مورسو در بیگانه داستان فردی را در روزنامه خواند که پس از سال‌ها به خانه برمی‌گردد و وقایعی برایش اتفاق می‌افتد، کامو داستان آن فرد را دو سال بعد از انتشار بیگانه (1942) در قالب این نمایش‌نامه منتشر (1944) کرد. 
نویسنده‌ی فرانسوی در این نمایش‌نامه با همان زبان کنایه‌آمیزش از پوچی روابط و ارتباطات انسانی سخن می‌گوید. اینکه چگونه انسان‌ها در قالب‌های تکراری و ناکارآمد زبان محصور شده‌اند و نمی‌توانند منظور خود را به یکدیگر برسانند. اینکه چگونه انسان دوران مدرن برای جلوگیری از سوء‌تفاهم، تن به اجبار سخن گفتن در لفافه‌های گوناگون می‌کند، حال آنکه این لفافه‌ها خود مقدمه‌ی سوء‌تفاهم‌های بیشتری هستند. سوء‌تفاهم‌هایی که ناخشنودی به همراه دارند و بشر را در کنج خلوت فکر خویش به انزوا فرو می‌برند. کامو در این کتاب هم به همان سبک جذاب خود، توضیحی مشروح و مبسوط از احوالات انسان دوران مدرن ارائه می‌دهد. 
آلبر کامو در جایی می‌گوید بزرگ‌ترین مشکلات بشر از آنجا سرچشمه می‌گیرد که او به طریقی روشن و واضح آنچه می‌خواهد را به زبان نمی‌آورد. فکر می‌کنم هدف غایی از روایت این تراژدی نیز همین است. او که معتقد به لزوم سازگاری اعمال و سخن‌هاست، در اینجا این موضوع را مطرح و بر این نکته تأکید می‌کند که در صورت ناسازگاری سخن و خواسته، سوء‌تفاهم‌ها بیشتر می‌شود و بر تمام ارتباطات انسانی تأثیر می‌گذارد و چه بسا که به چنین تراژدی‌هایی ختم شود.
نمادپردازی‌های این داستان بسیار ظریف هستند. شخصیت پیرمرد به خوبی اعتقادات کامو را در مورد مذهب نشان می‌دهد، و این اعتقاد او ما را به دیدگاه اگزیستانسیالیستی او رهنمون می‌سازد. این اعتقاد بنیادین که مسیری از پیش تعیین‌شده وجود ندارد و تمام آنچه که هست، وجود ما در این لحظه و راه‌هایی که می‌توانیم (و  باید) از میان آن‌ها انتخاب کنیم است. اینکه هر یک از ما سرانجام باید معنایی برای خودمان بسازیم و راه خود را خلق کنیم. 
کامو در این کتاب بار دیگر توان خود در به تصویر کشیدن فلسفه‌اش را نشان می‌دهد، در قالب تراژدی‌ای که احساسات را جریحه‌دار کرده و تلخی آن بر زبان می‌نشیند. داستانی قوی با انبوهی از دیالوگ‌های پرمعنی، و شاید این یکی از بهترین‌ها باشد: "خوابیده است. او حساب‌های خود را با این دنیا تسویه کرد. از این پس همه چیز برای او آسان خواهد بود، فقط از رویایی پر از تصویر به رویایی بدون رویا تبدیل می شود. و آنچه برای دیگران به معنای فقدانی وحشتناک است برای او چیزی جز خواب بی پایان نخواهد بود."
          

            فکر می‌کنم دو دسته آدم وجود داشته باشه.
دستهٔ اول کسایی‌ان که کتاب‌ها رو مطالعه می‌کنن و بعد با اشتیاق به نقدشون می‌پردازن. دستهٔ دوم ابتدای کتاب متولد می‌شن و تا آخرش زندگی می‌کنن.
اگه مثل من جزء دستهٔ دوم هستید، این کتاب قراره اعصابتون رو خرد کنه و حالتون رو بد کنه. در حال حاضر به این فکر نمی‌کنم که یه اثر ادبی از فلان نویسنده رو تموم کردم. فقط می‌دونم نباید با شرایط بد این کتاب رو می‌خوندم و بدترش می‌کردم. کاش قبلش می‌دونستم!
          

