یادداشت‌های سیده لیلا موسوی (24)

          یک ماجراجویی جنایی، در بستر پیوندهای خانوادگی و علایق سادهٔ کودکانه احتمالاً همان چیزی است که یک کودک کنجکاو علاقه‌مند به داستان‌های کارآگاهی می‌پسندد. داستان گیرا و پر از شخصیت‌ها و ماجراهای جذابی بود که به راحتی مخاطب را تا آخرین صفحه همراه خود می‌آورند.
        

          اخلاق همیشه موضع مناقشه بوده و هست. نکتهٔ جالب توجه نقش اجتماع در شکل‌گیری اخلاقیات و معنا بخشیدن به آن است. اینکه رعایت قواعدی که امروز شاید بدیهی فرضشان کنیم، تا چه حد وابسته به دیگرانی‌ست که شاهد اعمال ما هستند. و چه می‌شود اگر دیگر شاهدی نباشد؟
        

          غم، ممکن است یک فیل بزرگ خاکستری باشد که کنارمان آهسته آهسته حرکت می‌کند. ممکن است یک پرنده با بال‌های بزرگ باشد که بالای سرمان پرواز می‌کند و بر تمام زندگی ما سایه می‌اندازد. غم، ممکن است نهنگی باشد که ما را بلعیده و در شکمش زندگی می‌کنیم. 
آنچه نباید فراموش کنیم، نیاز این حیوانات به محفوظ بودن است. شاید اگر محیط امنی برای زندگی داشته باشند و ما هم گاهی به آن‌ها سر بزنیم، بتوانند مسالمت‌آمیزتر در کنار ما زندگی کنند.
        

          می‌گویند قصه‌ها سینه به سینه نقل می‌شوند تا شاید انسان عبرت بگیرد. عده‌ای دیگر در پاسخ جواب می‌دهند که بعضی چیزها را باید تجربه کرد، هیچ روایتی حق مطلب را ادا نمی‌کند. هنوز درست نمی‌دانم که مراقبت در کدام یک از این دو دسته جای می‌گیرد. هر روایت از این کتاب، دریچه‌ای است به دنیایی دور که شاید یک قدم با ما فاصله داشته باشد. یک ترکش، یک تماس، یک خبر. گمان نمی‌کنم که مراقب بودن را بتوان با خواندن فهمید، اما شاید هم هرگز در جایگاه مراقب قرار نگیریم و تجربه کردن دور از دسترس ما بماند. هرچند که در میانهٔ کتاب، قسمت‌هایی بود که برایم سؤال می‌شد:« چرا تا به حال به مراقبت از .... فکر نکرده بودم؟!». ماجرا این است که شاید خواندن از "مراقب بودن" هرگز ما را به مراقب تبدیل نکند، اما حسی که از خواندن تجربیات این ۱۳ نفر به دلمان سرازیر می‌شود، به خودی خود تجربه‌ای است که فقط برای انسان، و به واسطهٔ پیکری که عضوی از آن است ممکن می‌شود.
        

          فکر کردن به فکر کردن، نوشتن از فکر کردن و خواندنِ فکر کردن شاید پیش‌تر هم انجام شده باشد و ما احتمالاً فلسفه صدایش می‌کنیم. با این حال صمیمیت نزدیک ایده، باعث می‌شود فکر کردن ساده ولی معنادار به نظر برسد. فعلی که می‌‌توان به آن فکر کرد! 
خواندن کتاب به طرز غریبی باعث شد تمایلم به نوشتن پررنگ‌تر شود، اتفاقی که می‌تواند تأثیر تمرکز بر افکارم باشد، یا نباشد!
        

          تعارض و یا شاید تعامل عشق و ناتوانی. این کتاب از تمایل به نوشتن و هرآنچه موجب ناتوانی در آن می‌شود می‌گوید. اگر حتی یک‌بار صفحه‌ای سفید پیش رویتان و سری پر از ایده‌هایی که حاضر نیستند در قالب کلمات روی کاغذ بیایند را هم‌زمان تجربه کرده‌اید، این کتاب مخصوص خود شماست.
        

