کاترین:  بیا موضوع جنگ رو کنار بزاریم. 
هنری: خیلی سخته! چون دیگه هیچ کناری نمونده که جنگ رو اونجا بزاریم

وداع با اسلحه داستان جوانی آمریکایی است که داوطلبانه وارد ارتش ایتالیا شده . عاشق دختری به نام کاترین میشود و سختی های زیادی را تحمل میکند تا از جنگ فرار کند...
داستان عشقیست که در بطن جنگ شکل میگیرد و با پایانی تلخ، تمام میشود
داستان جنگیست که بی رحمانه حتی آنهایی که موفق میشوند از دستش فرار کنند را به کام مرگ میکشد و جز مرده ای متحرک از آنها باقی نمیگذارد.

این رمان دقیقا نقطه مقابل داستان یک انسان واقعی است . پوریس پوله وی در یک انسان واقعی خلبان جوانی را تصویر میکند که علیرغم سختی های فراوان و از دست دادن پایش در میدان جنگ ، تلاش میکند دوباره به میدان باز گشته و یکبار دیگر حمله ی هوایی به دشمن را تجربه کند . 
با اینکه جنگ طلب نیستم و از جنگ دل خوشی ندارم ولی از رمان هایی مثل «داستان یک انسان واقعی» بیشتر خوشم می آید. روح حماسه را بیشتر از ترس و فرار از جنگ دوست دارم.

وداع با اسلحه را بخوانید چون یک شاهکار است. همینگوی با اینکه این داستان را با قلمی بسیار سبک و روان نوشته ولی جنگ را استادانه توصیف کرده و تصاویری خلق کرده که مطمئنا مدتها در ذهن خواننده خواهد ماند.
.
          

            کلا اگر عاشق مسافرت کردن و تجربه سایر فرهنگ های دنیا هستید ولی شرایط مناسبی برای از نزدیک دیدن ندارید، ارنست همینگوی کاملا میتونه گزینه مناسبی براتون باشه. با همینگوی در وداع با اسلحه، تجربه زیسته خود نویسنده رو بعنوان امدادگر ارتش ایتالیا در جنگ جهانی اول مشاهده می کنیم. این کتاب بسیار زیبا بود و میشه گفت با تموم شدنش اشک ریختم. همینگوی کلا گرینه مناسبی برای مخاطبانی است که از درشت گویی گریزان اند.
          

            یک. وقتی که در حال خواندن این کتاب بودم، احساسات متنقاصی به من دست می‌داد. گاهی حوصله‌ام را سر می‌برد و گاهی واقعا نمی‌شد کتاب را زمین گذاشت. راوی ماجرا مدام از جنگ و رنج‌هایش به رابطه‌ی عاشقانه و مشروب پناه می‌برد، این هجوم احساسات متناقص به خواننده ناشی از همین دوگانه‌ی آرامش عشق و جنون جنگ بود. دوگانه‌هایی پررنگ: دوستی و جنگ. واقعیت و خیال. آزادی و گرفتاری. و در آخر دوگانه‌ی اصلی: اراده‌ی معطوف به زندگی و هجوم مرگ.
دو. قصه‌ی کتاب به وضعیتی که امروز درگیرش هستیم بسیار نزدیک است. آشوب کرونا. بیرون از خانه آشوبی عظیم برپا است و گویی کاری هم از دست مردمان جهان برنمی‌آید. هر لحظه ممکن است مرگی ناگهانی به سراغت بیاید و امتداد تو را در جهان ناتمام بگذارد. از این آشوب، از این ناتوانی، همه به خلوت خزیده‌ایم و امیدواریم ماجرا به زودی پایان بگیرد. اما خیلی وقت‌ها ماجرا و آشوب دیگر برای ما تمام نمی‌شود. بچه‌ای مرده متولد می‌شود، عزیزی از دست می‌رود، عشقی ناکام می‌ماند و زخمی روی صورتت می‌نشیند که همیشه به یادگار باقی می‌ماند و شرایط دیگر برای تو، نه در خلوت و نه در خیابان عادی نمی‌شود. آشوب برای همیشه در وجودت حکم‌فرما می‌شود.
سه. جنگ و هر چیزی که زندگی آدم‌ها را در دوره‌ای تحت تاثیر قرار می‌دهد شاید به لحاظ تاریخی، در روزی شروع شود و در روزی دیگر متوقف شود. اما هیچ‌وقت تمام نمی‌شود. تا ابد در وجود آدم‌ها و رنج‌هایشان امتداد پیدا می‌کند. تمام.
          

