یادداشت‌های яσвεят (369)

          من صوتی با صدای آقای عمرانی گوش دادم 
و میتونم بگم مرحوم بارگاس در حجمی کم مفهومی عمیق جای جای کلمات کتاب قرار داده 
داستان و قصه ای ساده نداریم 
بادها سرگذشت پیرمرد داستان ما نیست 
حتی داستان راجع به شخصیت های دیگه هم نیست 
بادها خود ما هستیم :)
        

          و بالاخره پایان قصه محسن و دریا و دایی اکبر و باقی افراد که باهاشون حداقل من یک نفر چندین سالی زندگی کردم 
نمی‌دونم راجع به خود کتاب چی باید بنویسم چون من خیلی شرایط محسن داستان رو تجربه کردم حداقل تا وسط کتاب قبل از خواستگاری ها 
اما تقریبا از اواسط به بعد حس کردم شاید سرگذشت من نیز همین شکلی قراره رقم بخوره  و داستان رو سریع تر از قبل خوندم 
شاید در طول این سالها با مجموعه شاد شدم و خندیدم اما این جلد اشک من را در آورد نه اینکه غمگین باشه متن نه 
اتفاقا خیلی موقعیت های خنده داری داشت اما وقتی داری داستان مشابه سرگذشت خودت رو میخونی دیگه نمیتونی بخندی درسته ؟ :)
        

          شروع خوبی داشت از اون اول دوست داشتم یه تفنگ بود میزدم تو سر اون دختر بچه فلان فلان شده که مدام رو اعصابم راه می‌رفت کم پیش اومده اینجوری حرصم بگیره شاید یادآور اشخاص خاصی برای من بود که دقیقا همین رفتارها رو داشتن 
داستان سرعت خوبی طی شد از اولش شما حدس هایی می زنید که نشونه خوبیه تعلیق و پیچیدگی خوبی داشت 
شخصیتی پردازی به اندازه بود و اضافه گویی نداشتدچیزی که واقعا تو ژانر جنایی معمایی نیاز حیاتیه 
داستان از اوایل من حدس زدم که خب اره مشخصه این ایده تکراری هست و این قتل ها هم کار اون شخص به خصوصه 
اما هر چی جلوتر می‌رفت این شک بیشتر به یقین تبدیل میشد
تا لحظه های آخر که رسماً شاینینگ شد و تبر و ...
اما ، اما در فصل آخر ورق باز برگشت و نشون داد هی تو ای خواننده نمی‌ذارم ذهنت قسر در بره حالا حالا با هم کار داریم 
من دقیقا یاد کتاب بچه های روی تپه افتادم 
انگار ( ر ) و (ک) هر دو از انجمن هیولا ها بودند 
خلاصه قشنگ بود فرصت بهش بدید 
یک روزه تمومش کردم چون از باقی کار های روزمره ام زدم به خاطرش ⁦⁦^⁠_⁠^⁩
        

          همیشه وقتی بهترین اثر یک نویسنده رو مطالعه می‌کنی و میخونی 
دیگر آثارش شاید خیلی جذاب نباشند 
سرگذشت کتاب های فیلیپ پولمن هم همینه دقیقا 
به نسبت باقی کارهای کنت کارلشتاین و مترسک خوب بود ولی باز هم اون فضای جذاب نیروی اهریمنی اش رو نداشت 
اون ایده ی نوین و داستان گویی به اندازه 
در واقع اینجا با یک دختری مواجه هستیم که پدرش فوت شده و قراره سرگذشت یک جواهر را برای خواننده به همراه بیاره 
خلاصه نه :)
        

