او چیزی جز خواب بی پایان نخواهد بود."
        

          فکر می‌کنم دو دسته آدم وجود داشته باشه.
دستهٔ اول کسایی‌ان که کتاب‌ها رو مطالعه می‌کنن و بعد با اشتیاق به نقدشون می‌پردازن. دستهٔ دوم ابتدای کتاب متولد می‌شن و تا آخرش زندگی می‌کنن.
اگه مثل من جزء دستهٔ دوم هستید، این کتاب قراره اعصابتون رو خرد کنه و حالتون رو بد کنه. در حال حاضر به این فکر نمی‌کنم که یه اثر ادبی از فلان نویسنده رو تموم کردم. فقط می‌دونم نباید با شرایط بد این کتاب رو می‌خوندم و بدترش می‌کردم. کاش قبلش می‌دونستم!
        

          این دومین نمایشنامه ای بود که از کامو خوندم و همچنان کالیگولا بنظرم بهتره.
`
سوءتفاهم داستان زندگی یک مرد جوان و همسرش.
مرد بعد از ۲۰ سال به خونه خودش که یه جور هتل و مهمان سرا هست برمیگرده و میخواد یه جورایی خواهر و مادر خودش رو خوشحال و هیجان زده کنه چون تو این بیست سال هیچکدوم خبری از دیگری نداشتن.
اینجاست که نمایشنامه تازه شروع میشه.
پسر، مادر و خواهرش رو میبینه، اما اون ها هیچ تصوری از اینکه این چهره براشون آشناس ندارن.
حالا پسر دنبال اینه که چطور و چگونه خودش رو به اون ها معرفی کنه، یه جورایی میخواد یه بازگشت شکوهمند رو برای خودش به پا کنه... از اون طرف مادر و دختر خودشون داستان عجیبی داره زندگیشون و شغلی که دارن...
`
خلاصه، از اون نمایشنامه های خوبه، و جذاب و گفت و گو ها هم خیلی خوبه
ترجمه آقای دیهیمی هم درجه یک
`
کامو میگه:
فهمیده ام که همه بدبختی انسان ها ناشی از این است که به زبان صریح و روشن حرف نمیزنند!
چیزی که در سوء تفاهمش به خوبی به نمایش در آورد
        

          (ماریا پس از مناجات و صدا زدن خدا)
«پیرمرد:    مرا صدا کردید؟
ماریا:          آه! نمی‌دانم! اما باشد، مرا کمک کنید. چون احتیاج دارم که کسی مرا کمک کند. رحم کنید و کمک کردن من را متقبل شوید.
پیرمرد:     (با صدای واضح و محکم) نه!» (ص ۱۱۸)

پسر بازگشت کننده به وطن یا اصل خود است؟! نمیدانم. شاید. که با اینکار فقط خود را تباه میکند. اصل یا مادرش هم بعد از تباه شدن پسر بیهوده تباه میشود. مارتا نیز دنبال سود دنیوی است. که او هم تباه شده یا ناشده در انتها توفیری نمیکند. ماریا نیز تلاش میکند دست به آسمان بیازد که «نه!» محکمی میگیرد.

الا یااهل‌العالم! نه عشق نجاتتان می‌دهد، نه اصل/ مام وطن/ مادری و غیره و ذلک، نه پول، و نه حتی آسمان! و مرگ پایانی است که شاید نجات دهنده نباشد اما حداقل تمام کننده است.
        

          سوءتفاهم 
اثر اگزیستانسیالیستی دیگر در وصف انسانیت قرن بیستم و شباهت آن با ماشینی که ساخته فکر بشر قرن نوزدهم است . در اینجا فردی برای آزادی اختیارش دست به کاری می زند که مردم عادی نمی کنند ، و سزای این کارش مغلوب شدن توسط نیروی وقایع است . همچون یک مهره از مهره های ماشینی که می خواهد رفتاری برای خودش و تعبیری مخصوص به خودش انتخاب کند .و این انتخاب در خور کار ماشینی انسانیت قرن بیستم نیست و به ناچار باید با کنار گذاشتن این مهره نافرمان جبران شود .
        