          شاید به نظر برسد که جذابیت کتاب حاصل ماجرای عجیب بیماری بایلی است، اما این حلزون اوست که ما را تا آخرین صفحهٔ این کتاب می‌کشاند.
        

          مدتی بود که خودم را این‌طور در یک دنیای جدید غرق نکرده بودم، و هیچ لذتی برابر با شنا کردن در این جهان نبود. یک دنیای جدید جادویی، اژدهاها و سواران آن‌ها، دوستی‌ها، دشمنی‌ها و عاشقانه‌ها همه در این تجربه جمع شده‌اند و هر آنچه یک خواننده ممکن است از یک کتاب طلب کند را در اختیارش می‌گذارند.
        

          هر بخش از کتاب من را در سفر با خودش همراه می‌کرد و با این حال دلم خواست روزنامه‌نگار باشم و سفر کنم. دنیا خیلی بزرگ و محیط اطراف ما خیلی محدود است، تفاوت‌ها و گوناگونی‌ها شگفت‌انگیزند و این سفرنامه به خوبی این نکته را یادآوری می‌کند.
        

          یک پایان دوست‌داشتنی برای یک مجموعهٔ متفاوت. 
صحبت کردن از دردهای متفاوتی که در دنیای انسان‌ها جریان دارند، آن هم در سه کتاب کوتاه، دشوار است اما رایان به خوبی از عهدهٔ این کار برآمده. روایت کردن از زبان کودکان هم قطعاً در انتقال درست عواطفی که مدنظر داشته مؤثر بوده.
        

          احساسات، همان‌طور که در میان نت‌های موسیقی تنیده می‌شوند، در بین کلمات کتاب هم بافته شده‌اند. امکان ندارد کتاب را بخوانی و ترس، امید و نگرانی‌های مایک را احساس نکنی. 
        

          شاید گمان کنید که بعد از ۹ کتاب ماجراهای این گروه باید تکراری شده باشند، و البته ممکن است حق با شما باشد. اما ریچارد پل اوانز می‌تواند در مسیر آشنا هم شما را با خودش همراه کند. مایکل وی در نهمین جلد هم گاهی مرا شگفت‌زده کرد.
        

          دردی که در زمینهٔ همهٔ وقایع آلمان نازی بافته شده نمونهٔ کوچکی از توان انسان در به سخره گرفتن انسانیت است. داستان‌هایی که در این بستر و از زبان کودکان روایت می‌شوند، شاید بهتر از هر تاریخ‌نگاره‌ای آنچه در آن دوره بر مردم گذشته را به تصویر می‌کشند.
        

          پیوند عاشقانه‌های لطیف و تاریخی که خرد خرد، اینجا و آن‌جا شنیده‌ایم، سرگذشت آب و آتش را ساخته. داستان پادشاه بناهای عظیم و اقدامات بزرگ، که در باغ انار عاشق می‌شود.
        

          هنوز اشک‌هایی که شب تا صبح موقع خواندن این کتاب ریختم از یادم نرفته. گمان نکنم هرگز هم برود.
        

          حس زندگی در دنیایی که همه‌چیز توش ممکنه، متعلق به کودکیه. این کتاب تجربه دوباره زندگی کردن اون حسه، چه بسا به کیفیتی که به‌خاطر نمی‌آریم.
        

          برای گذروندن وقت خوبه، اما در انتقال هیجان ماجرا و پایان‌بندی قدرتمند چندان موفق نبود.
        

          جذاب‌ترین ویژگی این کتاب هویت راوی، و بعد از اون این نکته‌ست که در طول داستان تمام وقایع پایانی فاش می‌شن ولی خواننده به خوندن ادامه میده. انگار به حسی که کتاب منتقل می‌کنه معتاد می‌شیم، نه وقایع و نتایج!
        

          «عشق» مرز باریک ترسناکیه. یک سوی مرز نیست، خود مرزه. مرز «انداختن» و «لغزیدن». باید به تنهایی و بدون فعل کمکی، فقط در زمان حال صرف بشه. این نمایشنامه همون مرزه و ترس حاصل از این بندبازی رو خیلی خوب منتقل می‌کنه.