          یکی از کتاب هایی که همیشه اسمش رو می‌شنیدم اما به سراغش نمی رفتم چون سالها بود از کانون پرورش فکری خداحافظی کرده بودم 
از آقای حسن زاده هم همینطور 
اما یک تلنگر با فیلم سینماییش که این همه تبلیغ کرد در جشنواره مجاب شدم این ۱۹۰ رو بخونم 
اول باید بگم داستان درسته برای مخاطب هدف نوجوان نگارش شده اما سوز جگر بالایی داره یعنی خط به خط داستان دیالوگ های زیبا با باباش 
یک گفت و گو عادی نیست 
رفتار های پدر او به نظر همه ی ما طبیعی است اما چه عنصری هست که خواننده تا لحظه آخر حق رو به پدر زیبا میده و فکر می‌کنه مشکلی ندارد ؟
در کل بخوام بگم قصه قشنگی بود ، قصه ای پر از اندوه درد و خشم و صبر 
قصه ای که من در دوستان خودم نمونه هایش رو دیدم 
مشکل آقا خسرو مشکلیه که خیلی ها دارند اما فقط تیمارستان نرفته اند ...
        

          شروع و ایده اولیه فوق العاده بود 
روایت آنکه با نوجوان ها در ابتدای سر و کار داریم من را به حال و هوای stranger things برد چون دقیقا همون فضا را با وجود Arcade و معماری ۱۹۸۰ .
حالا این حال و هوا رو بدون وجود ستاره ها تصور کردم یعنی جوری که خودم به عنوان یک شخصیت دیگر ستاره ها نمی دیدم و همزمان این حس را داشتم سالهاست پیله دور زمین را فرا گرفته 
این پرش زمانی ما بین هم اطلاعات مفیدی را ارائه کرد 
رفته رفته داستان علاوه بر پخته تر شدن اطلاعات مختلفی رو با هم دیگر ترکیب کرده بود جوری که واقعا یک عنوان علمی تخیلی سخت برازنده ی آن بود و بار دیگر متوجه شدم هنوز هستن کتابهایی در این ژانر که قدرت به کار گیری تمام ذهن تو را دارند برای محاسبه ی داستان 
و درک فضا و جو و شرایط حاکم بر اون .
شخصیت های جیسون ، تایلر ، دایان و لاتون جهانی برای من حداقل ترسیم کردن که بیشتر از خوده چارلز ویلسون باید قدردان شون بود 
در پایان تازه متوجه جمله ی خودم می شوم که همیشه گفتم :
«این پیله چیست که عالم همه در پی اوست.»
        

          اولین بار بود از دن براون کتاب گوش میدادم تا اینکه وارد فاز مطرح کردن معما شد خیلی جالب شد کم کم 
اما فارغ از طول مسیر داستان خیلی یک دفعه این رابرت لنگدان حل و فصل کرد :)
        

          خب من اصلا با این کتاب آشنایی نداشتم یکی از همکاران داخل نشر نیلوفر بعد از توضیحی که برای کتاب چقدر در تاریکی بهش دادیم 
این کتاب رو از نشر ایرانیان پیشنهاد کرد 
مختصر و مفید بخوام بگم من خوشم نیومد 
چون انسجام قوی نداشت داستان ها و سبک خیلی کودکانه هم بود 
نسبت به طرح جلد که فکر کنی الان یه داستان های تیره تاریک و دارک طرف هستیم نه 

        

          «موضوع اولیه کتاب عنصر وحشت و جنایی را به خوبی انتقال میده یک عمارت با یک فرد که سالها پیش در اتهام به قتل خانواده اش به علت نبود نبود مدارک کافی ، پرونده اش مختومه اعلام شده 
حالا این فرداز کار افتاده و تو به عنوان یک پرستار باید بری به کلیفز جایی که عمارت های پولداران دیگری نیز قرار گرفته 
به محض اینکه وارد میشی به این عمارت رفتار عجیب عده ای محدود از خدمتکاران و دگر کارکنان عمارت رامی بینی ، خانم بیکر را می بینی کهرفتار نسبتا سرد و خشک و بی روحی با تو دارد 
داستان ما راجع به لنورا هوپ است زنی از کار افتاده بر روی ویلچر ؛ اما آیا اون چه چیزی را سالیان سال پنهان کرده است ؟؟»
داستان رو دیگه نمی خوام بیشتر توضیح بدم اما نمیدونم چرا هر چی جلوتر  می رفتم دلم می خواست زودتر این راز ها و سوال های بی جوابی که نویسنده مطرح میکنه را پاسخ بده
تقریبا ازصفحه 300 شاید شاید هم کمتر ، داستان به نوعی جذاب شد که حال کردم رکب نویسنده را کم کم درک کردم و خوشحالم ادامه اش دادم وراز بزرگ کتاب را فهمیدم !!!
این عمارت و ویرجینا و ریکی و کیت کت همه ی و همه یک نقطه اشتراک دارند و اون چیزی نیست جز........
و در نهایت جایی که فکر کردم تموم شد و همه چیز را فهمیدم از داستان دیگه قرار نیست ادامه دار باشه ! ==> فصل آخر کتاب چنان ضربه محکمی وارد کرد که باعث شد 4 را 5 کنم 
و در یک کلام :( فوق العاده بود لذت بردم بعداز مدتی یک کار نیمه قوی  ای خوندم)
همچنین جا داره تشکر کنم از دکتر کریمی بابت انگیزه ای که میداد که بخون بخون 😂😂😂
        

