یادداشت‌های حسین کلاکج (42)

          یه منبع فارسی که درسته خیلی مفصل نیست، اما کلیات وقایع رو به صورت عالمانه گفته، و پاورقی‌های خیلی خوبی داره و که اطلاعات ویژه‌ای رو در اختیار خواننده قرار میده.
        

          کتاب متاسفانه انسجام روایی نداره و اسم بخش‌ زیادی از کتاب رو عملا نمیشه زندگی‌نامه گذاشت.
در واقع بهش زیادی از کتاب مجموع روایات فضائل امام حسن علیه‌السلام هست که همونا هم در جهت شناخت امام به کار گرفته نشده و فقط مجموعهٔ زیادی از اونا بیان شده.

        

          یه مجموعه داستان کوتاه و دیگر هیچ.
        

          یه داستان معمولی از یه محله‌ای که عموما قشر کم درآمد و کارگر جامعه اونجا سکونت داشتن، محله‌ای که خیلی اتفاق ویژه به خودش نمی‌دید...
        

          یه کتابچه که شیوهٔ رایج رجالی در زمینهٔ اعتبار حدیث رو به چالش می‌کشه و اون رو منقطع از بستر تاریخی حدیث می‌دونه؛
و به همین دلیل این شیوه رو ناکافی دونسته و میگه ما باید علاوه بر بررسی روات حدیث، به مضمون هم بپردازیم، که این پرداختن به مضمون از نظر نویسنده سیو غالب قدما بوده.
        

          این کتاب دربارهٔ زندگی امیرالمومنین علیه‌السلام، و ادامهٔ کتاب دو جلدی فروغ ابدیت هست که دربارهٔ زندگی رسول الله صلی الله علیه و آله بود.
به شکل طبیعی و با توجه به گسترده‌تر بودن منابع، کتاب قوی‌تر شده و مباحث غیر تاریخیش کمتر بوده و اطلاعات دقیق و خوبی ارائه میده،‌ مخصوصا از دوران حکومت مولا.
البته در بخش سقیفه و غصب فدک یه مقداری مباحث کلامی کتاب پر رنگ میشه.
        

          ادامهٔ جلد یک، با همون نقاط قوت و شاید با نقاط ضعف کمتر به دلیل بیشتر بودن منابع.
        

          به عنوان یه منبع عمومی برای فهم تاریخ زندگی رسول الله صلی الله علیه و آله کتاب خوبیه، هر چند نقاط ضعفی هم داره.
مثلا از بعضی وقایع تاریخی بدون پرداختن به جزئیات عبور می‌کنه، یا گاهی رویکرد کتاب کلامی صرف میشه، ولی خب خیلی اوقات هم اطلاعات خوبی هم ارائه میده.
        

          کتاب ضعیف‌تر از ارمیا، خسته کننده، و حتی میشه گفت کلیشه.
شاید چنین مسائلی اتفاق بیفته و اصلا رواج داشته باشه، اما نمی‌دونم چرا فقط و فقط سعی میشه رابطه‌ی قشر مذهبی با عالم مدرن در قالب یه علاقه و عشق به شکل داستان دربیاد، چیزی که این سال‌ها خیلی رواج پیدا کرده، حتی توی فیلم‌ها و سریال‌ها.
و خب من چنین جنس داستان‌هایی رو با روایت‌های کلیشه نه قبول دارم و نه خیلی درک می‌کنم، چون حس می‌کنم توی فضای واقعی وقایع متفاوته...
        

          دوست ندارم زیاد ازش بنویسم، چون جدا کتاب رو فقط باید خوند؛
و خب این کتاب برای من فوق العاده بود و تا الان چند مرتبه خوندمش، نمایش یه کشمکش عالی آدم‌ها با زندگی، و شکست!
        

          یه اثر فوق العاده که تا یه مدت باعث انزجارم از خودم شده بود!
        

          به نظرم به جای کتاب گفتن به این گونه نوشته‌ها، بهشون بگیم دلنوشته‌های پراکنده خیلی بهتره.
چون واقعا صرفا بیان خاطرات پر از احساس اطرافیان شهید از زندگی ایشون بود و حتی از ویژگی‌ها و مختصات درگیری در اون منطقه‌ی محل شهادت چیز خاصی گفته نشده بود واقعا!

روح جمیع شهدای اسلام قرین رحمت الهی ان شاء الله...
        

          ترجمه‌ی آل احمد از این کتاب خوب نبود به نظرم، حالا یا در نظر من اینطوره و یا زمانه و ادبیات ما عوض شده!
کتاب معمولی بود، و حتی شاید پایین‌تر از معمولی.
شاید قمار اصلی داستان در واقع عشق آلکسی ایوانوویچ به پولینا بود، و بهترین بخش کتابی جایی که پولینا به عاشق خودش دستور انجام یه کار عجیب رو میده و اون اطاعت میکنه!
اما در کل شخصیت پردازی‌ها توی کتاب خیلی خوب نبود.
        

