چقدر حیفه که تو ایران داستان کوتاه زیاد طرفدار نداره.
یک مجموعه داستان از چند نویسنده‌ی خوب. 
هرکدوم با یه فضاسازی متفاوت و پایان‌هایی که باعث میشه آدم کمی مکث کنه و با عجله نره سراغ داستان بعدی.
در نهایت یه غمی ته دل آدم می‌شینه. 
اما غم آزاردهنده نیست. یه حس قابل لمسه.
          

            خیلی خوب بود! 
این کتاب منو با چندتا از نویسنده های خوب زندگیم آشنا کرد و تقریبا اولین مواجه من با داستان کوتاه جدید بود.
انتخاب هوشمندانه داستان ها و ترجمه روون مترجم این کتاب رو به کتابی خوش خوان و لذتبخش تبدیل کرده که میتونه دروازه وورد خوبی به داستان کوتاه امروز باشه.
          

            تو گرو بگذار، من پس مى گيرم : 5
شيرينى عسلى :4.5
تعمیرکار : 4.5
فلامینگو : 4
کارم داشتی زنگ بزن : 5
زنبورها،بخش اول : 4
خوبی خدا : 5
آفای رییس جمهور : 4
جهنم-بهشت : 5

+خوبی خدا : عکس ها همیشه عصبی اش میکردند؛ همیشه چیزهایی را نشان آدم میدادند که دیگر وجود نداشتند؛ تمام شده بودند,رفته بودند : یک لحظه , یک لبخند, یک آدم, و گاهی حتی کل یک کشور.

شايد همه ى داستان ها لايق ٥ نبودن، ولى كلِ كتاب، فوق العاده بود! همه چيزش خيلى خوووووب بود :]
+با تشكر از آرمينكِ عزيزم :)*
          

            بسم الله الرحمن الرحیم

((می‌گویند اگر رمان را به فیلم بلند تشبیه کنیم، داستان کوتاه عکسی از یک لحظه‌ی زندگی است. با این تعبیر، می‌توان گفت مجموعه‌ی حاضر آلبومی است از ۹ قطعه ((عکس))، ۹ تصویر از زندگی، که ظرف شش سال گذشته، از نشریات ادبی آمریکا برگزیده‌ام. فضای آنها با هم متفاوت است اما همگی یک وجه مشترک دارند: ساده‌اند.))
امیر مهدی حقیقت، صفحه ۶ کتاب

شاید برای ناآشنایان با ادبیات آمریکا، ادعای ساده بودن داستان‌ها از طرف مترجم، ادعایی بی‌اساس بدانند و این داستان‌ها را زیادی سخت و غیرقابل درک بدانند. اما در قیاس با داستان‌های هم‌نسلان این نویسنده‌ها یا شاید دیگر داستان‌های همین نویسندگان، داستان‌هایی ساده‌ به حساب می‌آیند. مثلا کافی است داستان‌های شهرت از آرتور میلر، خانه کاغذی از نورمن می‌لر، مدرسه از دانلد بارتلمی، بشکه جادو از برنارد مالامود و... را با داستان‌های این مجموعه مقایسه کنید تا متوجه سادگی این داستان‌ها بشوید.

به جز هاروکی موراکامی، ریموند کارور، جومپا لاهیری و (شاید) شرمن الکسی پنج نویسنده دیگر در ایران کم‌تر شناخته شده‌اند و از میان آن‌ها فقط الکساندر همن کتابی مستقل دارد.

پنج‌ داستان از نه داستان این مجموعه به مواجهه فرهنگ‌های متفاوت با فرهنگ آمریکایی می‌پردازند:

تو گرو بگذار، من پس می‌گیرم از شرمن الکسی.

شرمن الکسی در این داستان به سرخ‌پوست‌ها در جامعه‌ی مدرن آمریکا می‌پردازد. زبان طنازانه و سرعت بالای داستان قدرتی به آن بخشیده که به جرئت می‌شود آن را بهترین داستان این مجموعه دانست. 

