یادداشت‌های فهیمه . مؤذن (148)

          و بالاخره بعد از دو ماه و اندی تمام شد ....... 
حالا یک نفس راحت میکشم .
عجب کتابی بود ، عجب داستانی !!
واقعا برام کتاب سنگینی بود ، چون میشد جزو رمان های فلسفی در نظر گرفت ش  .
دلیل طول کشیدن خوانش اما این نبود وخودم چندین مرتبه  ریدینگ اسلامپ شدم و نتونستم ادامه بدم ش .
من فایل پی دی اف کتاب رو خواندم  که ۵۴۴ صفحه بود . همزمان هم نسخه ی صوتی رو شنیدم تا برام مرور شود اما کتاب رو خطی بیشتر  می پسندم .
از ترجمه کاملا راضی بودم ، عالی بود، چون سعی کرده بود با تغییرات جزئی از میزان سانسورها بکاهد . 
اما قلم سلین ، اولین تجربه ام بود و لذت بردم ازش علیرغم پیچیدگی ها و فلسفه ای که در متن داستان گنجانده بود ، فلسفه ی پوچ گرایی که شخصیت اصلی داستان و دوست ش روبنسن به شدت درگیرش بودند . 
تنها بدی ای که  داشت پایان بازش بود .
خیلی دوست دارم  جلد دوم یعنی مرگ قسطی رو و کتاب سوم _ جنگ_ که ادامه ی جلد دوم هست را بخوانم ، اما فکر نمی‌کنم به این زودی ها سراغشان بروم چون هضم همین اولین کتاب خیلی سخت است . و باید نفسی بگیرم برای خواندن بقیه 😊😊


        

          کتاب را که شروع کردم،  یاد سریال بازی مرکب افتادم اما کم کم متوجه شدم داستان متفاوتی دارد .
داستان پر از ابهام بود و سوالات زیادی را ایجاد می‌کرد که همه بی جواب می ماند ، اصلا به جزئیات پرداخته نشده بود و کلی گویی می کرد ، با این وجود  مباحث فلسفی خوبی را بیان می‌کرد. 
کلیات کتاب اما ضعیف بود ، مخصوصا پایان بندی که خیلی سریع و ناباورانه تمام شد و به داستانی با یک قهرمان مبدل شد .
برخلاف کتاب آرایش دشمن که تا پایان برای من قابل پیش بینی  نبود و اندک کششی داشت ، این کتاب خیلی کش آمد و خواندنش بیش از حد طول کشید چون کششی در من ایجاد نکرد و داستانی خیلی معمولی داشت و علیرغم این‌که‌ سبک نویسنده ، ژانر جنایی ست اما در این داستان صحنه ی جنایی و ترسناکی نداشتیم و این موضوع در حاشیه ی داستان پرورانده شده بود .
        

          چرا انقدر از این کتاب تعریف شده؟؟
اونقدر که خوب گفتن ازش ، برای من جالب نبود ، سطح متوسطی داشت .
در  پرده ی اول فکر کردم ، چقدر مسخره میتونه باشه وجود یک حیوان وحشی در شهر
در پرده دوم دیدم وارد مبحث فلسفی شدیم و کمی برام کسل کننده شد
و در پرده ی سوم وجود حیوان وحشی رو با فلسفه توجیح کرده و به طور نمادین ازش استفاده شده
چون کرگدن حیوانی است غیراجتماعی که یکه و تنها به سوی هدف پیش می‌رود و نسبت به دیگران و محیط اطراف بی توجه است ، حتی اگر آسیبی برساند اهمیتی برایش ندارد .
که نمادی است از جامعه ی امروزی و انسان هایی که در هر قشر و از هر سطحی به این رفتارها دچار شدند و کم کم به امری عادی در اجتماع تبدیل شده است .
نمایشنامه ی پرحرف و محتوایی شاید بود اما برای من جذابیت و کشش زیادی نداشت و در سطح معمولی ای بود .
        