          
مادر و دختری تنها مسافرخانه ای دارند که از طریق آن گذران زندگی می کنند. دختر رویای دریا و شهرها و مکان های دیگر را در سر دارد و برای رسیدن به آن ها مادرش را هم با خود همراه می کند. هر از چندگاهی مسافری وارد مسافرخانه می شود که انگار دست سرنوشت او را وسیله ای قرار داده، برای تحقق آرزوی های دختر. چون شبانه توسط مادر و دختر به قتل می رسد تا پول هایش برای آن امر مهم ذخیره شود... این روند ادامه دارد تا اینکه ژان - پسر این خانواده که بیست سال پیش آن ها ترک کرده بوده است - وارد مسافر خانه می شود.

 

* در این نمایشنامه هم مثل کتاب های دیگر کامو پوچی و سوال های فلسفی که انسان را به گیجی سوق می دهد، موج می زد.

** پیشنهاد می کنم اگر می خواهید این کتاب را بخوانید، مقدمه را بعد از تمام شدن کتاب بخوانید. چون تحلیل و فاش کردن کل داستان از لطف آن می کاهد.

*** منفعل بودن شخصیت های داستان های کامو حرصم را در می آورد. آن ها خیلی راحت خودشان را به شرایط می سپارند، خیلی سریع قانع می شوند، و انگار که حوصله ی تلاش و جنگیدن را ندارند. در طی خواندن این نمایشنامه بارها دوست داشتم یقه ی ژان را بگیرم و سرش داد بزنم. یا بروم بنشینم جلوی مادر، و از او خواهش کنم این قدر بی تفاوت نباشد.


        

          اولین نمایشنامه ای که کامل خوندم و رهاش نکردم‌. باور کردن همچین چیزی یکم سخت بود برام ولی خب این یه داستانه و قراره به مراتب بهتر و وحشتناکتر از دنیای ما باشه...
واقعا یه سری جاها میخواستم بعضیاشونو بُکُشم...
        

          نمایشنامه جالبی بود... تا انتها کشش داشت!
        

          بعد از بیگانه این دومین اثری ست که از آلبر کامو خواندم... ترغیب شدم بقیه آثارش را هم بخوانم...
        

          اولین تجربه گذاشتن یادداشت 

نمایشنامه سوء تفاهم در مورد مادر و دختری‌ست که مهمان‌های مسافرخانه را برای برداشتن پول‌های آنها به قتل می‌رسانند و پسر خانواده که وارد این مسافرخانه می‌شود و ......

از اونجایی که از همون ابتدای داستان متوجه قصد مادر و دختر می‌شویم یک تعلیق طولانی تا ابتدای نمایشنامه ایجاد شده بود که باعث شد تا آخرش را با علاقه و کششی که داشت بخونم.
این نمایشنامه در واقع شرح یک فاجعه‌ی درون خانوادگی است!!
 و همینطور صحبت شخصیت‌ها دو پهلو و دو معنیه و این به زیبایی کار اضافه کرده.

*و اگر می‌خواهید این نمایشنامه را بخونید پیشنهاد می‌کنم ترجمه خشایار دیهیمی را به جای آل احمد بخونید و اگر این چاپ را در اختیار دارید مقدمه را به هیچ‌وجه نخوانید و بگذارید بعد از اتمام،مطالعه کنید چون کل اتفاقات اسپویل می‌شود.(خوشبختانه این موضوع رو قبل از خواندن مقدمه متوجه شدم)
        

          زیبا ،جذاب و تاثیر گذار .
قویتر و جذابتر از کالیگولا

        

          خیلی چیز چشمگیری توی نمايشنامه ندیدم.
صرفا یه داستان معمولی
        

          کامو در سوء تفاهم نیز همانند مرگ خوش این پرسش را مطرح میکند:
خوشبختی چیست؟
از نظر مارتا خوشبختی یعنی: آه، مادر وقتی یک پول حسابی جمع کردیم و این سرزمین درندشت را ترک کردیم....
آن روز خواهی دید که میخندم.
به راستی آن سرزمین وجود دارد که هزینه جنایات و مکافات این راه را پرداخت کرد؟
        

          نمایشنامه ای بر پایه پوچی جهان و روشنگر اصل جنایت!
در کتاب عصیانگر کامو به جنایت اشاره میکنه و میگه وقتی انسان تنهاس و پوچه و ارتباطی نمیتونه برقرار کنه با جهانی که نامعقوله براش... پس دست زدن به جنایت چه تفاوتی براش داره با قتل خودش؟
داستان بسیار زیبا به ما نشون میده جنایت چه ثمراتی داره اگر ما این مسیر رو برای زندگی در دنیایی که نامعقوله انتخاب کنیم!
        