            به نام او

کمتر نویسنده ای به مانند همینگوی پیدا میشود که اینقدر تجربه زیستی داشته باشد و تمام این تجربه ها در آثارش منعکس باشد ، سفر، جنگ، ورزش ، شکار، 
عشق و ... واقعا از این منظر همینگوی بی نظیر است
 وداع با اسلحه هم یکی از رمانهای بسیار زیبای همینگوی است که حاصل همین تجربه ها ست، جنگ، عشق به عبارتی عاشقی در جنگ

یکی از چالشهای من در رمان خوانی این است که در بعضی مواقع آخر رمانها از خاطرم می رود. این علاوه بر حافظه نه چندان قوی من میتواند علتهای دیگری داشته باشد ولی آنچه که در اینجا میخواهم بگویم این است که پایان بندی وداع با اسلحه را هیچ زمان فراموش نخواهم کرد و تلخیش در جانم باقی خواهد ماند و همین پایان بندی است که وداع با اسلحه را از یک اثر ادبی خوب به یک شاهکار بدل میکند

ترجمه اثر هم حرف ندارد بسیار شیرین و خواندنی ست

خلاصه اگر میخواهید یک رمان عاشقانه دوست داشتنی بخوانید وداع با اسلحه را از دست ندهید
          

            اگه دنبال کتابی هستید که نویسنده در 400 صفحه شمارو مسخره کنه و بعد از تمام شدندکتاب بنشینید و حرص بخورید، کتاب خوبی رو انتخاب کردید!

ایده ی داستان شاید فقط به درد فیلم‌نامه شدن میخوره و ماجرای عشقی داستان و حتی ماجرای جنگی بسیار آبکی و وحوصله‌سربره.
پس وقتتان را تلف نکنید، فیلم رو ببینید و سمت این داستان نروید
:|
          

            واقعا دلیل استقبال از این کتاب را نمیفهمم. احتمالا صرف اینکه اسم همینگوی روی کتاب است یک عده را مجبور به توصیفات عجیب و غریب از کتاب کرده. شاید اگر نام نویسنده روی جلد تغییر میکرد نظرات منفی بیشتری به چشم می‌آمد.
حتی ترجمه جناب نجف دریابندری، که حقیقتا احترام ویژه‌ای برایشان قائلم، در این کتاب خیلی تو ذوق می‌زد.
          

            کتاب عجیبی بود برای من. گاهی حس میکردم اصلا متوجه نمیشم داستان داره چطور پیش می‌ره و انگار از نظر علی معلولی یه ایرادی داشت و گاهی هم خیلی غرقش شدم. جاهایی کند بود و جاهایی کاملا آدم رو همراه می‌کرد. در عین حال به عنوان یک رمان جنگ خیلی خوب بود و فضایی از جنگ جهانی و نیروهای نظامی رو برام ترسیم کرد.
          

            خیلی معمولی بود، خیلی...
توقع خیلی بیشتری داشتم، اصلا نگرفت منو
در ترجمه هم با وجود اینکه کار‌ نجف دریابندری هست، حس میکنم اشکالاتی وجود داره و ویراستاری جدی میخواد
          

            راستش با چیزی که توقع داشتم فاصله داشت.
انتظارم خیلی بیشتر بود.
توصیف های بسیار خوب و دیالوگ های کوتاه
برجسته ترین نکاتی استک هبه چشم میادو
 من ترجمه نجف دریابندری نشر امیرکبیر رو خوندم
که نیاز جدی به ویراستاری داشت.
          

            وقتی یکی از بهترین اثر‌های یک نویسنده معروف و حرفه‌ای را می‌خوانی این طبیعی است که کتاب به راحتی از دستت رها نشود! و این نوع کتاب‌ها هستند که نه تنها قدرت ایجاد دوستی با کتاب را دارند، بلکه این رابطه را هم به شکل ویژه‌ای تقویت می‌کنند.

در مورد این کتاب نمی‌دانم چه باید بگویم، حال که تمام شده حسی متفاوت دارم و احساس می‌کنم آدمی دیگر هستم، حسی که نمی‌توان به زبان آوردش؛ باید کتاب را بخوانید تا بفهمید من چه می گویم؛ و شاید هم خوانده باشید و بگویید که من چرت می‌گویم، ولی این حس واقعا وجود دارد.



بعضی از قسمت‌های کتاب به خاطر عدم آشنایی من نسبت به جنگ‌جهانی اول و بعضی از کشور‌های اوپایی گنگ به نظر می‌آمد، برای بار بعدی که می‌خواهم این کتاب را بخوانم حتما در مورد این موارد اطلاعاتی کسب خواهم کرد تا بهتر فردریک هنری را درک کنم، به نظرم شخصیت جالبی داشت!



در مورد این ترجمه که خوانده‌ام(ترجمه هانیه چوپانی)؛ اولا که بدون توصیه کسی و هیچ پیش زمینه‌ای به صورت اتفاقی با این ترجمه برخوردم و عنادی بر آن ندارم و حتما سعی خواهم کرد ترجمه‌های دیگر را هم بخوانم، ولی این ترجمه هم خوب بود و کارش را  به درستی انجام داده بود.
          

            راوی داستان یه حالت بیگانه ، بیخود و بیجهت ای داره انگار که از اقوام نزدیک مورسو کامو باشه
روایت کنده خیلی کند ، ودر ادامه تکراری هم میشه ، البته نمیدونم شاید نویسنده میخواست خواننده رو از جنگ خسته کنه
اما به هرحال از صفحه ۲۰۰ تا ۳۰۰ به زور خونده میشه 
اما یه شخصیت توی این کتاب هست که همه این چیز ها رو میشوره و وداع با اسلحه رو تبدیل به یه شاهکار میکنه 
کاترین ! تا اینجا بنظرم کاترین جزء ۵ تا زن روانیه دنیای ادبیاته