یادداشت Zeinab Amighi

        چراغ ها را من خاموش می‌کنم.  رمانی که  اسم خاصش مرا به سمت خودش کشاند. حالا با تمام کردنش   شد از همان کتاب‌هایی که دلم می‌خواهد حافظه ام پاک شود تا بار دیگر از اول بخوانمش.  
چیزی که خیلی برایم جالب بود این بود که این رمان چنان هنرمندانه نوشته شده است که با وجود نداشتن کشمش های خارق العاده و عجیب وغریب مخاطب را پای خودش میخکوب می‌کند  و وقتی شروع به خواندن می‌کنند گذر زمان را حس نمی‌کنند. فکر می‌کنم راز موفقیت این کتاب هم همین قلم شیرین و جذاب خانم پیرزاد است...