          یک داستان بلند خوشخوان و روان بود که من آن را نسبت به کتاب " روباه " که قبلا از همین نویسنده خوانده بودم ، بیشتر دوست داشتم .
در فصل اول با شخصیت ها و جزئیات شون آشنا میشویم .
در فصل دوم با احساسات و افکار شخصیت اصلی و خواهرش . 
و از فصل سوم ، بُعد داستانی کتاب بیشتر میشود.
شخصیت پردازی و تصویرسازی عالی بود ، خیلی خوب به جزئیات پرداخته بود و به موضوع اصلی که عشق غیر جسمانی و عشق پاک و معصوم بود خیلی زیبا پرداخته شده بود .
نکته ی مثبت دیگری که داشت ،این بود که مقدمه نداشت و بعد از اتمام داستان ،  توضیحاتی در مورد نویسنده و خود داستان داده شده بود که ارتباط میان داستان و زندگی شخصی نویسنده را روشن می‌کرد. 
این کتاب من را ترغیب کرد که به سراغ رمان های نویسنده بروم و آنها را هم بخوانم .
        

          این کتاب رو هم به صورت صوتی و در قالب نمایش شنیدم  و هم فایل پی دی اف با ترجمه ی رضا فکور که مربوط به سال ۱۳۴۹ بود ، خواندم .
فایل صوتی خیلی خلاصه شده بود ، فایل پی دی اف هم ۲۸۰ صفحه بود که علت این همه تفاوت تعداد صفحات با نسخه ی چاپی که در باشگاه خوانده شد را نمی‌دانم. 
اما داستان تأثیرگذار و قابل تاملی داشت ، فکر نمیکردم قلم ویکتور هوگو انقدر  روان و راحت خوان باشد و وقتی شروع به خواندن کردم از داستان و سادگی آن لذت بردم .
پرداختن به قشر فقیر جامعه‌ و بیان تفاوت قابل توجه طبقاتی  میان قشر مرفه بی درد و کارگر ، و همینطور تبعيض در میان انسان ها از موضوعات مورد علاقه ی من است که ویکتور هوگو به خوبی به آن پرداخته بود . 
سعی میکنم در اولین فرصت حتما نسخه ی چاپی را نیز بخوانم .

        

          یک کتاب کم حجم که فکر میکنم باید در یک نشست خوانده شود چرا که مجموعه ای از مکالمات پیوسته و بی وقفه بین دو شخصیت است در یک مکان واحد .
در بیست صفحه ی پایانی واقعیتی شوکه کننده و دور از انتظار کل فضاسازی ذهنی شما را بهم می‌ریزد و روند داستان را تغییر می‌دهد. 
و در کمال ناباوری باید بگم علیرغم طولانی بودن این مکالمات پیوسته ، اصلا خواندن آن خسته کننده نیست بلکه در شما کششی برای فهمیدن ایجاد می‌کند و در پایان شما را شگفت زده می‌کند .
واقعا تبحر خاصی میخواد نوشتن سلسله مکالمه ای که خسته کننده و تکراری نباشه ، همینطور شخصیت سازی و فضاسازی زیبا و منحصر که نوتومب چه عالی از پس آن برآمده است .
و فکر می‌کنم نیاز دارم یکبار دیگر آن را بخوانم ، انقدر که فلسفه ی جالبی داشت .
        

          بالاخره بعد از یکماه و ده روز تمام شد 
کتاب سخت خوان و پیچیده ای نبود اما نمیدانم چرا برای من انقدر خوانش ش طول کشید ، شاید به خاطر شرایط فکری و روحی خودم بود که به نوعی دچار ریدینگ_ اسلامپ شده بودم .
داستان سیر زمانی خطی و مشخصی نداشت اما باعث گیج شدن و نفهمیدن داستان هم نمیشد و کاملا میتوانستی با داستان همراه شوی .
تم کتاب ، در مورد حیواناتی بود که مورد آزمایش قرار میگرند یا در صنایع مختلف روی انها ازمایش می شود .
در فصل دوم کتاب تازه متوجه یک حقیقت شوکه کننده میشوی که من نتوانسته بودم حتی از روی جلد کتاب آن را تشخیص بدهم . 
ترجمه جای بهتر شدن ، داشت .
فکر میکنم تصویرسازی و بیان احساسات به خوبی و با جزئیات انجام و نوشته شده بود .
در ضمن این چاپ کتاب از یه جایی به بعد غلط های چاپی _اشتباه در جای کلمات در یک جمله _ و یا اضافی بودن یک کلمه را هم همراه داشت .
پایان بندی خوب و قابل پیش بینی بود اما به شکلی که اتفاق افتاد ، انتظار نمیرفت .
        

