از نیمه کتاب به اون سمت، صفحه به صفحه ش رو به سختی میشه خوند و جلو رفت. اشک مانعه!

ماجرا ماجرای تاوان با هم بودنه. اینکه ببینی که از بودنش زجر می‌کشه و خودخواهانه بخواهی که تا همیشه کنارت باشه. داستان داستان اون لحظه ای هست که پا می‌ذاری روی دلت تا دیگه خودخواه نباشی و کسی که دوستش داری آزاد باشه.

و این کتاب، عاشقانه ای ورای تمام عاشقانه های دیگه ست
        

          الان نیم ساعت است که به مانیتور کامپیوتر خیره شدم و سعی می کنم چیزی بنویسم....حرف زیاد برای گفتن دارم ولی...
چند سال پیش یه جفت دوقلو در کلاس داشتیم که چون تازه آن سال وارد مدرسه مان شده بودند و کمی هم با بقیه تفاوت داشتند، با بچه های دیگر زیاد گرم نگرفته بودند...تفاوت زیاد نه...مثلا این که سر کلاس هم چادرشان را بر نمی داشتند. (معلم هایمان مرد بودند.) من چون نیمکت پشتشان می نشستم تا حدودی می شناختمشان. خیلی مودب بودند. همش لبخند می زدند. دوست داشتند به همه احترام بگذارند. چیزایی که در جو مزخرف مدرسه مان خیلی کم بود.
یه روز یکی از دوستان نزدیکم بهم گفت:" می دونی این دو تا فرزند جانبازند؟ لابد خیلی خشکه مقدس و اعصاب خورد کنن!!!!!"
این را تعریف کردم که بگویم از قضاوت های الکی دیگران متنفرم.

در قسمتی از کتاب نوشته بود "توقع داشت روز جانباز از بنیاد یکی زنگ بزند و بگوید یادشان هست" متنفرم از این که محکم نمی توانم بگویم "یادمان هست"...
        

          در این کتاب، فرشته ملکی از زندگی بیست‌ساله‌اش با جانباز شیمیایی شهید منوچهر مدق گفته است: از عاشق شدنشان در 21 بهمن 57 تا پرواز منوچهر در 2 آذر 79.
کتاب را تا آخر باید بخوانی تا بفهمی چطور یک زن، بعد از بیست سال، به شوهرش اجازه می‌دهد تا برود.

هفته‌نامه‌ی همشهری جوان، شماره‌ی 17، 17 اردیبهشت 1384.
        

          کل ماجرا را توی مشتم فشار می‌دهم، افشانه‌اش می‌شود یک جمله و از میان انگشتانم سر می‌خورد. 
« ‏فاش بگویم هیچکس جز آنکه دل به خدا سپرده است رسم دوست داشتن نمی‌داند»(شهید آوینی) 
عشق، این چیزی که هنوز نمی‌دانم مخلوق است یا خالق، همین چیزی که آدم‌ها در وهم و واقعیت به دنبالش می‌گردند که نمیدانم عشق را به دام خود بیندازند یا خود را در دام عشق بیفکنند!
ماجرا همین است؛به نام خدا، عشق. 
روایت منوچهر و فرشته سرنخ است برای آدم‌ها. اصلا تو بگو انگار ملاک تشخیص عشق است با چیزی که خود را در قد و قواره‌ی عشق جا می‌زند. 
عشق منوچهر انقدری بزرگ بود که این دنیای کوچک و تاریک برایش تنگ بود
پس عشقش را جاری کرد به سمت فردای این دنیا، به سمت خدای این و آن دنیا
به مقصد ابدیت... 
و کدام عاشقیست که عشقش را ابدی نخواهد و نداند؟ 
قصه‌ی منوچهر و فرشته را پیشنهاد می‌کنم
برای تو که می‌خواهی رسم عاشقی بدانی 
 و ببینی این عشق از قعر زمین تا آسمان چگونه پروازت می‌دهد به همراه شورِ شیرینِ اشک. 
و تو چه می‌دانی ای فرزند آدم که عشق چیست؟ 
که عشق مقصدی جز او ندارد و هر که به او دل نسپرده رسم عاشقی نمی‌داند.
 
        

          نمی‌دونم چند ساله بودم که این کتاب رو خوندم، عاشقانه‌ترین کتاب روایت زندگی مشترک شهدا از زبان همسرشون بود به نظرم. عاشقانه تر از یادت باشد.

«منوچهر مدق؛ به روایت فرشته ملکی همسر شهید (جلد اول)» را از طاقچه دریافت کنید
https://taaghche.com/book/53733
        

          به جرات میتونم بگم از بهترین های مجموعه ی اینک شوکران ، روایت همسر شهید مدق هست... حتما بخونید
        

          گریه خوندن کتاب و برام سخت کرد اما الحق که عاشقانه های شهدا جاودانه است ..
        

