یادداشت‌های Ahoura (11)

          قلبم با هر کلمش خرد شد و باز جوونه زد.. هیچ کلمه یا جمله‌ای نمی‌تونه این میزان از درد و رنجی که در این کتاب هست رو توصیف کنه..
        

          دلم برای زمانی که فریدا به خواننده‌هاش احترام می‌گذاشت و شاهکار می‌نوشت تنگ شده.
        

          این یکی از کتابای موردعلاقمه که خیلی وقت پیش خوندمش، و اگر نگاه کنی واقعا روند داستانی خوبه، روون نوشته شده و.. 
به شخصه، معتقدم که کلیشه‌ها یه دلیلی دارن که کلیشه شدن! لابد پرطرفدار و قشنگ بودن که همه نویسنده‌ها ازشون استفاده کردن.؟ اما از یه جایی به بعد، همین کلیشه‌های قشنگ هم حتی دیگه انقدر جذاب نیستن که بتونن یه کرم کتاب رو متقاعد به ادامه دادن به خوندن کنن. و خب، داخل کتاب‌های عاشقانه ما چندتا کلیشه داریم. 
۱ـ طرف عشق دوران بچگیش رو داخل یه شهر رندوم یا بعد از بازگشت به شهر قبلیش میبینه و باز عاشقش میشه
۲- دختره کار خودش رو رها میکنه و یا گلفروشی یا کتابفروشی یا کافه یا همچین چیزی باز میکنه
۳- مثلث عشقی‌ها معمولاً یه پسر خیلی خفن و یه پسر خیلی مظلومن که پسر مظلومه همیشه از دور از دختره محافظت میکنه
۴- دختره تا یه مشکلی براش پیش میاد پیش پسره میره و ازش کمک میخواد
و حتی داخل همین کتاب که در مورد استقلال زن از مرده و در مورد شکستن اون چرخه ظلم خانگی که ناشی از وابستگی زن هست هم زنه بعد از اینکه براش یه مشکلی پیش میاد به پسره پناه میبره.
داستان به صورت کلی، ضد و نقیض‌هایی داره که شاید بهتر بود یکم بیشتر بهشون توجه میشد؛ وقتی آدم همینجور میخونه ازشون لذت میبره ولی بعد از یکم تفکر به این نتیجه میرسه که صرفا ایده کلی کتاب قشنگه، نه داستان کتاب.
        

          چیزی بهم اضافه نشد راستش؛ از نظرم (یکم) عمرم سرش تلف شد. گرچه ایده کلی و شخصیت گریسی و سوال‌هاش رو دوست داشتم، اما همچنان هدف اصلی از نگارش این کتاب برام گنگه. شاید در آینده (بسیار دور) دوباره سری بهش زدم و ایندفعه بیشتر لذت بردم.
        

          من خودم به شخصه قلم فریدا مک فادن رو خیلی دوست دارم و رمان‌های زیادی ازش خوندم و یکی از چیزهای مورد علاقم در موردشون اینه که در پایان از یه سری رازهایی پرده برداری میشه که بیشترشون غیرقابل حدس بودن؛ اما این سری واقعا فریدا مخاطب‌های خودش رو نمی‌دونم چی فرض کرده، ولی اصلا پایان بندی خوبی نداشت-
        

          صد در صد یکی از بهترین کتابایی که خوندم.
        

          از اون کتابایی بود که در طولش می‌تونی حدس بزنی که چه اتفاقی قراره بیوفته، اما به هیچ عنوان نمیتونی حدس بزنی که پایانش چطور قراره باشه..
واقعا یکی از شاهکارهای این ژانره!
        

          خوندن و تموم کردن این کتاب واقعا برام مثل کار حضرت فیل بود انگار میدونستم قراره چه اتفاقاتی بیوفته و دقیقا به همون خاطر نمی‌خواستم ادامش رو بخونم، نمیخواستم بدونم چی میشه با اینکه از همون آغاز کتاب می‌دونستم..
رسما یکی از بهترین کتابایی بود که تو کل عمرم خوندم و همیشه جزو موردعلاقه‌هام باقی می‌مونه و دستبوس نویسندش برای خلق همچین چیزی که به شخصه شاهکار صداش می‌کنم، هستم.
        

          اولین کتاب ترسناکی بود که خوندم و واقعا از نظرم شروع خوبی بود..
به جزئیات خیلی توجه شده بود و توصیفات خیلی دقیق و البته زیادی داشت ولی نه به قدری که ازش خسته بشی..
اتفاقات همینجوری پشت سر هم میوفتادن و باعث میشدن که اصلا دلت نخواد حتی یه لحظه کتاب رو زمین بذاری و من خودم وقتی ساعت مثلا یازده شروع به خوندن میکردم تا ساعت چهار درگیر خوندن بودم و آخرشم به خاطر سوزش چشمام میذاشتمش کنار..
پایان واقعا غیرقابل پیشبینیی هم داشت و تو هر فصل هم یه راز حل میشد ولی دو راز به جریان اضافه میشد و خواب رو برای چشم حرام میکرد..
خلاصه بخوام بگم واقعا خوندن این کتاب یکی از بهترین تصمیماتی بود که گرفتم :›
        

          حقیقتا من این کتاب رو برای مسابقات کتابخوانی پارسالم خوندم و اصلا دوسش نداشتم.....
خیلی بی سر و ته شروع شد ، موضوع خیلی جذابی نداشت ، یکم اتفاقات به عنوان یه داستان مثلا واقعی دور از ذهن بود و....
البته شخصیت پردازی خوبی داشت و من شخصیتی که داستان رو روایت میکرد خیلی دوست داشتم ولی اونم یکم زیادی متفرقه حرف میزد..
کلا از نظرم فقط برای یه بار خوندن خوبه نه بیشتر..