یادداشت‌های زینب ملکی (58)

          این کتاب هیچ چیز جذابی نداشت! 
صرفا چند تا تئوری و احتمال رو بیان می‌کرد که هیچ تاثیری در زندگی حال حاضر نداره.
        

          در کل نه داستان اتفاق غیرمنتظره‌ای داشت نه روایت مرموزی اما جالبه که کشش داستان حفظ شده بود! 
یک داستان کلاسیک و ساده با ترجمه‌ای روان که برای یک‌بار خوندن خوب بود. 
        

          در مجموع کتاب خوبی بود و ارزش یک بار خوندن رو داشت.
هر الگویی که می‌خواست بیان کنه رو خیلی خلاصه و با شکل و نمودار توضیح داده بود که این نقطه قوت کتابه. اما می‌شد الگوهای ثابتی رو در همین الگوها هم پیدا کرد که مشخصه‌هایش عوض شده، پس نمی‌شد گفت ۵۰ تا الگوی متفاوته.  از طرفی بعضی الگوها هم برای همه کاربردی نبود و این نقطه ضعف کتاب بود.
        

          حدود دو سال پیش شروع به خوندن این کتاب کردم! قطعا خوندن ۲۵۰ صفحه انقدر طول نمی کشه؛ اما عمل کردن بهش، چرا! 
بعضی فصل‌ها را حتی بالای ۱۰ بار خوندم و تقریبا حفظم. یکی از بهترین کتاب‌هاییه که می‌تونم بارها بخونمش و باز حرفی برای گفتن داشته باشه.
توصیه‌ام اینه که حتی اگر علاقه‌ای به کتاب‌های توسعه فردی و غیرداستانی ندارید یه شانس به این کتاب بدید. البته که فقط با خوندن  چند برگ معجزه نمی‌شه و تاثیرش رو باید با تجربه به دست آورد. 
مورد آخر، اسم اصلی این کتاب «عادت‌های اتمی» هست، حواستون باشه که محتوای هر دو کتاب یکیه! 
        

          این کتاب قنده 😍
در کنار معمای قوی و فضای دلچسب کتابخانه، اشاره به نویسنده‌ها و کتاب های شاهکار، اهمیت و ارزش کار گروهی رو هم نشون میده. بخشی از ریتم اواسط کتاب کُند میشه که با جلو رفتن داستان نه تنها جبران میشه که تا آخرش لبخند از لب‌هاتون نمی افته. 
لمونچلو هم رفت جز کارکترهای مورد علاقه‌ام!
        

          تصویرسازی‌هاش عالیه
        

          برای پرواز چی نیاز داریم؟ بال؟ نه، فقط یه کتاب خوب.

عالی بود، هم داستان، هم تصویرسازی‌هاش
        

          هم محتوای کتاب هم تصویرسازی‌هاش خیلی بانمک بود
        

          من کتاب‌های فرد این مجموعه رو بیشتر دوست داشتم. انگار ریتم تندتر و پربارتری دارند.
        

          یه کتاب جمع و جور و حال خوب کن.
داستان در مورد پسر بچه‌ایه که استعدادش در سیستم آموزشی نمیگنجه.
این کتاب فقط کتاب نوجوان نبود برای والدین یا معلم‌هایی که ممکنه با چنین بچه‌هایی هم سر و کار داشته باشند مناسبه.
        

          خیلی خوب، سوگواری رو از زبان یه بچه بیان کرده بود.
اگه کتاب« شاید عروس دریایی» رو دوست داشتید این کتاب رو از دست ندید.
        

          من با ترجمه‌ی خانم شیدا رنجبر رو خوندم 
داستان فضای جذابی داره، ولی اتفاق‌ها رو خیلی دوست نداشتم 
البته من خلاصه‌اش رو خوندم و خب خیلی سرسری بیان شده بود
        

          قرار نبود قصه‌اش انقدر شبیه من و دخترخاله‌ام باشه. خیلی دوستش داشتم
        

          نپسندیدم! 
داستان خیلی قابل پیش‌بینی بود و گفت‌و‌گوها رو الکی کش داده بود.
فقط چون کتاب رو به من معرفی کرده بودند، به این امید خوندم که یه جایی از کتاب شگفت زده بشم که نشدم!
        

          یک حس دوگانه‌ای به این کتاب دارم. خیلی کتاب خوبی بود، ولی مورد پسند من نبود. 
یکی نوشته بود که «کتاب‌های این سبکی خیلی زیاد شده» و من با این حرفش موافقم. 
تنها چیزی که این کتاب رو برای من خاص می‌کرد خود کیتلین بود که نویسنده در بیان دیدگاه و احساسات فردی که آسپرگر داره خیلی توانمند عمل کرده بود.
        

          احساسات بین افراد زنجیره‌وارند، مخصوصا شادی.
        

          اول از همه، ترجمه‌ی روان و خوب کتاب باعث می‌شد با کمترین دقت بیشترین مطلب رو از داستان بگیرم. چون واقعا بعضی وقت‌ها داستان‌های کلاسیک خیلی سخت می‌شن.
با اینکه داستان رو می‌دونستم باز هم از خواندن کتاب لذت بردم.

فقط مشکلم با داستان های کلاسیک اینه که شخصیت‌ها متفاوت نیستند، یعنی به قدر کافی از هم تفکیک نمی‌شن، پیامدش هم اینه که کارهایی می‌کنند که درکشون نمی‌کنم.
شاید اگه قدری که محیط رو توصیف می‌کنند روی شخصیت‌ها کار می‌کردند بیشتر به دلم می‌نشست.
        

          وقتی از استادم خواستم راهنمایی‌ام کنه تا در طراحی‌‌هام پیشرفت کنم، می‌گفت:« کار بقیه رو ببین! از کارهای قوی الهام بگیر! »
ولی هیچ‌کس این‌جوری فرق تقلید و الهام گرفتن رو بهم نگفته بود.
از اون دسته کتاب‌هایی که هزار بار بخونم، برای بار هزار و یکم باز هم می‌خونمش.
        

          در اصل ۴.۵ ستاره
خب این جلد هم تموم شد
        

          خیلی بامزه بود