یادداشت‌های яσвεят (302)

          خیلی عالی طنز بالا ترکیب فانتزی بخونی پشیمون نمیشی البته باید با دنیای تخت آشنا باشی وگرنه که اواسط بسیار کمد پیش میره 
        

          سرگذشت جالبی داشتن جناب دوگل خوشمان آمد ، مرحوم پرچت طنز ظریفی داره مجموعه دنیای تختش اینجوریه که تموم شدنی نیست هر موقع بخونی تازه اس شاید حتی ده سال دیگه 
        

          داستان عجیبی بود نه خوشم اومد نه اینکه بدم بیاد 
مخاطبش یک فرد معمولی نیست حداقل باید توی کارنامه ی مطالعه ات چندین کتاب سطح بالاتر این شاخه داشته باشی تا کامل حس همزاد پنداری با کاراکتر پیدا کنی 
        

          به نسبت باقی کار های مری لو مثل جنگسار که ازش خوندم هم سبکی متفاوت داشت هم  خیلی خیلی ضعیف بود
        

          ترجمه خوبه 
اما خود کتاب  ارزش نداره حداقل میشه گفت این پراکندگی ذهن نویسنده  که توی داستان اورده شده نظم و انسجام یک کتاب جنایی هیجانی رو بهم زده یکنواخت شده 
تا جایی که پنجاه صفحه آخرش که گفتم که چی تازه ، تازه اون موقع یهو یه شوک میده و جذاب میشه و سیر نزولی پیدا میکنه تا آخر کار 
        

          زیبا بود در عین حال که امتیاز نمیدم بهش  چون بعضی متون واقعا قرار نیست نمره ای بگیرن از خواننده خودشون بی محابا تعریف میکنند و نقل کردنشون شاید به مذاق من و امثال من خوش نیاد به همین شکل امتیاز پایین اون هارو به انتهای جدول فرو میبره 
اما یکبار بخوانید کم حجمه واسه ی من یک صبح تا شب لا به لای خطوط مترو BRT طول کشید....
        

          خب این کتاب رو من بخاطر جلد مخوفی که دوست عزیزم آروین کرمی واسه اش طراحی کرده خوندم اما به نظرم تنها این دو ستاره ارزش ترجمه و باقی موارده نه محتوای داستان که مثلا توی سبک وحشت و استفن کینگی طور باشه نه کمتر از ده تا از پلات هایی که داشت تونست فقط جذبم کنه به داستان  ، وگرنه زیاده گویی نویسنده موجب میشه در حین حس وهم روند سیر مطلب رو گم کنی 
        

          بار دومی که به سراغ تری پرچت میام بعد از کتاب مورت 
این بار در دام طنز های زیر پوستی و گاهی مشخص دنیای فانتزیش افتادم کاملا سرگرم کننده بود و ادامه را در جلد بعدی گذاشت 
        

          به نسبت کار قبلی که ازش خوندم در واقع کتاب سپید این بهتر بود اما قصه طولانی و بی سر انجام جلو رفت آخر هم بی نتیجه این سبک خوب تازه نیست طرفداران خاص خودش رو داره ولی خب ...
        

          و متاسفانه مجموعه لاکی استار تموم شد زیبا و کم حجم و کوچولو بود مثل لقمه های بین راه مدرسه و خانه که زود تموم میشن و طعمش میمونه این هم همین شکلی واسم شد 
        

          این نویسنده را من از وقتی برنده جایزه نوبل شده شروع به مطالعه آثارش کردم سبک خاصی داره نوع قلم و نوع داستان سرایی آن شیوه ای تکراری و مرسوم نیست 
        

          سوایگ را من با کتاب فرار به جنگ از او آموختم و باهاش آشنا شدم 
چند وقت پیش وقتی توی ققسه کتابهای کتابفروشی هواخوری این عنوان رو ازش دیدم بدون ذره ای تلف کردن وقت خریدمش تا در اولین فرصت بخونمش 
خوندن دو داستان تامل بر انگیزش مساوی شد با روز تولدم 
بیش از پیش افسرده تر گشتم 
        

          کتاب خودش عالیه و پنج ستاره فقط واسه کتابه وگرنه ترجمه ی سانسار خرابش کرده 
بهرحال با این وجود خوندنش هنوزم شیرینی خاص خودش رو داره 
قبلا از پالانیک بازمانده رو خونده بودم میخواستم تمام اثارش رو بخونم بعد بیام باشگاه مشت زنی رو بخونم 

        

          دوست داشتم ، قصه دیگه الان خیلی پخته تر شده و کم کم این دیوید استار تبدیل به یک فرد سریالی در هر قسمت این مجموعه کتاب شده 
این بار سراغ قمر های ژوپیتر رفته به همراه دو همراه 
دو دوست که این قصه توی کمتر از ۲۰۰ صفحه سوالاتی را برای مخاطب خودش باقی میذاره 
        

          داستان یک دختر نوجوان که ناخدای یک کشتی دزد دریاییِ و کشتی دیگری بهشون حمله میکنه اینهارو غنیمت میگیره در این بین دختره به دنبال یک نقشه ی مهمیه که برای پدرش ببره 
و همزمان دچار عشق به دشمنش میشه دو برادر 
و ادامه ی ماجرا 
        

          ضعیف ، تکراری ، در کل از افق بعید بود داستان رو عبدالله ۳ ساله از تهران می نوشت بهتر میشد 😂😂
        

          داستانش جالب بود با اینکه برای گروه سنی نوجوان نوشته شده بود ولی اون مقدار ترس و وحشتی که داخل اون هیولاها و  یهو سر و کله شون پیدا میشد وجود داشت باعث میشد مخاطب بزرگسال هم درگیرش بشه این سبکی که یه آژانس شکار هیولاهای نخفی باشه کم خونده بودم 
        

          هفت داستان ، هفت روایت به قلم دوست عزیز سورن کریمی پیشنهاد میکنم این کتاب را به همراه پلی لیست آهنگ هایی که وایب و فضای روایت داستان را دارد بخوانید .
مطمئنا در اثری این نوع روایت و داستان پردازی رو پیدا نمی کنید 
سبک جدیدی ابداع شده :)
        

          و آنگاه از فهم جهان باز ماندم که امیر عباس میثمی نویسنده کتاب آریزونا گفت هر روز ۱۷۰ صفحه روتین لایف ریدینگش خوندن این کتابه ،  پیش خودم گفتم چی داره مگه 
چهارتا داستان علمی تخیلی از فیزیکدان هایی سایه همدیگر رو با تیر می زدن که یاد وقتی نیچه گریست افتادم همون قدر جذاب پر کشش و نا مفهوم آدمش که نباشی نمی دونی که چی رو نمیدونی وقتی جملات کتاب رو میخونی تازه میفهمی که خیلی نمیدونی تموم که میکنی تازه میفهمی اونقدری میدونی که هیچی نمیدونی 
اره خلاصه