یادداشت‌های زهرا ابراهیمی (16)

          خیلی دوسش داشتم، اینقدر داستانی از خاندان بنی عبدالمطلب گفتن واقعا هنر نویسنده بود.
        

          فقط آنجایی که از هیلاری کلینتون یاد میکند، هیلاری میگفت برای مناظرات انتخاباتی اوباما از رختخواب بیرون میاد و کت و شلوار میپوشه میره برای مناظره ولی من مدت ها باید فکر کنم چی بپوشم و مدل موهایم چگونه باشد چون مردم و رسانه تک تک آنها را تحلیل می‌کنند.
        

          شیرین عین قند، زبانش اول شخص هست و با اولین جمله خودم شدم زن آقا و تا آخر کتاب که هوا رو نفس میکشید و با نگاه خداحافظی همه جا رو نگاه میکرد گویی خودم در آن روستا بودم. سفر باید این شکلی باشه: طولانی و پر از معاشرت با اهالی 
        

          در حین خواندن کتاب بیشتر لبخندی گوشی ذهنم بود که حاکی از حظ وافر از خوانش کتاب بود و گاه اشک و درنگ نسیبم میشد، آنچه میگفت گویا حرف‌هایی بود که از سال ۹۸ که مادر شدم بارها با خودم مرور کردم، اینکه چقدر مادری امر سیاسی است و در سلسله مراتب قدرت مادرها چه ضعیف واقع شدند.
نویسنده تشریح کرده که ارائه تصویر اسطوره‌ای از مادر درواقع ابزار ارباب قدرت برای مصادره فردیت انسانی مادر است. ساده‌تر بگم:
من و مادرهایی که اطرافم دیدم همه در تلاشیم مادر خیلی خوب و مهربانی باشیم و همه استعداد‌های بچه‌ها رو کشف کنیم، تصویر ما در نظر دیگران زنی خوشحال و خوشبخت باشد و هرچه زودتر به محیط اجتماعی و کار هم برگردیم که کسی نگوید آخر این همه درس خواندی باید پوشک عوض کنی. اما، ما در مورد لحظاتی از مادری که بیش از توانمان خسته‌ایم، از بحران ها و چالش‌های سلسله‌وار خشمگین هستیم، مشکلات متداول شیردهی، بی اختیاری در مورد زمان خوابیدنمان، مشکلاتمان با چهره و بدنمان بعد از زایمان و شب بیداری ها جملگی مسائلی است که ما را آزار میدهد ولی در مورد آن در فضای عمومی صحبتی نمیشود، گویی این مشکلات مادر اصلا مهم نیست. حتی افسردگی بعد زایمان انگاره‌ای است تا مشکلات مادر را پزشکی‌سازی کند و پیش‌افتاده در نظر بگیرد.
بتی فریدان(فمنیست امریکایی) راست می‌گوید: "زنان مشکلاتی دارند که برای آنها نامی نیست."
از همه جالب تر اینکه با مبحث مطالعات مادری آشنا شدم که امیدوارم در سال جدید بیشتر در موردش بخوانم و بیشتر بنویسم.
        

          این روزها مدام به ملاله و تلاشش برای تحصیل فکر میکنم. آن روزها که کتاب رو می‌خواندم به خودم میبالیدم که در کشوری زندگي میکنم که موضوع تحصیل دختران بخشی از زندگی عادی است.
        

          نثر طناز و گیرای کتاب اوقات شب بیداری های مرا پر میکرد، فقط تعجب و حیرت من از ولنگاری خانواده های ایرانی در آن دوران است، بیان رابطه زنان شوهردار همسایه با مردهای داستان و حتی شباهت فرزند دختر خل وضع به ناپدریش هر چند در مقام طنز خنده دار بود ولی برایم عجیب بود. خواندنش را از دست ندهید.
        

          خنده و ترس و درد ارز رایج تمام دنیا هستند."
کتابی انگیزه بخش با داستانی جذاب
        

          کاش خواندن این کتاب پیش شرطی بر داشتن سمت و پستی در ادارات دولتی و نمایندگی مجلس بود. تشبیه استفاده کافه چی در جزیره کیش از دستگاه قهوه ساز به عنوان کتری برقی به نوع بهره برداری ایران از  کاربری مناطق آزاد مثالی بی نظیر در توصیف حکمرانی ایرانی بود.
        

          روایت داستان خیلی اروتیک بود. خواندن این کتاب باعث شد به این فکر کنم که حالا خیلی هم لازم نیست نوجوان ها را به خواندن کتاب های کلاسیک ترغیب کنیم.
        

          ملاصدرا از ستارگانی در سپهر ایران که نادر ابراهیمی به زیبایی زیست عالمانه و زیست عامیانه او را با قلم به تصویر کشیده است.
        

          زمانی که به کرونا مبتلا شدم تحت فشار روحی قرار گرفتم.  چرا که ناقل این بیماری به مادر و پدرم بودم و همزمان مادر و پدر همسرم نیز مبتلا بودند و روحیه همسرم شدیدا افت کرده بود. برای زمان های استراحت خیلی اتفاقی این کتاب و آبنبات هل دار را شروع کردم. موقع خواندن بلند بلند میخندیدم و از نثر طنازانه کتاب لذت میبردم. این کتاب نقش مهمی در حال خوب من داشت و خاطره این کتاب همزمان با روزهای بیماری ترکیب غم و خنده به یادماندنی در ذهنم ثبت کرده است.
        

          ابتدا تصور میکردم با خواندن این کتاب همذات پنداری خواهم داشت و شرایط زیستی مشابه زنان در دوران کمونیسم دارم. ولی از همان صفحات اول نظرم عوض شد. فراوانی اجناس زنانه و گوناگونی طبقات ثروت در ایران هیچ شباهتی به زندگی زنانه کمونیستی ندارد. با این حال هرچقدر صفحات ورق خورد مشابهت دیگری یافتم که عميقا آن را در زندگی خودم و همه ایرانی ها حس می‌کردم: سیاست زدگی هر امری در زندگی روزمره. حضور پر رنگ دولت در خصوصی ترین امور فردی وجه مشترک ما ایرانی ها و مردمان حکومت های کمونیستی است.