«دوست های خیالی مثل کتاب ها هستند. مارو به وجود میارن. استفاده میکنن. کهنه و فرسوده میشیم و بعد کنار گذاشته میشیم تا وقتی که دوباره به ما نیاز داشته باشید.»

رابین پرسید یادگاری چیه. مادرم گفت یادگاری چیزی است که برایت ارزش زیادی داشته باشد. البته تا وقتی همدیگر را داشته باشیم،وسایل هیچ ارزشی ندارد.

پدر گفت:«جکسون مسئله اینه که زندگی پیچیده ست . اگه همیشه به این شکل باشه، زندگی خوبه.»او خطی خیالی کشید که مرتبا بالا میرفت.«اما در حقیقت زندگی بیشتر شبیه اینه» اینبار خطی کشید که گاه به سمت بالا بود و گاه به سمت پایین که شبیه رشته کوه بود.«فقط باید به تلاش کردن ادامه بدی.» مادر پرسید :«اون ضرب المثل چی بود؟ هفت بار افتادی، هشت بار برخیز؟» پدر گفت:« از جمله های حکیمانه ست که داخل شیرینی های شانس می نویسن. درست همینه.»

چند لحظه ایی ساکت بودم و بعد پرسیدم:«بچه ها باید همیشه والدینشون رو دوسداشته باشن؟» عکس العمل پدر را در آینه ی جلو دیدم. او گفت:«بذار اینطور بگم، تو میتونی از دست کسی عصبانی باشی و در عین حال از صمیم قلب دوسش داشته باشی.»