یادداشت‌های مرضیه (44)

          کاش پوکا ایمان ما رو بعد از ظاهر شدنش می‌خواست...!
        

          قطره‌ای از عصاره‌ی اندیشه و شیره‌ی جان فؤاد سیاهکالی!
تلفیقی از فلسفه، عشق، اسطوره،...
جمع همگی در یک کتاب
و چند شعر.
        

          کتاب شیرینیه، مخصوصاً از قصه‌های فلیکس داویدویچ کریوین خوشم اومد.
        

          با احترام به جناب پوری، به نظرم ترجمه می‌تونست خیلی بهتر باشه.
        

          مثل اولین جلسه‌ی یه کلاس درس جامعه‌شناسی طولانی...!
        

          از لحاظ داستان‌پردازی ضعیف، ولی از لحاظ مناسبت‌های شخصی بسیار درخور!...
        

          بهتره پیوسته و تو بازه‌ی زمانی کم خونده بشه. بعد از اینکه تا اواسط کتاب منقطع خوندمش، دوباره از اول شروع کردم.
        

          ترجمه خوب نبود.
        

          یاد عزیزم رو با خودش داشت.
        

          دو مورد برام جالب توجه بود؛ نامه‌‌ای که دارسی به الیزابت نوشت و خودش رو از اتهام‌ها تبرئه کرد، و شخصیت‌پردازی آقای بنت.
        

          لحظه‌هایی رو درک کنیم که برای جاودانه شدن ما کنار گذاشته شدن.
شاید لحظه‌‌ای از لحظات شلوغ، پرهیاهو و یا منحصر به فرد.
        

          کتابی که برای ریویو نوشتن خوانده شد!

زمانی که به تشویق دوستم به فکر ریویو نوشتن برای کتاب تازه چاپ شده‌ی استادش افتادم، نمی‌خواستم توی گودریدز هم منتشرش کنم. اما امشب که دنبال یادداشتی بین یادداشت‌های موبایلم می‌گشتم، به اون نوشته برخوردم و با خودم گفتم احتمالاً بهتره اینجا داشته باشمش، تا بین اونهمه یادداشت گم نشه:

در وهله‌ی اول چیزی که نظر خواننده را جلب می‌کند و او را تا انتهای کتاب ترک نمی‌کند، تشبیهات زیبا و به اندازه‌ی نویسنده است.
روایت‌ها از زبان سوم شخصی بیان می‌شوند که قهرمان‌هایش را یکی یکی از دست می‌دهد. نمایش تغییر شرایط و عدم ثبات خصائل در قالب داستان - آن هم داستان کوتاه - بسیار زیبا و در عین حال سخت است. اما توجه به دو نکته حائز اهمیت است: اول اینکه راوی با معیارهایی پیش پا افتاده دست به خلق قهرمان‌‌هایی می‌زند و دوم، غیرقابل باور بودن آن‌هاست. مورد اول به خودی خود عیب به حساب نمی‌آید زیرا اگر توجهمان را به عنوان کتاب معطوف کنیم*، متوجه می‌شویم که این گونه قهرمان‌سازی عمداً صورت گرفته و درشت‌نمایی خصوصیات ظاهری افراد منجر به تصور قهرمان‌هایی برای بسیاری از افراد در دوره‌های مختلف بوده است. اما نکته‌ی دوم، باور پذیر نبودن داستان‌هاست. فضای ساده‌ی زندگی شخصیت‌های کتاب ما را با خود همراه می‌کند اما در نهایت منجر به هم‌ذات‌پنداری خوانندگان نمی‌شود. به خصوص که ریتم و سرعت بعضی قسمت‌های داستان‌ها چنان شتابی می‌گیرد که شاید به قصد تحت تأثیر قرار دادن مخاطب ایجاد شده باشند، اما در مقابل ریتم کند سایر قسمت‌ها، نتیجه‌ی آن عکس بوده است.

* ر.ک: استعاره‌ی دیوانه‌ی لندهور در داستان "دیوارها"، صفحه‌ی ۸۳.
        

          Hogwarts, Hogwarts, Hoggy Warty Hogwarts,
Teach us something please,
Whether we be old and bald
Or young with scabby knees,
Our heads could do with filling
With some interesting stuff,
For now they’re bare and full of air,
Dead flies and bits of fluff,
So teach us things worth knowing,
Bring back what we’ve forgot,
Just do your best, we’ll do the rest,
And learn until our brains all rot.
        

          حدوداً یه سال پیش تئاترش رو توی دانشگاه دیدم. الآن که داشتم می‌خوندم، برام خیلی سخت بود که صحنه‌های اون اجرا رو توی ذهنم تصور نکنم!
        

          شبیه فیلم‌های هندی که شد، تو ذوقم خورد.
        

          چقدر چونه زدن با منطق‌دان سخته!
        

          عمو شلبی قهرمان زمان کودکیم بود. خیلی سعی کردم از روی احساسات چهار تا ستاره ندم! فکر می‌کنم این کارها تو قالب داستان کوتاه تأثیرگذارتر می‌شدن.
        

          فکر کنم فصل آخر، همون پایان‌بندی‌ایه که امیلی برای داستان «نامزدی سلطنتی» تو روزنامه‌ی آرگوس شارلت‌تاون نوشت! :D
        

          دوست داشتم تو نسخه‌ی کامل رمان، بیش‌تر درگیرِ احوالات ناخدا اهب می‌شدم؛ هرچند که متن کوتاه‌شده‌ی رمان هم هم‌چنان جذاب بود.
        

          شخصیت ماکسیم گورکی و فعالیت‌های سیاسیش، هم‌چنین علاقه‌ی شخصیم به کارهای ادبی نویسنده و تاریخ حزب توده، من رو به خوندن این کتاب مشتاق کرد.
کتاب، اتوبیوگرافی نویسنده راجع به نحوه‌ی رشد فکریش - با وجود نداشتن تحصیلات دانشگاهی - در برخورد با گروه‌های مختلف مردم و افکار اون‌هاست؛ در یه بازه‌ی زمانی محدود و مشخص.
علاوه بر ترجمه‌ی بد و ویرایش بدتر از اون - به جز در موارد معدود - کتاب کششی ایجاد نمی‌کنه و اطلاعات قابل قبولی از حزب توده یا خود گورکی نمیده.