          حس خوبی داشت داستان ،
 تجربه ی خوابیدن در کنار دوست ت و وقت گذراندن باهاش ، چیزی که بچه های این دوره ممکنِ کمتر تجربه اش کنم .
        

          خلاصه و مفبد بخوام بگم 
خوندن این کتاب به بچه ها یاد میده ترس هاشون رو بشناسن و با اونها روبرو بشن .
داستان مثل بقیه ی کتاب های مجموعه روان و خوش خوانه همراه با تصویرگری عالی
        

          سال ها پیش فیلم و انیمیشن های آن را دیده بودم اما خواندن کتاب جذابیت بیشتری برایم داشت .
کتاب را همراه با پسرم خواندم و چقدر لذت بردیم .
علاوه بر تصویرگری فوق‌العاده زیبا ، ترجمه هم خوب و قابل قبول بود   و اولین تجربه ی من از خوانش ترجمه های آقای آبتین گلکار .
البته بعضی جاها فهمیدن مکالمات و شعر ها کمی سخت میشد برای بچه ها و نمیدونم مشکل ترجمه بود یا نوشته ی اصلی هم به همین شکل بوده . 
همیشه خواندن ماجراجویی ها و داستان های تخیلی برای من دوست داشتنی و سرگرم کننده بوده و هست،  و خیلی خوشحالم که این ویژگی رو به پسرم هم منتقل کردم .
پسرم در پایان داستان متوجه شد که تمام ماجرا زاییده ی ذهن و ساختن تخیلات با صداهای اطراف بوده ، و این یکی از نکاتی بود که باعث شد تا داستان و کتاب رو بیشتر دوست داشته باشد . 
خیلی دوست دارم جلد بعدی ، یعنی آن سوی آینه رو هم بخونم اما نمیدونم ترجمه ی خوبی ازش هست و چاپ شده یا نه ؟؟

        

          یک نمایشنامه ی نقلی و کم حجم بود که در یک نشست و 
در دو سه ساعت می‌شود،  آن را خواند .
ساده و روان بود ، پیچیدگی خاصی نداشت .
نویسنده در نوشتن ش از کتاب موبی دیک الهام گرفته بود .
داستان مردی تنها و سنگین وزن که در جنگ با خودش و دردهاش بود ، و برای فراموشی درد روانی ، خود را محکوم به تحمل درد جسمانی کرده بود .
داستان غم انگیزی داشت اما زیبا بود و به دل می‌نشست حرفهایی که در پس داستان داشت .
        

          اول از همه باید بگم از اون سفر هایی بود که همیشه آرزوی رفتن ش رو دارم ، و چقدر خواندنش لذت بخش بود و البته چقدر مقایسه ها کردم کشور و ملت خودم رو با ژاپنی که کشور نوپایی بعد از نابودی های جنگ جهانی دومه .
از نظر من حجم ش نسبت به سفرنامه هایی که قبلا ازشون خوندم بیشتر بود ، جزئیات هم همینطور ، تو این سفرنامه علاوه بر آدم ها ، روحیات و عادات زندگی شون به مکان ها ، آیین ها و تاریخ  کشورشون هم بیشتر پرداخته شده بود و چقدر عالی بود . 
هر بخش کتاب هم طولانی تر و کامل تر نوشته شده بود که لذت همسفر شدن رو دو چندان می‌کرد . 
عکس ها فوق العاده بود ولی مشکل همیشگی من با سیاه و سفید بودنشونه ، که راهکارش سر زدن به هایلایت صفحه ی اینستاگرام شون بود و دیدن همزمان فیلم ها و عکس های سفر . 
خیلی جالب بود که قسمت هایی که امکان سانسور داشت هم کامل چاپ شده بود _در مورد مسائل جنسی در ژاپن _.
نکات و ریزبینی های زیادی در این سفر وجود داشت که آقای ضابطیان خوب بهشون توجه و برامون بازگو کرده بود .
در کل یک سفرنامه ی همه چی تمام بود. 
        

