یادداشت‌های hanieh (14)

          حلاج نماد کسی است که برای حقیقت ایستاد، حتی اگر هزینه‌اش جانش باشد؛ عرفانش از خلوت فردی فراتر رفت و به زندگی اجتماعی و سیاسی زمانه گره خورد.
        

          شاید در نظر سخت برسه ولی خیلی عمیقه و به دل میشینه
ولی کتاب بی رحمیه:)
        

          پایان داستان:

بعد از ماه‌ها رنج، طاعون کم‌کم فروکش می‌کنه، قرنطینه برداشته می‌شه، مردم جشن می‌گیرن… اما دکتر ریو می‌دونه این شادی همیشگی نیست، چون طاعون هیچ‌وقت کامل از بین نمی‌ره و همیشه امکان بازگشتش هست؛ درست مثل شر و رنج در زندگی.
        

          اگر‌بتونیم کنترلی روی ذهنمون داشته باشیم میتونیم به هرچیزی غلبه کنیم
        

          تکنیک های جالبی برای تند خوانی داشت
و خب خیلی میتونه مؤثر و کمک کننده باشه برای هر فرد تو هر موقعیت😍👌🏼
علاوه بر این خیلی روان و کلمات ساده بود که سریع میشد اونو خوندش🌝
        

          اولش برام یه رمان خسته کننده و مبهم بود تا جایی که مکالمه بین دو شخصیت اصلی داستان صورت گرفت در عین داستانی بودن خیلی آموزنده بود و برای هرکس در هر موقعیت و سطحی مناسبه  و میتون درمان خوبی باشه
        

          تنها مرگ است که دروغ نمی گوید

حضور مرگ همه ی موهومات را نیست و نابود میکند. ما بچه ی مرگ هستیم و مرگ است که ما را از فریبهای زندگی نجات میدهد و در ته زندگی اوست که ما را صدا میزند و به سوی خودش می خواند. در سنهایی که ما هنوز زبان مردم را نمی فهمیم، اگر گاهی در میان بازی مکث میکنیم برای این است که صدای مرگ رابشنویم... و در تمام مدت زندگی مرگ است که به ما اشاره می کند. آیا . برای هر کسی اتفاق نیفتاده که ناگهان و بدون دلیل به فکر فرو برود و به قدری در فکر غوطه ور بشود که از زمان و مکان خودش بی خبر بشود و نداند که فکر چه چیز را میکند؟ آن وقت بعد باید کوشش بکند برای این که به وضعیت و دنیای ظاهری خودش دوباره آگاه بکند برای این که به وضعیت و دنیای ظاهری خودش دوباره آگاه و آشنا بشود؛ این صدای مرگ است.
        

          این کتاب فقط درباره‌ی حسن صباح و قلعه‌ی الموت نیست، بلکه درباره‌ی قدرت توهمه. بارتول با داستانی تاریخی-افسانه‌ای نشون می‌ده که چطور می‌شه با ساختن یک "بهشت دروغین"، ذهن آدم‌ها رو در اختیار گرفت و اون‌ها رو به کاری واداشت که شاید در حالت عادی حتی فکرشم نمی‌کردن.
در اصل، کتاب میگه:
گاهی واقعیت مهم نیست، بلکه آنچه باورش داری، تمام زندگی‌ت رو شکل می‌ده.»
همین‌جاست که می‌فهمی این داستان، بیش از اینکه درباره‌ی گذشته باشه، یه آینه‌ست برای حال و آینده.
        

          برای شروعش تردید داشتم ولی از وقتی تعریف هاش زیاد شد دل و به دریا زدم و شروع کردم دید خوبی نسبت به شمس نداشتم از اینکه هرچیزی که مولانا داشت رو گرفت و در آخررهاش کرد ولی به اخرای کتاب که نزدیک شدم متوجه شدم گاهی لازمه بالا و پایین کنی پا بکشی توی هرچی که داری و هستی تا واقعی هارو پیدا کنی اونایی که وابسته به منافعشون نیستن  و از طرفی قشنگ ترین بخشش برای من برابری آدم ها  و قضاوت نکردنشون بود چیزی که الان تو جامعه ما اصلا دیده نمیشه و تفاوت ها بسیاره...
        

          چیزی که می‌شد از این کتاب فهمید این بود که
آدم‌ها همیشه فکر می‌کنن آدم خوبی‌ان، ولی خیلی وقتا این فقط یه نقابه.

کمک کردن، فداکاری، حتی مهربونی... گاهی فقط برای اینه که دیگران ما رو دوست داشته باشن.

سقوط واقعی اون لحظه‌ایه که با خودت صادق می‌شی و می‌فهمی کی هستی.

ولی راه نجات چیه؟ هیچ راه مشخصی نیست… فقط پذیرش واقعیت.
        

          خیلی کنجکاوی ها رو درمورد شخص مونث داستان(نازنین) برام به وجود اورد 
که فکر میکردم تا آخرش برطرف میشه و جواب تموم کنجکاوی هامو میگیرم
ولی در آخر منو با کلی ابهامات رها کرد
میتونست جزئی تر از احساساتش بگه از زندگیش و گذشتش......
        

          برای اولین بار فهمیدم آدم ها همیشه دوست ندارند حقیقت را بشنوند...🙃
        

          گفت آدم تا داستان نخواند زندگی خود را نمیفهمد 
گفت به دنبال چه میگردی؟
گفت خودم!!❤️‍🩹