          دقیقا یادم نمیاد کی و کجا این کتاب از ریچارد براتیگان بهم معرفی شد اما بابتش خوشحالم 
با اینکه با تمام احترام دوستش نداشتم ولی ایده اش و قصه سرایی که انجام داد بی نظیر بود 
همه جور پاد آرمانشهر رو دیده بودم به جز شهری که همه چیز از قند هندوانه است 
        

          قصه ی راوی ناشناس  و امیلی و جرالد به ایستگاه پایان خودش رسید 
جهانی که نویسنده متصور شده یک‌ فضای پیچیده است 
دنیایی وحشی که امیلی قراره داخل اون بزرگ بشه 
با گروه پسر های خیابانی هویت خودش رو پیدا کنه 
شهر رو توی مایه های دیستوپیا بیان می‌کنه این وسط یک دیوار هست که راوی ما هر از چند گاهی حوصله اش سر می‌ره داخل خونه 
به آن ورود می‌کنه و بعد فضا مکان زمان جهان زندگی موازی خودش رو رویت می‌کنه 
خلاصه کار عجیبیه دو ستاره دادم چون نویسنده از شما میخواد 
تا افراد کمی از این کتاب مطلع بشن تا حذف هر یک آسان گردد!!
        

          خب من اصلا با توجه به پشت جلد و روی جلد کتاب رو از نمایشگاه کتاب خریداری کردم ولی اینقدر جذابیت داشت که یک روزه تمومش کردم 
هر چند موقع این کتاب توی بدترین حالت از لحاظ روحی روانی قرار گرفته بودم و پاشیده بودم دیگه هیچ امیدی نداشتم حتی به زندگی خودم 

        

          خوب و اما مسئله سه جسم سه جرم و هر آنچه چیزی که به این سه عنصر کلیدی مرتبط است ، مجموعه جلد اول بی نظیره . ایده اش . ساختارش . عنصر ترسی که باید داشته باشیم از بیگانگان.
سیر تکنولوژی روز دنیا که مطابقا داره بر اساس کتاب جلو می‌ره 
زندگی های فانی ما و حشراتی که از دید سیارات و منظومات دیگر هستیم همه و همه و دو برابر بیشتر میشه سه جرم کیهانی 
داستانی که از ابتدای خودش نفرت علم و تکنولوژی و ترویج آن رو از علوم عرفانی و کمونیستی جمهوری خلق چین نشون میده 
تا اردوگاه های کاری که دانشمندان و پژوهشگران به سخت ترین شیوه صبح را شب سر انجام میرسونن 
از ارتباط سنگین و تلاش خستگی ناپذیر برای مکاتبه با عنصر بیگانه 
تا نابودی خود تو به دلیل ارزش زنده نماندن و اکسیژن هدر کردن 
و توضیح تخصصی ؛
طراحی رادار مخابراتی و تقویت پوشش دهی آن توسط پرتو های آتشین خورشید در رنج مداری باند باریک GEO تا اشاراتی مستقیم به کمربندی ون آلن 
خلاصه اش کنم این کتاب من رو بیشتر به رشته ام علاقه مند کرد 
اما تمام دانسته هایم را به چالش کشید 
و باعث شد ندونم امتحان طراحی و ساخت ادوات نیمه هادی را چطور پست سر بگذارم .
        

