اولین کتاب داستانی که صوتی خواندمش. با صوت وحید آقاپور در طاقچه‌. خیلی سختم بود و خیلی هم طول کشید گوش دادنش، چون دیربه‌دیر سراغش می‌آمدم. از آن کتاب‌ها بود که اگر چاپی‌اش هم دستم بود، دوست نداشتم تند تند بخوانم که تمام شود و ببینم تهش چه شد. از آنها که در لابلای سطرهایش درس زندگی‌ است. اگر روزی چاپی‌اش دستم برسد، خواهم خواندش. دلم می‌خواهد به چند طلبه جوان بدهم بخوانند و نظرشان را بگویند. خصوصا یکی که نقاط مشترک زیادی با طلبه داستان داشت.
خداقوت آقای رکنی! خداقوت آقای آقاپور!
ممنون که لذت یک کتاب خوب را به من چشاندید. و ممنون از استاد عزیزی که کتاب را معرفی و توصیه کردند.
        

                برای بار سوم خواندمش. همسرم که دستم دیدش، گفت دوباره می‌خونی و دوباره گریه می‌کنی؟ توی دلم گفتم اون گریه‌ها مال جوونی بود  فکر نکنم این بار.... اما باز هم نتوانستم جلوی گریه‌ام را بگیرم. این بار اما برداشتم از این کتاب متفاوت بود با ۲۰ سال پیش در مجردی و چند سال بعدش در ابتدای راه تاهل که خوانده بودمش.
        

                نوع روایت داستان جالب و بدیع بود برام. اینکه خطاب همسر شهید به خود شهید بود و حالت تجدید خاطرات داشت.