یادداشت‌های زاهده صالحان (152)

          روایت داستانی از تبعید آیت الله مدرس به روستای خواف که بیشتر  به روایتی اخلاقی شباهت دارد تا داستانی قهرمان محور و تاثیرگذار.
نویسنده آنقدر درگیر پیام اخلاقی و انتقال آن به مخاطب است که از شخصیت پردازی، فضا سازی و بازی با واژگان غافل شده و به دور از هر گونه تعلیق و کشمکش یک سری اطلاعات تاریخی و کلی را به مخاطب عرضه می‌کند.
        

          نویسنده ضمن روایت زندگی چرچیل اطلاعات تاریخی مختصر و خوبی را در اختیار مخاطب قرار می‌دهد، اما نگاه او به چرچیل نگاهی یک جانبه بوده و در خلال داستان هیچ اشاره ای به سیاست های استعمارگرایانه و نژادپرستانه او و دولت بریتانیا نمیشود.
        

          داستانی پر از جملات تکراری و توصیفات خسته کننده که گاه تصویر نادرستی از عالم برزخ  برای نوجوان ایجاد کرده و او را سردرگم میکند.
        

          کاش تصویرگری بهتری داشت.
        

          ایده خوبی داشت اما پرداختش ضعیف بود و کسل کننده و جذابیت چندانی نداشت.
        

          بندها داستانی است درباره خیانت که از سه زاویه روایت میشود. یکبار از نگاه زنی که مورد خیانت قرار گرفته ، یکبار از نگاه مرد داستان و بار دیگر از نگاه فرزندان آن‌ها. 

        

          داستانی درباره دختری که قربانی آنش سوزی شده و تمام زیبایی اش را از دست داده است. ورود او به مدرسه زندگی را برای سایر همکلاسی ها به خصوص یکی از آنها  دچار  تغییر میکند.
        

          دوستش داشتم. 
چقدر دلم میخواست در زندگی ام یک کارل بود تا هر هفته زنگ خانه ام را بزند و کتابی جدید برایم بیاورد. کتابی که براساس روحیات و شخصیتم انتخاب کرده و مطمئن است از خواندنش لذت خواهم برد.
        

          داستانی درباره مشکلات و قوانین شهرنشینی و اهمیت نقش تاریخ و فرهنگ در هویت یابی.
        

          کتابی درباره کتاب و کتابخوانی که ضمن داستانش به موضوع طلاق والدین نیز پرداخته است.
        

          نسبت به بخش D که از همین نویسنده خواندم ضعیف تر و در عین حال قابل حدس تر بود.
        

          اکنون میدانم زندگی مان هیچ وقت پایدار تر از موجی نیست که از پهنه دریا برمی‌خیزد. مبارزات و پیروزیمان هرچه باشد، هرگونه که آن را از سر گذرانده باشیم، مثل قطره ای مرکب بر روی کاغذی کاهی می‌دود و راه خودش را پیدا می‌کند.
        

          حقیقتش را بخواهم بگویم داستان هایش نه جذاب بودند و نه خواندنی...
        

          داستانی با مضامین اخلاقی و انسانی.
        

          یکبار خواب دیدم که میخواهند جان یکی از عزیزانم را بگیرند، مگر آنکه کسی حاضر شود جانش را در عوض جان او فدا کند. یادم هست که بدون معطلی قدم پیش گذاشتم و گفتم که حاضرم جانم را در عوض زندگی عزیزترینم فدا نمایم. 
این کتاب من را به آن خواب برد‌. به آن لحظه ای که بالای سرم ایستاده بودند تا جانم را بگیرند و من گرچه از دنیای پس از مرگ و دستان خالی ام بیم داشتم اما ذره ای برای فدا کردن جانم پشیمان نبودم.
        

          شیرین بود و لذت بخش.
        

          کاش تصویرگری بهتری داشت.
        

          کتاب اطلاعات خیلی خوبی درباره کومله در اختیار مخاطب قرار میدهد.
        

          بعضی کتابها هستند که دوست ندارم تمام شوند. سایه باد برای من از همان جنس کتابها بود. از آنهایی که با داستان جذابش تو را به دل خود فرو برده و ذهنت را درگیر میکند. از آن دست کتابها که با شخصیت های فراوان و پراکنده مواجهت ساخته، و بعد در یک غافلگیری تمام آنها را به هم مرتبط میسازد.
 سایه باد برای من شبیه یک فیلم سینمایی تاریک و روشن  بود، درست شبیه تصویر روی جلدش.شاید فیلمنامه نویس بودن ثافون در این تصویرپردازی چندان بی تاثیر نبوده باشد. 

        

          این کتاب من را به یاد این حدیث از حضرت علی (ع) انداخت که: گناهى كه اندوهگينت سازد، در نزد خدا بهتر است از كار نيكى كه به خود پسنديت وا دارد.

 چیزی که خود پدر سرگی در پایان داستان به آن اعتراف میکند آنجا که میگوید: بله یک کار نیک، یک پیاله آب که بی طمع پاداش به تشنه ای داده شود ارجمندتر از همه کارهای خوبی است که من در راه مردم کرده ام.