شیرینی عسلی از هاروکی موراکامی.

داستانی که هر چند با شخصیت‌هایی ژاپنی و در شهر توکیو می‌گذرد، اما کاملا متاثر از فرهنگ آمریکایی است و شاید نشانه‌ای از تغییرات جامعه‌ی ژاپنی و حرکت‌شان به سمت فرهنگ آمریکایی است.

زنبورها، بخش اول از الکساندر همن.

الکساندر همن نویسنده‌ای بوسنیایی است که در سال ۱۹۹۲ به آمریکا مهاجرت کرد. شخصیت‌های این داستان او هم بوسنیایی‌هایی هستند که به خاطر جنگ بوسنی به آمریکا و کانادا مهاجرت کردند.

خوبی خدا از مارجوری کمپر.

داستان یک فارغ التحصیل ژاپنی که مسیحی بسیار معتقدی است و در آمریکا به شغل پرستاری از بیماری غیر قابل درمان مشغول است و در اثر این کار اعتقاداتش دچار خدشه می‌شوند.

جهنم_بهشت از جومپا لاهیری.

روایت ‏تحلیل رفتن هندی‌ها در جامعه‌ی آمریکا.

سه داستان تعمیرکار از پریسوال اورت، فلامینگو از الیزابت کمپر فرنچ و کارم داشتی زنگ بزن از ریموند کارور به روان‌های رنجور می‌پردازند. البته داستان تعمیرکار در سبک رئالیسم جادویی است و دو داستان دیگر رئال هستند.

داستان جناب آقای رئیس جمهور از گیب هادسون روایتی(در قالب نامه) از جنگ خلیج فارس و تبعات آن است.

هر چند این مجموعه داستان در سطح مجموعه داستان‌هایی مثل به انتخاب مترجم و لاتاری، چخوف و داستان‌های دیگر نیست(و البته هدف مترجم از گردآوری این داستان‌ها این نبوده)، اما مقدمه‌ای خوب برای خواندن آن مجموعه داستان‌ها است. همچنین کتابی عالی برای ساعات خستگی از داستان‌های سخت و طاقت‌فرسا محسوب می‌شود.
          

            «خوبی خدا» مجموعه‌ای متفاوت از دست نوشته‌های ۹ نویسنده معاصر آمریکا است. 
مجموعه‌ای که در آن «ریموند کارور»، «هاروکی موراکامی»، «شرمن الکسی»، «الکساندر همن»، «پرسیوال اورت»، «گیب هادسون»، «الیزابت کمپر فرنچ»، «مارجوری کمپر» و «جومپا لاهیری» داستان‌های خود را به مخاطب معرفی می‌کنند.

شاید بتوان گفت این مجموعه داستان، شبیه ضیافتی متفاوت است که در آن هر مهمانی نزد میزبان خود رفته و به گفتگو می‌نشیند.
          

            به نام او

بعد از سالها خواندمش؛ و تقریباً می‌توانم بگویم تمام داستان‌هایش را دوست داشتم هیچ‌کدام فوق‌العاده نبود ولی بیشترشان به‌طرز تحسین‌برانگیزی خوب بود. گویا اصلا قصد نویسنده‌ها هم بر این نبوده داستان‌های فوق‌العاده بنویسند. تمام داستان‌ها سرشار از روحی انسانی و ظرایف و لطایفی هنرمندانه بود؛ داستانِ خوبی خدا، فلامینگو، شیرینی عسلی و جهنم-بهشت از همه زیباتر بود. دو نکته جالب هم از خواندن این مجموعه دستگیرم شد اینکه بیشتر داستانها روایتگر زندگی اقلیت‌ها مهاجران و مطرودان جامعه امریکا بود و دوم اینکه نویسندگان زن به‌مراتب داستان‌های قوی‌تری داشتند.