یادداشت محمدامین اکبری

                به نام او

بعد از سالها خواندمش؛ و تقریباً می‌توانم بگویم تمام داستان‌هایش را دوست داشتم هیچ‌کدام فوق‌العاده نبود ولی بیشترشان به‌طرز تحسین‌برانگیزی خوب بود. گویا اصلا قصد نویسنده‌ها هم بر این نبوده داستان‌های فوق‌العاده بنویسند. تمام داستان‌ها سرشار از روحی انسانی و ظرایف و لطایفی هنرمندانه بود؛ داستانِ خوبی خدا، فلامینگو، شیرینی عسلی و جهنم-بهشت از همه زیباتر بود. دو نکته جالب هم از خواندن این مجموعه دستگیرم شد اینکه بیشتر داستانها روایتگر زندگی اقلیت‌ها مهاجران و مطرودان جامعه امریکا بود و دوم اینکه نویسندگان زن به‌مراتب داستان‌های قوی‌تری داشتند.