            این دومین نمایشنامه ای بود که از کامو خوندم و همچنان کالیگولا بنظرم بهتره.
`
سوءتفاهم داستان زندگی یک مرد جوان و همسرش.
مرد بعد از ۲۰ سال به خونه خودش که یه جور هتل و مهمان سرا هست برمیگرده و میخواد یه جورایی خواهر و مادر خودش رو خوشحال و هیجان زده کنه چون تو این بیست سال هیچکدوم خبری از دیگری نداشتن.
اینجاست که نمایشنامه تازه شروع میشه.
پسر، مادر و خواهرش رو میبینه، اما اون ها هیچ تصوری از اینکه این چهره براشون آشناس ندارن.
حالا پسر دنبال اینه که چطور و چگونه خودش رو به اون ها معرفی کنه، یه جورایی میخواد یه بازگشت شکوهمند رو برای خودش به پا کنه... از اون طرف مادر و دختر خودشون داستان عجیبی داره زندگیشون و شغلی که دارن...
`
خلاصه، از اون نمایشنامه های خوبه، و جذاب و گفت و گو ها هم خیلی خوبه
ترجمه آقای دیهیمی هم درجه یک
`
کامو میگه:
فهمیده ام که همه بدبختی انسان ها ناشی از این است که به زبان صریح و روشن حرف نمیزنند!
چیزی که در سوء تفاهمش به خوبی به نمایش در آورد
          

            سوءتفاهم 
اثر اگزیستانسیالیستی دیگر در وصف انسانیت قرن بیستم و شباهت آن با ماشینی که ساخته فکر بشر قرن نوزدهم است . در اینجا فردی برای آزادی اختیارش دست به کاری می زند که مردم عادی نمی کنند ، و سزای این کارش مغلوب شدن توسط نیروی وقایع است . همچون یک مهره از مهره های ماشینی که می خواهد رفتاری برای خودش و تعبیری مخصوص به خودش انتخاب کند .و این انتخاب در خور کار ماشینی انسانیت قرن بیستم نیست و به ناچار باید با کنار گذاشتن این مهره نافرمان جبران شود .
          

            
مادر و دختری تنها مسافرخانه ای دارند که از طریق آن گذران زندگی می کنند. دختر رویای دریا و شهرها و مکان های دیگر را در سر دارد و برای رسیدن به آن ها مادرش را هم با خود همراه می کند. هر از چندگاهی مسافری وارد مسافرخانه می شود که انگار دست سرنوشت او را وسیله ای قرار داده، برای تحقق آرزوی های دختر. چون شبانه توسط مادر و دختر به قتل می رسد تا پول هایش برای آن امر مهم ذخیره شود... این روند ادامه دارد تا اینکه ژان - پسر این خانواده که بیست سال پیش آن ها ترک کرده بوده است - وارد مسافر خانه می شود.

 

* در این نمایشنامه هم مثل کتاب های دیگر کامو پوچی و سوال های فلسفی که انسان را به گیجی سوق می دهد، موج می زد.

** پیشنهاد می کنم اگر می خواهید این کتاب را بخوانید، مقدمه را بعد از تمام شدن کتاب بخوانید. چون تحلیل و فاش کردن کل داستان از لطف آن می کاهد.

*** منفعل بودن شخصیت های داستان های کامو حرصم را در می آورد. آن ها خیلی راحت خودشان را به شرایط می سپارند، خیلی سریع قانع می شوند، و انگار که حوصله ی تلاش و جنگیدن را ندارند. در طی خواندن این نمایشنامه بارها دوست داشتم یقه ی ژان را بگیرم و سرش داد بزنم. یا بروم بنشینم جلوی مادر، و از او خواهش کنم این قدر بی تفاوت نباشد.


          

            زیبا ،جذاب و تاثیر گذار .
قویتر و جذابتر از کالیگولا

          

            تنهایی؛ مفهومی که به نظرم سوءتفاهم نوشته شده که آن را تداعی کند. شخصیت ها هر کدام به نحوی دنبال گمشده هایی هستند که همه آن مقوله‌ها تنهایی را در پس خود پنهان دارند که شاید در بعضی از آنها در مواقع خاص ناگهانی نمود میکند و در دیگری عیان آن را بر زبان می‌آورد و دیگری وقتی تنها میشود آن را حس می‌کند. تنهایی ابدی و ازلی ما انسانها در این نمایشنامه به خوبی به تصویر کشیده شده است. 
          

            یه نمایش نامه از آلبرکاموی جذابِ لعنتی😊
این کتاب روبعدازکالیگولا دومین نمایش نامه ای بود که ازآلبرکامو خوندم.تلخ اماجذاب 
مادر ودختری که مسافرخونه ای دارن که به خاطر هدفی که دارن مسافران رو به قتل میرسونن
تا مسافر آخر.....
بقیه ماجرای خواندنی رو باید خودتون بخونید
          

            سلام و تبریک سال نو
نمایشنامه سوءتفاهم عجیب خواننده را به سمت پوچی می‌کشاند و هرچه جلوتر میرود همه شخصیت های نمایشنامه برای بهتر زندگی کردن می‌جنگند و این همان فلسفه کامو ست