          شاید تم اصلی ارمیای امیرخانی شبیه سازی داستان شمس و مولوی باشه!

از مصطفی و ارمیا
تا ارمیا و نورعلی!

البته داستان ارمیا یه جورایی من رو یاد کریستوفر مک‌کندلس، فردی که فیلم Into the wild از روی زندگیش ساخته شده انداخت!
 

علی ای حال این گرایش به تصوف رو امیرخانی توی جانستان کابلستان هم بروز داده بود، وقتی که حضور و تجربه‌اش از مراسمات صوفیه رو با مراسم‌های عزاداری و دم گرفتن‌های هئیت تشبیه کرده بود!

مشخصه‌ی دیگه‌ی ارمیا [ و بی وتن، از به، و حتی جانستان کابلستان و داستان سیستان ضدیت مطلق امیرخانی با مسئولین [ و شاید حزب اللهی و دیونمایی از همه‌ی اونا و تطهیر مطلق مردم عوام و لاته!
چیزی که به وضوح توی حرف‌ها و افکارش نمایانه.

نکته‌ی دیگه علاقه‌ی امیرخانی به نشون دادن گمنامی به عنوان هدف و کمال آدمی است؛
طوری که [ تا جایی که یادمه ارمیا در دو رمان ارمیا و بی وتن و قیدارخان در رمان قیدار در نهایت داستان گمنام شدند.

خلاصه ایطوره
باقی رمان‌هاش رو هم یا نخوندم و یا یادم نیست.
        

          من فکر می‌کردم با یه شاهکار طرفم، ولی خب اصلا نفهمیدم کتاب چی چی هست!
        

          با اینکه حتی بعد از خوندن و بحث کردن هم خیلی از رفقا این کتاب رو شاهکار میدونستن، من اصلا نتونستم با ادبیات جادویی و هدف داستان ارتباط بگیرم!

و خب با توجه برای خودم این مساله باعث تعجب بود، چون هم شخصیت پردازی‌ها عالی بود و هم کلی نماد وجود داشت در داستان که خب این نکات برای من جذابن!
        

          کتاب خوب شروع شد، یعنی برخلاف خیلی از رمان‌ها از همون ابتدا کشش داشت، خوب هم جلو رفت، نقطه‌ی اوج داستان هم توی یک سوم پایانی کتاب رخ داد به نظرم.
ملاقات سوکورو با اری.

ولی کتاب خوب تموم نشد.
حداقل من اینطور تموم شدنی رو که چند موضوع مهم بلاتکلیف بمونن رو دوست ندارم.

اما خود داستان و پیامش جالب بود.
اینکه روی گذشته میشه سرپوش گذاشت، اما تاریخ رو نمیشه پنهان کرد.
کی میدونه چقدر از این گره‌ها توی وجود ما وجود داره...
        

          خوشم‌ اومد، به نظرم خوب تونسته بود فضای اجتماعی وقت فرانسه رو وصف کنه،‌
و کتاب احساسات و شرایط یک‌ پدر، و یک فردی که تازه در راه ورود به دنیای توسعه یافته است رو خوب تصویر کرده بود.
        

          قلم قوی با تصویرسازی و شخصیت پردازی عالی و پایان‌های خیلی جالب.
وقتی شروع به خوندن می‌کردم کنار گذاشتنش خیلی سخت بود.
        

          حقیقت اینه که من این کتاب رو نخریدم، فقط چون دفعات زیادی میومدم خونه‌ی رفیقم تصمیم گرفتم بخونمش، و خب توی کمتر از سه ساعت تمومش کردم!

کتاب سه بخش داره؛
معنای مردن چیست؟
چگونه زنی جوان هویت خود را گم کرد؟
چگونه آلبرت وودفاکس از انفرادی جان به در برد؟

بخش اول درباره‌ی مساله‌ی مرگ مغزی و بحث‌های پیرامون اونه.
بخش دوم درباره‌ی اختلال روانی نادری به اسم گسست.
و بخش سوم درباره‌ی آدمی که چهل سال توی انفرادی بوده!

کتاب برای من غم داشت؛ و البته کلی سوال.
ترجمه‌ی بدی نداشت.
شیوه‌ی پرداختنش به وقایع، و البته انتخاب سوژه‌ها جالب و نو بود.
و البته ادبیات پرداخت و بررسی و تحلیل وقایع کاملا غربی بود.
چیزی که من رو بیشتر به این نتیجه رسوند که سوای از راه و مسیر ما برای حل مسائل، شیوه و ادبیات ما باید کاملا متفاوت از آمریکا باشه و براساس فرهنگ و هویت خودمون جلو بریم...