یادداشت‌های Zeinab Amighi (9)

          چراغ ها را من خاموش می‌کنم.  رمانی که  اسم خاصش مرا به سمت خودش کشاند. حالا با تمام کردنش   شد از همان کتاب‌هایی که دلم می‌خواهد حافظه ام پاک شود تا بار دیگر از اول بخوانمش.  
چیزی که خیلی برایم جالب بود این بود که این رمان چنان هنرمندانه نوشته شده است که با وجود نداشتن کشمش های خارق العاده و عجیب وغریب مخاطب را پای خودش میخکوب می‌کند  و وقتی شروع به خواندن می‌کنند گذر زمان را حس نمی‌کنند. فکر می‌کنم راز موفقیت این کتاب هم همین قلم شیرین و جذاب خانم پیرزاد است... 
        

          سطور آخر کتاب را با اشک خواندم و تمام شد.
 پیامبر بی‌معجزه در دلم معجزه‌ها کرد. گاهی دلم لرزید و به خودم نهیبی زدم که زینبک از کجا معلوم تو هم با این همه ادعا وقتی در شرایط سید حمید بیفتی عملکرد بدتری نداشته باشی؛ از کجا معلوم وقتی پای جانت به میان بیاید دل و ایمانت نلغزد و آتش نزنی به آذوقه نداشته‌ات... 
گاهی هم به حال سید حمید غبطه خوردم. غبطه خوردم و آرزو کردم که ای کاش من جایش بودم. کاش بیشتر نفسم در تنگا و امتحان قرار می‌گرفت تا بزرگتر شود. مگر نه اینکه روح در سختی‌هاست که وسیع می‌شود و لایق دیدار...
        

          «مهاجر سرزمین آفتاب»  داستان خانم کونیکو یامامورا  است  دختر ژاپنی که  همسر یک تاجر ایرانی  به نام اسدالله بابایی شد.  تاجری که فقط کالا تجارت نمی‌کرد بلکه تجارت اصلیش جمع کردن حسنه و ثواب و صادر کردنش به  سرای آخرت بود. همین آقا بود که توانست روح کونیکو را با حقیقت اسلام آشنا کند. 

 خانم بابایی  از اول انقلاب  تا آخر عمرشان  همراه و یاور انقلاب بودند و نه نتها فرزند آخرشان محمد را تقدیم به اسلام و انقلاب کردند بلکه تمام زندگیشان وقف این راه بود. 

روحشون قرین رحمت الهی🤲🏻
        

          امشب من با سی سال  سن نشستم کتاب کودک میخونم.  چون واقعا خیلی خلاقانه اند.  مخصوصا اینکه.  تازه به اطلاعاتمم افزود و تو اینترنت نهنگ شاخدار و سرچ کردم.  😅آخ نگم که چقد ایده کتاب خالی جالب بود دلم یه همچین کتابی خواست 😊
        

          اگر بخواهم صادقانه در مورد روی «ماه خداوند را ببوس» چیزی بگم،  باید بگم که  گرهی که از اول داستان  تا آخر داستان مطرح شده بود در نهایت  برای من باز نشد. چرا که فکر می‌کنم  نویسنده می‌تونست به جای این همه شعار  وجود خدارو  به تصویر بکشه و بعد ثابت کنه .   
ولی اگر بخوام در مورد نثر و قلم آقای مستور بگم.  باید بگم یکی از فوق العاده ترین نوشته هایی بود که خوندم.  چرا که کاملا با ظرافت نوشته شده بود. و به همه پیشنهاد میدم خوندنش رو از دست ندن... 
        

          بعد از خوندن داستان های کوتاه اُهنری  و چخوف  این اولین داستان کوتاه ایرانی بودکه می‌خوندم. با گیله مرد بیشتر از بقیه داستان هاش مسافر جنگل های رشت شدم و از صحنه پردازیش لذت بردم.  داستان های کتاب گیله مرد داستان های رئالیسم اجتماعی هستند که  حول محور ظلم، فساد، ناعدالتی اجتماعی و جایگاه زن  در ایران قدیم صحبت میکنه.  نکته جالبی که میشه از کتاب گیله مرد برداشت کرد این بود که توی چنتا از داستان ها  نویسنده از دغدغه های یه پدر برای  فرزند دخترش نوشته بود که چقدر در جامعه ایران قدیم مورد تبعیض جنسیتی  قرار میگرفتند و قربانی اشتباهات والدین و اطرافیانشون می‌شدن. 
نکته  جالب توجه دیگه که داشت این بود که توصیفات فوق العاده زیبا‌،به اندازه و به جایی داشت.  که هرجایی نمی‌شد مشابهش رو پیدا کرد. 
        

          داستان داستان پر کشش و پر تعلیقی هست و مخاطب دوست داره بخونه تا ابهاماتش بر طرف شه اما فضای داستان فضای  دوست داشتنی نیست و خواننده جز حس بد ازش چیزی  نمیگیره.  اما نقطه قوتش اینکه توصیفات کامل و زیبایی از محیط داره
        

          نکته قوتی که در بیشتر کتابای کلاسیک دیده میشه شخصیت پردازی قوی شونه  مخصوصا کتاب غرور و تعصب. به طوری که با وجود موضوعی که  بیشتر حول محور رقص و جشن و خاله زنک بازی هست  اما هر جور مخاطبی  رو با هر عقایدی مجذوب شخصیاتش میکنه  
        

          دیشب با اشک کتاب خدا حافظ سالار و تموم کردم 
خدا حافظ سالار قصه مردیه که به اندازه تمام عمرش به اسلام و انقلاب اسلامی خدمت کرد.سردار شهید حاج حسین همدانی.
مردی که اگه تمام قلم ها شبانه روز از رشادت ها و خدماتش بنویسن بازم برای بیانش عاجز میمونن.
مردی که از تمام دنیا هیچ چیز جز شهادت نمی‌خواست....