          کتاب خیلی خوبی بود پر از عشق از زندگی شهید منوچهر مدق به روایت همسرشون
ولی کاش فیلم ش رو بعد خوندن کتاب میدیدم : فیلم دلتنگی های عاشقانه با بازی میترا حجار و محدرضا فروتن فیلم رو هم دوست داشتم ولی با کتاب گریه کردم
بعد کتاب مصاحبه همسر شهید مدق در برنامه روایت فتح فصل اول نیمه پنهان ماه رو دانلود کردم میخوام پک کامل بشه 
        

          زیبا و تاثیرگذار و تکان دهنده بود و دوست داشتنی
        

          زندگی یک عاشق واقعی...بی نظیر بود.
        

          برای بار سوم خواندمش. همسرم که دستم دیدش، گفت دوباره می‌خونی و دوباره گریه می‌کنی؟ توی دلم گفتم اون گریه‌ها مال جوونی بود  فکر نکنم این بار.... اما باز هم نتوانستم جلوی گریه‌ام را بگیرم. این بار اما برداشتم از این کتاب متفاوت بود با ۲۰ سال پیش در مجردی و چند سال بعدش در ابتدای راه تاهل که خوانده بودمش.
        

          [یک  بار وصیت کرد «وقتی من را گذاشتید توی قبر، یک مشت خاک بپاش به صورتم.» 
پرسیدم «چرا؟»
گفت «برای این که به خودم بیایم. ببینم دنیایی که بهش دل بسته بودم و به خاطرش معصیت می کردم یعنی همین.»  
گفتم «مگر تو چقدر گناه کرده‌ای؟»
گفـت «خـدا دوسـت نـدارد بنده هـاش را رسـوا کنـد. خـودم می دانـم چه کاره‌م.»]

[این همه چیز توی این دنیا اختراع شده، اما هیچ اکسیری برای دلتنگی نیست.]

واقعا محشر بود، چند دقیقه پیش خوندنش رو تموم کردم اما هیچ جوره نمی‌تونم احساسم موقع خوندنش رو وصف کنم.
        

          لطیف و روان…
        

          هجدهمین کتاب آموزشی
آغاز: ۰۲/۶/۲۵ پایان: ۰۲/۶/۲۶

اولین بار کتاب شهید مدق را در دوران راهنمایی خواندم. بابا به من سفارش کرده بودند که آن موقع سراغش نروم، اما یواشکی رفتم سراغ کتابخانه بابا و یک ظهر تابستانی پشت در اتاقشان خواندم و گریه کردم. بار دوم دبیرستانی بودم در اردوی راهیان نور و در اتوبوس و بین مقصدهایمان خواندیم و گریه کردیم. بار سوم را در پادگان شهید ادیبی خواندم و گریه کردم حتماً باز هم می‌خوانمش... 
چقدر که ما مدیون شهدا و خانواده‌هایشان هستیم. شب آخر آموزشی است و فردا پیش از ظهر برمی‌گردیم. دلم بیشتر از همیشه تنگ خانواده است. کتاب را هنگام نگهبانی از نمازخانه تمام کردم. آخر مگر نمازخانه نگهبان می‌خواهد؟  ساعت ۲۰:۵۵
مقابل در آهنی زشت و بدقواره نمازخانهٔ بدبوی پادگان
میم.جیم
        

          کاش می‌شد به این زن و شوهر مجاهد بیشتر از ۵ ستاره داد ...
        

          می خوام هیچی نگم...
فقط اونجایی که گفته بود چون مدتی چادرم رو کنار گذاشته بودم خیلی طعنه می شنیدم و اونجایی که خواب شهید رو با تفکرات مسموم خودشون براشون تعبیر کرده بودن، نتونستم گریه نکنم ...
        

          بسم الله الرحمن الرحیم
خیلی دوستش داشتم... فراتر از تصور
خصوصاً آخرش، جایی که منوچهر به هوش می‌آید و از فرشته می‌خواهد رهایش کند...
و فرشته فکر می‌کند: من تا حالا منوچهر رو برای خودم خواستم، نه خودش. 
و دل می‌کند...

چقدر آدم‌ها را برای خودمان می‌خواهیم؟
        

          و چه سخت است دل کندن از عشق...

روایت عاشقی تا لحظه سخت وداع و جدایی

چیزی که من رو اذیت میکرد قاطی بودن گفته های راوی با جاهایی که از خود زبان همسر شهید بود این مشخص نبودن نثر رو سخت و اذیت کننده میکرد

        

          این همه چیز توی دنیا اختراع شده،اما هیچ اکسیری برای دلتنگی نیست
        

          هر چه خوبان همه دارند تو یک جا داری...