برای شروعش تردید داشتم ولی از وقتی تعریف هاش زیاد شد دل و به دریا زدم و شروع کردم دید خوبی نسبت به شمس نداشتم از اینکه هرچیزی که مولانا داشت رو گرفت و در آخررهاش کرد ولی به اخرای کتاب که نزدیک شدم متوجه شدم گاهی لازمه بالا و پایین کنی پا بکشی توی هرچی که داری و هستی تا واقعی هارو پیدا کنی اونایی که وابسته به منافعشون نیستن  و از طرفی قشنگ ترین بخشش برای من برابری آدم ها  و قضاوت نکردنشون بود چیزی که الان تو جامعه ما اصلا دیده نمیشه و تفاوت ها بسیاره...
      

        کاش آخرش  با مرگ تموم نمیشد:)))
      

        چیزی که می‌شد از این کتاب فهمید این بود که
آدم‌ها همیشه فکر می‌کنن آدم خوبی‌ان، ولی خیلی وقتا این فقط یه نقابه.

کمک کردن، فداکاری، حتی مهربونی... گاهی فقط برای اینه که دیگران ما رو دوست داشته باشن.

سقوط واقعی اون لحظه‌ایه که با خودت صادق می‌شی و می‌فهمی کی هستی.

ولی راه نجات چیه؟ هیچ راه مشخصی نیست… فقط پذیرش واقعیت.
      

        خیلی کنجکاوی ها رو درمورد شخص مونث داستان(نازنین) برام به وجود اورد 
که فکر میکردم تا آخرش برطرف میشه و جواب تموم کنجکاوی هامو میگیرم
ولی در آخر منو با کلی ابهامات رها کرد
میتونست جزئی تر از احساساتش بگه از زندگیش و گذشتش......
      

        برای اولین بار فهمیدم آدم ها همیشه دوست ندارند حقیقت را بشنوند...🙃
      

        گفت آدم تا داستان نخواند زندگی خود را نمیفهمد 
گفت به دنبال چه میگردی؟
گفت خودم!!❤️‍🩹