          متاسفانه کتابی که داشتم ، نسخه ی فیک کتاب بود ، چون هدیه گرفته بودم و چقدر دوست داشتم نسخه‌ی اصلی رو بخوانم .
نسخه ای که داشتم  ۲۷۲ صفحه بود ، پر از غلط های املایی ، دستوری ، نوشتاری و مجبور  بودم جمله بندی ها رو خودم در ذهنم اصلاح کنم .مثل بادبادک باز ، دوباره به یک مسئله اجتماعی در جامعه ی افعانستان پرداخته شده بود اما اینبار به زنان و رنج های آن ها در طول تاریخ این کشور .
چقدر  پر از درد بود چقدر رنج و بی عدالتی داشت اما به دل 
می نشست  و خواندن ش لذتبخش بود .
عقایدی که زمامداران مختلف در طول زمان داشتند و به آنها جامه ی عمل می‌پوشاندند، جان شمار زیادی از انسان ها را گرفته و همواره میگیرد  و سالیان سال است که چیزی تغییر نکرده و نخواهد کرد ، انسان های بیگناه همیشه رنج می‌کشند و این زنجیره همچنان تا پایان دنیا ادامه خواهد داشت .
        

          من این نویسنده رو نه می‌شناختم نه اسم ش رو شنیده بودم 
معرفی کتاب رو دیده بودم و با توجه به این که کلاسیک ، عاشقانه و یک رمان کوتاه بود ، خریدم ش  .
قلم نویسنده روان و بدون پیچیدگی بود ، سیر  زمانی خطی داشت
داستان هم ساده و یکنواخت بود و هیچ اتفاق هیجان انگیز و خارق العاده ای نداشت. پر از شخصیت های مختلف و در عین حال شخصیت پردازی خوبی بود .
ترجمه ی خوبی هم داشت .
ماجرای یک جوان تحصیلکرده و با استعداد که بلد نبود از دانسته هاش درست استفاده کنه و اهل کار و زندگی هم نبود ......
و همچنین داستان عشقی تلخ و بی سرانجام .
اگر این رو در نظر بگیریم که اولین رمان نویسنده ست به نظرم بهتره باز هم کتاب ها و داستان های بیشتری ازش بخونم  .

        

          علیرغم اینکه کاملا ایرانی بود،  هم نویسنده و هم تصویرگر  
اما فوق العاده که نه اما عالی بود .
وقتی خریدمش فقط به اسم و داستان ش توجه کردم ، 
فکر نمیکردم نویسنده اش ایرانی باشه .
و واقعا خوشحالم که همچین کتاب هایی در ایران نوشته و چاپ میشه .
چقدر خوبه والدین و خانواده ها متفاوت بودن فرزندان رو بپذیرن و از اون ها انتظاری فراتر از شخصیت شون نداشته باشن و به بچه این اعتماد به نفس رو بدن که متفاوت بودن چیز بدی نیست و میشه در عین داشتن تفاوت با دیگران بهترین خود بود . 
        

          یه کتاب کوچک و کم حجم با جمله های کم اما همراه یا یک دنیا حرف .
خیلی زیبا و ساده بیان کرده بود مفهوم خودشناسی رو .
این که میخوای از خودت فرار کنی و جای خیلی چیزها باشی اما در نهایت به این نتیجه میرسی که همه چیز در قلب تو و در خود توست
 و باید به خودت برگردی و خودت باشی .
عالی بود .
بعد از  خوانش کتاب توسط پسرم ازش در مورد کتاب و اینکه چه چیز ازش یاد گرفته پرسیدم و خیلی خوشحال شدم که کاملا منظور و حرف کتاب رو متوجه شده بود .