          نمایش نامه ای که از قبلی بیشتر دوستش داشتم.شخصیتهای باوربپذیر.فصه نمایش نامه قصه ای تلخ بود از دختری که به کمک مادر خود برا ی رسیدن به آرزوهاش دست به جنایت میزنه ومسافران پولدار مسافرخانه را به قتل میرساند.سوء تفاهم را برادر مارتا به وجود آورد با پنهان کردن هویت خود از خواهر ومادر خود.برادر مارتا به نیت خیری سمت خانواده برگشت ولی متاسفانه اسیر نقشه های آنها شد


        

          تنهایی؛ مفهومی که به نظرم سوءتفاهم نوشته شده که آن را تداعی کند. شخصیت ها هر کدام به نحوی دنبال گمشده هایی هستند که همه آن مقوله‌ها تنهایی را در پس خود پنهان دارند که شاید در بعضی از آنها در مواقع خاص ناگهانی نمود میکند و در دیگری عیان آن را بر زبان می‌آورد و دیگری وقتی تنها میشود آن را حس می‌کند. تنهایی ابدی و ازلی ما انسانها در این نمایشنامه به خوبی به تصویر کشیده شده است. 
        

          موضوع جالب
و شخصیت عجیب
        

          یک درام بی نظیر
        

          از بهترین آثار کامو. فکر می‌کنم برای شروع خوانش آثار کامو کتاب خوبی باشه.
        

          نمایش نامه ای سه پرده ای از آلبر کامو درژانر تراژدی که روایت کننده جنایت خانوادگیست.
 مسافرخانه ای روایت میشود که مالک آن مادر ودخترش به نام مارتا هستند.مسافرخانه ای که به قتلگاه مسافران متمول تبدیل شده است.نمایشنامه ای پراز سوء تفاهم که به تلخی روبه سوی پایانش میرود وحین خوانش احساس کسی را داریم که مسابقه مچ اندازی کابوس واری را تماشا میکند.
سوء تفاهم برعکس رکوئیم برای راهبه اثر قبلی که از آلبر کامو خواندیم حاوی دیالوگهای کوتاه ومفید برای پیشبرد داستان ومعرفی شخصیتهای کتاب است،وبه خوبی از سیر تحول شخصیتها در خدمت پیشبرد ژانر نمایش نامه استفاده شده است وشخصیت پردازی قابل قبولی را ارائه داده است که حتی پیرمرد خدمتکارِ مرموز مسافرخانه هم قابل قبول درآمده است.ما به عنوان مخاطب از نقشه شوم مارتا و مادر برای به قتل رساندن مسافر جدید اطلاع داریم اما مسافر جدید بی خبر از این موضوع در آن مسافرخانه اقامت دارد، همچنین ما می دانیم یان پسر خانواده است اما مارتا و مادر از آن بی خبرند
روح اصلی آثار آلبرکامو پوچی وطغیان است،اثار آلبرکامو پراست از ضدقهرمان مثلِ تمپل رکوئیم برای راهبه مثلِ کالیگولا مثلِ مورسو وحالا ضدقهرمان ما «مارتا»است،دختری خشک وخشمگین که کعبه آمال خود را زندگی در ساحل آفریقا قرار داده است.گویی نمایشنامه آزمایشی است برای مارتا . اینکه برای رسیدن به هدفش تا کجا پیش خواهد رفت؟چقدر دچار انحطاط اخلاقی خواهد شد؟ 
نیما یوشیج:
من دلم سخت گرفته است
از این میهمان خانه مهمان کش روزش تاریک
که به جان هم نشناخته انداخته است
چند تن خواب آلود
چند تن ناهموار
چند تن ناهشیار