          
نیل گیمن توی این کتاب اومده کلی از افسانه‌های خدایای نورس رو با یه چاشنی طنز و نثر ساده تعریف کرده. مثلاً ماجرای لوکی که میخواد با اسبِ غول ها شوخی کنه، یا ثور که همش دنبال بهونه‌ای هست چکشِ معروفشو بِکوبه تو کلهٔ دشمنا... واقعاً خوندنش حال میداد و کلی میخندیدم! 😄 فضاهای اسطوره‌ایِ سنگین رو یه جورایی بامزه و امروزی کرده بود، انگار داریم یه سریال کمدیِ فانتزی میبینیم.  

اما یه مشکلی داشت: بعضی از داستان‌ها انقدر تندتند میومدن و میرفتن که حس میکردم دارم تیزر تبلیغاتی میبینم به جای یه کتاب کامل! مثلاً رگناروک، که قراره تمومِ دنیا رو به آتیش بکشه، توی سه چهار صفحه تموم شد... حالمونو گرفت! 😑 یا مثلاً بعضی از شخصیت‌ها مثل اودین، فقط یه لیسِ کوچیک بهشون زده شده بود. اگه یه ذره بیشتر تو جزئیات غرق میشد و فضاسازی میکرد، حتماً پنج ستاره میگرفت.  
        

          خوب کتاب پر است از روایت های Easter egg از کتاب های قبل نویسنده یعنی دریای آرامش و ایستگاه یازده ؛ ایستراگ هایی که اگر خیلی با اون ها آشنا نباشی می‌تونه مطالعه کتاب را برای تو بجای شفاف و روی غلطک افتاده گاهی گنگ و حوصله سر بر بسازه.
سبک نویسنده به گونه ای هست که مدام دوست داره که پرش های زمانی گوناگونی داشته باشه «چیکار کنیم مدلشه دیگه :) »
اما در این روند پرش های زمانی اغلب نکاتی اصلی و بنیادینی از داستان رو قرار داده که بسته به دید شما می تواند این نکات شفاف و ملموس باشند.
حالا برگردیم به روند اصلی خود کتاب این اثر برای یک فرد عادی که پیش زمینه ای نداره از سنت جان مندل یونیورس ، بهتره که سراغش نیاد چون المان های علمی تخیلی آن کمتر از حد قابل قبول است حتی المان های جنایی معمایی .
در پایان ترجمه ی آقای نصری عزیز رو هم باید در نظر گرفت که به قدرت و به جد متن داستان رو برگردانده فارسی نموده اند.
نتیجه گیری من این است که معرفی این کتاب را در پک جان مندل قرار بدم ، که اگر ایستگاه ۱۱ را خوانده ای و درگیر اپیدمی بیماری شدی  و با دریای آرامش ارتباط برقرار کردی و در زمان سفر کردی  بیا به هتل کایت شیشه ای ، جایی که باید آخرین ذرات شیشه خورد شده را ؛ «تـــــــــو» قورت دهی !!
        

          نسبت به جلد قبلی انسجام بهتر و روایت جذاب تری داشت 
ولی دیگه قول میدم سراغ جلد آخرش نرم 
کلیشه ای رو نباید تموم کرد 
یه مرحله ای باید باهاش خداحافظی کرد
هنوزم میگم این مجموعه کتاب برای یک نوجوان بازه سنی ۱۳ تا ۱۶ جذابیت داره
نه من که دیگه پیر شدم
        

          اول از همه بگم، فضای هتل و اون حس مرموز و دلگیرش واقعاً خوب دراومده بود. نویسنده حسابی توی توصیف جزئیات اتاق‌ها و اون آدم‌های عجیب‌وغریب هتل سنگ‌تمام گذاشته بود. شخصیت‌ها هم بد نبودن، یعنی قابل ارتباط بودن، ولی خب خیلی عمق نداشتن. راستش رو بخواین، دلم می‌خواست یکی‌دوتاشون کمتر کلیشه‌ای باشن یا یه چیز متفاوت‌تر ببینم.