        

          هر چقدر بگم عالی بود ، کم گفتم 
اول که شروع کردم کمی تردید داشتم و فکر نمیکردم من رو جذب  کنه اما از میانه ی شب اول ، برایم دوست داشتنی شد و از خواندنش لذت بردم .
کوتاه بود و قابل خوانش در یک نشست .
به غیر از اوایل کتاب ، در ادامه تا انتها روان بود .
داستان تلخ اما تاثیرگذار و واقع گرایانه ای داشت ، با جملاتی همراه بود که نیاز به تفکر داشت و ذهن جستجوگر رو قلقلک میداد .
        

          از نیمه ی کتاب به بعد نتونستم بیشتر پیش برم
مضمون و موضوع  خوبی  داشتی _زندگی کارمندی ، سختی ها ، دغدغه ها، چاپلوسی ها ، و اجبار به جلب رضایت روسا برای پست و مقام_ اما برای من خشک و کسل کننده بود .
نمایشنامه های چخوف رو بیشتر می‌پسندم تا داستان کوتاه .
        

          نسبت به باغ آلبالو ، این نمایشنامه رو بیشتر دوست داشتم ، شخصیت پردازی خوبی داشت و تم زمینه ا ی داستان هم کاملا مشخص و قابل فهم بود ، با ورود یک شخصیت به داستان دیدگاه فلسفی هم وارد نمایشنامه شد و زیباترش کرد .
داستان سه خواهر که با وجود تفاوت در شخصیت ها و سبک زندگی اما تقریبا زندگی ای شبیه هم داشتند و دنبال عشق بودند تا زندگی بهتری داشته باشند ، خواه عشق به مکان و کار باشد ، خواه عشق  به یک انسان 😊😊😊 
نمایشنامه روابط پیچیده ای رو در بین شخصیت ها به تصویر کشیده بود که حتی بعضا با عشق شروع شده بودند اما به خیانت خاتمه یافتند _رابطه ی برادر خانواده با دختری که دوستش داشت_ یا ازدواجی که با جنبه ی عقلی😊😊 و بدون عشق صورت گرفته بود و به روزمرگی و زندگی ای سراسر کسالت تبدیل شده بود و باز هم به عشقی پنهانی منجر شد . 
دیدگاه های فلسفی از راجع به زندگی وجود داشت که ماه هیچوقت خوشبخت نخواهیم بود و فقط به دنبال سعادت میگردیم و زنده ایم در واقع زندگی نمی‌کنیم و در جایی دیگر بیان میشد که سعادت و خوشبختی فقط برای آیندگان است اما پس از گذشت سال ها از آیت نمایشنامه انسان ها هنوز هن به دنبال خوشبختی هستند و آن را در آینده جستجو میکنند 😔😔😔
در این نمایشنامه هم  چخوف ریز اشاره ای به شکاف بین 
 نظام سرمایه داری و حذب کارگر کرده بود ، مقوله ای که انسان ها سال هاست هنوز با آن سرگرم اند و مخالفت دارند .
و نگاه دختر کوچک خانواده را داشتیم که عقیده به کار کردن و کار کردن و  رسیدن به خوشبختی داشت ، علیرغم جایگاه خانوادگی ای که داشتند اما به طرز متفاوتی تربیت و بزرگ شده بودند و این یکی دیگر از جذابیت های نمایشنامه بود .
فکر نمیکردم به قلم چخوف علاقه مند بشم اما باز هم باید بیشتر ازش بخونم در ژانرهای دیگر مثل رمان و داستان کوتاه تا بتونم بهتر درکش کنم .
        

          داستان زیبایی داشت ، داستان خیاط پیر شهر گلاستر 
که داشت یک پروژه ی مهم رو انجام می‌داد تا ثروتمند بشه اما ....
موش های کوچولوی داستان کمکش کردن .
حجم نوشتاری داستان نسبت به کتاب های قبلی که خوانده بودم بیشتر  بود .
تصاویر خیلی ریز و کوچک بود .
 کیفیت تصاویر هم مثل کتاب های قبلی _ نسبت به چاپ های قدیمی دیگر ناشران که چاپ تمام هستند_ همچنان پایین بود .
اما از داستان لذت بردیم .