داستان هم اولش واقعاً خوب شروع شد؛ کلی کشش داشت. ولی وسطای کار یه جورایی انگار نویسنده خودش هم قاطی ماجرا شد! بعضی جاها انقدر کش‌دار و طولانی شده بود که هی می‌رفتم چک می‌کردم ببینم چند صفحه دیگه مونده. پایان داستان هم متأسفانه از همون نیمه‌ی کتاب قابل حدس بود. یعنی اون twistهایی که قرار بود غافلگیرکننده باشن، دیگه برام هیجان نداشتن.

خلاصه اینکه "هتل مگنیفیک" یه کتابِ «بد نبود، خوندیمش» حساب میشه. نه حوصله‌سربر بود، نه شاهکار. اگه دنبال یه داستان معماییِ سبک برای وقت‌گذرونی هستین، می‌تونه گزینه بدی نباشه. ولی اگه دنبال یه چیزی با عمق بیشتر یا پایان غیرقابل‌پیش‌بینی می‌گردین، این یکی احتمالا اون چیزی نیست که دنبالشین!
        

          خب کتاب رو اگر بخوام خیلی کوتاه معرفی کنم 
یک نسخه ای مشابه از بازیکن شماره یک 
ولی خیلی ضعف های بیشتر 
البته چون سه جلد هستش باید فرصت داد بهش 
تنها یک جلد پیش رفتم 
اما خیلی ترغیب نشدم برای جلد های بعدی 
شاید واقعا نوجوان بیشتر رده سنیش باشه نمی‌دونم 
بهرحال زود تمومش کردم 
چون خوش خوان بود 
        

          «مرگ ایوان ایلیچ» رو خوندم و بهش سه ستاره میدم. موضوعش خیلی جالب بود؛ مخصوصاً جاهایی که ترسِ ایوان از مردن رو نشون میداد یا وقتی که مردمِ دورو و فیکِ دورش رو مسخره میکرد. بعضی قسمتها واقعاً فکر آدم رو درگیر میکرد، مثلاً وقتی میفهمه کل زندگیش الکی بوده. اما خب، خیلی جاها داستان کش میداد! مثلاً اونقدر توضیح میداد که ایوان چطوری درد میکشه یا چقدر از مرگ میترسه که یه وقتایی حوصله آدم سر میرفت. تازه، آخرش هم یه جورایی ناامیدکننده بود… انگار هیچ راه فراری نیست و آدم باید تسلیم بشه. شخصیتای دیگهٔ داستانم خیلی بیجان بودن؛ مثلاً همسرِ ایوان یا دوستاش فقط نقشِ آدمهای مزاحم رو داشتن و عمق نداشتن. ولی در کل، کتابِ باارزشیه. تولستوی تونسته یه چیزِ عمیق رو تو قالبِ یه داستانِ کوتاه بگنجونه. ، ولی میفهمم چرا بعضیا بهش پنج ستاره میدن. 
        

          روایت جالبی رو کریستوف مطرح می‌کنه از زندگی خودش داستان کوتاهی را شرح می دهد اما با توجه به شناخت او  به هنگام نویسندگی ها متوجه میشوید که حتی در داستان خودش نیز تکه های مهاجرت و زبان بیگانه یک کشور  هم قصه ای نهفته است به راستی که این زن از عصر خودش چند پله جلوتر بوده 
و اما داستان های  کوتاه تر این نویسنده که به مدد آقای نوری همگی ترجمه شده اند بی نظیره در میون اونها اینها رو بیشتر پسندیدم و به فکر فرو رفتم 
و به ماهیت انسان شک کردم 
داستان های به ترتیب : کجایی ماتیاس ؟ - محصول - از یک شهر - انتقام - خیابان ها - روستا ـ شماره های اشتباه - خانه - بچه - قطاری به مقصد شمال - این ده داستان که سر جمع ۶۰ صفحه هم نمی شود 
دارای پیام های سه گانه دوقو ها بود حس اینکه این روایات در کانسپت و جهان سازی اون تریلوژی اتفاق می افته خیلی ملموسه
به هر حال دوست داشتم باز هم خانم کریستوف کتاب می داشت ولی....